«ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΕΡΑ» («UNA GIORNATA PARTICOLARE» – 1977, σκην. Ettore Scola) – Μέρος πρώτο*

ΣΚΗΝΗ: 8 Μαΐου 1938. Κατά τη διάρκεια της πρώτης συνάντησης του Μουσολίνι με το Χίτλερ, στη Ρώμη, όλη σχεδόν η πόλη σπεύδει να δει από κοντά το γεγονός. Εχοντας μείνει μόνη η Αντονιέτα (Sophia Loren), αφού ο φασίστας σύζυγός της και τα παιδιά τους έφυγαν μαζί με τους άλλους ενοίκους της πολυκατοικίας, γνωρίζεται με το γείτονα του απέναντι διαμερίσματος, Γκαμπριέλε (Marcello Mastroianni), έναν πρώην εκφωνητή του ραδιοφώνου που έχει μείνει και αυτός στο σπίτι. Σύντομα αισθάνεται μια έλξη για εκείνον, αγνοώντας ότι είναι ομοφυλόφιλος. Καθώς η μέρα προχωρά και τα μεγάφωνα της πόλης εκπέμπουν συνεχώς το ρεπορτάζ από τη συνάντηση των δύο ηγετών μαζί με φασιστικά εμβατήρια, η Αντονιέτα ανεβαίνει στην ταράτσα για να μαζέψει τη μπουγάδα της με τη βοήθεια του Γκαμπριέλε. Ενώ διπλώνουν ένα σεντόνι τα κορμιά τους πλησιάζουν και εκείνη, ξαφνικά, τον φιλά. Ο Γκαμπριέλε μένει ακίνητος, σχεδόν παγωμένος, ακούγοντας την Αντονιέτα να του ψιθυρίζει:

-Πίστεψέ με, είναι η πρώτη φορά που… (Κολλά ξανά τα χείλη της στα δικά του) Γκαμπριέλε, πες μου… Είναι σημαντικό, καταλαβαίνεις;

Ο Γκαμπριέλε σκύβει το κεφάλι και της λέει πικρά:

-Υπάρχει μια φράση στο άλμπουμ που έχεις στο σπίτι σου: «Ο άντρας πρέπει να είναι σύζυγος, πατέρας και στρατιώτης»… Εγώ δεν είμαι ούτε σύζυγος, ούτε πατέρας, ούτε στρατιώτης.

-(Τον κοιτάζει απορημένη) Τι θέλεις να πεις;

-Δεν με έδιωξαν από το ραδιόφωνο λόγω της φωνής μου… «Ηττοπαθής, άχρηστος και με ανώμαλες τάσεις», έτσι είπαν.

-(Μένει για λίγο σιωπηλή, μετά του λέει σοκαρισμένη) Δεν καταλαβαίνω!

-Κατάλαβες πολύ καλά. Αυτή είναι η αλήθεια.

Η Αντονιέτα του δίνει ένα χαστούκι και κάνει να φύγει. Εκείνος τρέχει πίσω της θυμωμένος, την αρπάζει βίαια και της φωνάζει:

-Τι περίμενες; Χαδάκια, αγκαλίτσες, χουφτώματα; Ετσι δεν κάνει κάποιος όταν είναι μόνος με μια γυναίκα; (Την σπρώχνει στον τοίχο, κολλώντας το σώμα του στο δικό της) Αυτό πρέπει να κάνω; Να νιώσεις το όργανό μου!

-(Τον απωθεί) Με πονάς! Ασε με… μη με ακουμπάς!

Η Αντονιέτα αρχίζει να τρέχει προς την σκάλα καθόδου με τον Γκαμπριέλε να την ακολουθεί φωνάζοντας:

-Εκανες λάθος, όμως! Δεν είμαι ο άντρακλας που ήλπιζες!.. Είμαι αδελφή! Ετσι τους λένε… Στο μπιλιάρδο, όταν βρίσκαμε κανένα τέτοιο τού χώναμε την στέκα στον κώλο! Κατάλαβες τώρα τι κάνανε; Τι ξέρεις εσύ όμως; Είσαι μια απλή, αναίσθητη γυναίκα. Μια παγιδευμένη νοικοκυρά που καμιά φορά θες… Σε μια στιγμή αδυναμίας όπως λένε.

Η Αντονιέτα έχει φθάσει στην πόρτα του διαμερίσματός της και ετοιμάζεται να μπει, ενώ εκείνος συνεχίζει να της φωνάζει:

-Θες να πηδηχτείς στην ταράτσα αλλά κριτικάρεις εμένα! Τι ξέρεις όμως; Κανείς δεν ξέρει!

Η Αντονιέτα τον παρακαλεί να μη φωνάζει γιατί θα τους ακούσει η θυρωρός. Εξαλλος ο Γκαμπριέλε πλησιάζει στην κουπαστή της σκάλας:

-Θα φωνάζω εγώ στη θυρωρό! Ας μάθουν όλοι πως είμαι ομοφυλόφιλος, αδελφή, πούστης!

Σωπαίνει συντετριμμένος, κοιτάζει την κλειστή πόρτα της Αντονιέτας και αποχωρεί, ενώ από τα μεγάφωνα ακούγεται ενθουσιώδης η φωνή του εκφωνητή: «…Η περιγραφή του ιστορικού γεγονότος προκαλεί αισθήματα υπερηφάνειας. Η στρατιωτική δύναμη του ιταλικού φασιστικού λαού περνά μπροστά από το μεγάλο επισκέπτη. Ο,τι πιο μοντέρνο στα όπλα για έναν επίφοβο στρατό, παρελαύνει μπροστά από τον ηγέτη του φιλικού έθνους…»

(*αν θέλετε να μάθετε πώς κατέληξε η –ανέφικτη- σχέση της Αντονιέτας με τον Γκαμπριέλε, «δείτε» τη συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News