Photo:«Στρίγγλισμα» φρένων και κροτάλισμα πολυβόλων στον… θορυβώδη Torpedo (Bernet – Abuli: «Η επιταγή που σκοτώνει» εκδ. βαβέλNOIR)

Η ηχητική μπάντα των κόμικς περιλαμβάνει κάθε είδους θορύβους: «γκρρρ», «πλαφ», «τρομπ», «σκρατς», «μπουμ» κ.λπ. Οι σχεδιαστές δεν αρκέσθηκαν στην οπτική απόδοση των ήχων. Συχνά τους υπονοούν: το πριόνι που κόβει ένα κούτσουρο αποτελεί σήμα-κατατεθέν του ροχαλητού. Οι κεραυνοί, τα μαχαίρια, τα θαυμαστικά και οι νεκροκεφαλές, περιγράφουν μια έκρηξη οργής. Τα πουλάκια που πετούν και… τσιριτρίζουν πάνω από ένα σωριασμένο σώμα, συμβολίζουν την απώλεια των αισθήσεων εξαιτίας κάποιου κατακέφαλου χτυπήματος. Με ένα «βρρρουμ» αποδίδεται ο κινητήρας ενός αυτοκινήτου. Το «γλουπ» μπαίνει κάθε φορά που ξεροκαταπίνει αμήχανα κάποιος ήρωας. Τα «κλαπ» και «φαπ» όταν πέφτουν χαστούκια και σφαλιάρες.

Η ονοματοποιία των κόμικς, δηλαδή η μετάπλαση διαφόρων φυσικών ήχων σε οπτικό κώδικα, δίνει επίσης το στίγμα της εποχής. Παλιά, τα όπλα εκπυρσοκροτούσαν με το κλασικό «μπαμ-μπουμ». Αργότερα ο κρότος εκμοντερνίστηκε και έγινε «σβιιιν», «πίου» ή «ζοτ». Κάποιοι σχεδιαστές, μάλιστα, έχουν πλάσει τους δικούς τους μετά-ήχους. Στην περιπέτεια του Ντόναλντ Ντακ «Ονειρεμένο περιβόλι», τρία κοράκια μιλούν -κυριολεκτικά- κορακίστικα. Ο Καρλ Μπαρκς απέδωσε στο χαρτί το κουβεντολόι τους, σκιτσάροντας τα ίχνη από το πάτημα ενός πουλιού και «μεταφράζοντας» τί σημαίνουν αυτές οι λέξεις-ορνιθοσκαλίσματα. Στο σπαρταριστό «Sound Effects» του Γουάλας Γουντ, οι ήχοι έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκρήξεις, πυροβολισμοί, γδούποι, κουδουνίσματα, μπουνιές, κλωτσιές, βογγητά κ.λπ. δημιουργούν ένα απίστευτο συνοθύλευμα.

Αντίθετα, στο «City» του Γουίλ Αϊσνερ οι ήχοι μπόρεσαν να ακουστούν πραγματικά! Η έκδοση του πρωτότυπου αυτού κόμικ στην Αμερική και αργότερα στην Ευρώπη (Metal Hurlant) συνοδευόταν από ένα δισκάκι 45 στροφών που περιείχε το ηχητικό background και ηχογραφημένους διαλόγους. «Ο δίσκος πρέπει να ακουσθεί όταν διαβάζετε τις σελίδες 19 έως 29», έγραφε στην ετικέτα. Ηταν οι έντεκα σελίδες που άλλαξαν τον κόσμο. Ο ρυθμός ανάγνωσης περνούσε αναγκαστικά από το αυτί, καθώς οι εικόνες αποκτούσαν νόημα μόνον αν άκουγες ταυτόχρονα τους διαλόγους και τα ηχητικά εφέ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News