Εδώ στο χαμηλοτάβανο καλλιτεχνικό βαλτοχώρι μας, σπάνια εμφανίζεται κάτι από φρέσκο αεράκι, από την άλλη ματιά, τη νέα ιδέα, το καθαρό βλέμμα, μακριά από τη φθορά των προσώπων της friskies πλαστικουριάς της τηλεόρασης ή του ιδεολογικού προκάτ της υφάτης εναντίωσης. Ναι, υπάρχουν καλλιτέχνες που τον καιρό της Κρίσης με πείσμα και χωρίς καμιά βοήθεια αναζητούν, εκφράζουν κι εκφράζονται αλλιώς και φρέσκα. Σ’ ένα κόμβο διαφορετικής σκέψης αξίζει τον κόπο να τους εντοπίζουμε για τη χαρά και την παρηγορία, που η Τέχνη τους προσφέρει.

Στο ανήσυχο «Παρά θίν’ αλός» του Δήμου Καλαμαριάς στις 4 Σεπτεμβρίου είχα την τύχη να παρακολουθήσω σ’ ένα κατάμεστο Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» (όποιος παρεμπιπτόντως ξέρει πόσα θέατρα με το ίδιο όνομα υπάρχουν στη χώρα κερδίζει DVD του «Ποτέ την Κυριακή») τη μουσική παράσταση του εξαμελούς γυναικείου φωνητικού συνόλου Stringless. Το σχήμα είναι περίπου νεοσύστατο και αποτελείται από την Έλσα Μουρατίδου, την Albena Kutova, την Βασιλική Αλεξίου, την Αλεξία Χρυσομάλλη, την Eljona Sinjari και την Κατερίνα Μαυροφρύδου, έξι νέες γυναίκες με φωνές εξαιρετικές, ζηλευτές σπουδές και θητεία σε ομάδες και δράσεις καλλιτεχνικές κυρίως στη Θεσσαλονίκη απ’ αυτές, που καμιά τηλεοπτική εκπομπή ποτέ δεν ασχολήθηκε ούτε καμιά μανατζερονταλαβερτζήδικη εταιρία θα ποντάρει.

Οι Stringless δεν στρίγκλιζαν, αντιθέτως ελίσσονταν με ευελιξία και ευρηματικότητα σ’ ένα ρεπερτόριο σπάνιου εύρους από ρεμπέτικο μέχρι κουβανέζικο και από σουίγκ μέχρι ποντιακό τραγούδι— δε μπορούσε να λείπει και το βαλκανικό στοιχείο, μια και δυο απ’ τα κορίτσια έλκουν καταγωγή από γειτονικές χώρες.

Οι Stringless δεν ήταν στρίγγλες (αν κι αυτό θα μας το πιστοποιούσαν μόνο και οριστικά οι οικείοι τους) αλλά διέθεταν φινετσάτο σκηνικό εμβαδόν, φυσικότητα και δροσιά, χιούμορ και αυτοσαρκασμό τόσο στην επιλογή των ασμάτων όσο και στην παρουσίαση και τη διαδοχή τους.

Οι Stringless ήταν χωρίς strings επί σκηνής, χωρίς χορδές δηλαδή και όργανα(μην πάει αλλού το μυαλό των πονηρών εεε…), χωρίς ορχήστρα- μόνο κανένα κρουστό για την εξαίρεση. Αυτάρκες, μαγικό και τέλειο όργανο η ανθρώπινη φωνή ειδικά όταν συναντάει άλλες εφάμιλλες σε έξυπνες διασκευές και ευρηματικές ενορχηστρώσεις …

Όχι, δεν γράφω υμνολόγιο ούτε και μουσικοκριτική – θα μπορούσα να ζαλίσω με μουσικολογικούς επαίνους ή και να εντοπίσω ελλείμματα σκηνικής οργάνωσης. Όμως να μοιραστώ απλώς θέλω ένα σημάδι από ένα διαφορετικό αύριο, που έτυχε να δω και που ελπίζω και ξέρω πως υπάρχει και έρχεται, σ’ αυτές τις μέρες της γενικευμένης μουρτζούφλας. Κι αν ρωτήσει κανείς γιατί άργησα να γράψω γι αυτή τη φρέσκια ματιά –όχι, δεν το κρατούσα μυστικό, τα κορίτσια άργησαν να ετοιμάσουν το βιντεάκι, που ακολουθεί, για του λόγου το αληθές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News