Το έλεος, η συγχώρεση, η τρυφερότητα και η κατανόηση για τον διπλανό σου, η συγγνώμη, η ανοιχτή αγκαλιά,η χωρίς προϋποθέσεις αγάπη, όλα αυτά είναι βασικά για να προχωρήσεις μεταμορφώνοντας τον εαυτό σου απο ανθρωπάκι σε άνθρωπο που κουβαλάει φλόγα θεϊκή μέσα στην ψυχή αλλά και στο σώμα του.

Αυτό προσπαθεί να μας πει η παραβολή των δέκα παρθένων που ήταν και οι δέκα τυπικές και «σωστές» και άμεμπτες, μόνο που οι πέντε απο αυτές είχαν ξεχάσει το λαδάκι του ελέους. Τι να τις κάνεις τις γονυκλησίες και τις προσευχές άμα δεν νοιώθεις τίποτα για τον διπλανό σου και δεν θες να μοιραστείς μαζί του το φως, τη χαρά σου; Χωρίς έλεος λοιπόν κρατούσαν αναμμένες τις λαμπάδες τους οι πέντε από τις δέκα παρθένες που σήμερα, μεγάλη Τρίτη, θυμάται η Εκκλησία. Μέχρι που σβήσανε γιατί δεν είχανε φροντίσει διόλου τις ψυχές τους, να τις βοηθήσουνε λιγάκι να γλυκάνουν, να τρυφερέψουν, να μοιραστούν τον πόνο του άλλου, να μείνουνε αναμμένες μέχρι το τέλος. Δεν κράτησαν λαδάκι, το κάψανε όλο, το αμελήσανε, αδιαφόρησαν. Κι έτσι στεγνές και δίχως έλεος τι να τις κάνει ο Νυμφίος; Ούτε που τις αναγνώρισε. «Δεν σας ξέρω εσάς» τους είπε, «δεν είστε της αγάπης».

Το Κοντάκιον σήμερα είναι υπέροχο, τα λέει όλα, απευθυνόμενο στην ψυχή του καθενός απο μάς : «Την ώραν ψυχή, του τέλους εννοήσασα, και την εκκοπήν, της συκής δειλιάσασα, το δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως έργασαι ταλαίπωρε, γρηγορούσα και κράζουσα : Μη μείνωμεν έξω νυμφώνος Χριστού».

Είχα πάντα μια απορία γι’ αυτη την ιστορία με τις δέκα παρθένους εκ των οποίων οι πέντε ήταν «μωρές». Εστω και χαζές, έστω και χωρίς λαδάκι, δεν τις λυπήθηκαν οι άλλες πέντε να τους δώσουν λίγο απο το δικό τους, εκείνες που είχανε την λαμπάδα της αγάπης πάντοτε αναμμένη; Φαίνεται όμως πως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.

Αν οι σβησμένες λαμπάδες, οι χωρίς έλεος, αυτές που βάζουνε τις βόμβες και σκοτώνουνε 15χρονους Αφγανούς απο μωρία και επικίνδυνη κακία, δεν νοιώσουνε οι ίδιες την ανάγκη της αγάπης και δεν πονέσουνε όπως πόνεσε η μάνα του παλληκαριού στην Πατησίων, που το είδε να διαμελίζεται μπροστά στα ίδια της τα μάτια, αν αυτού του είδους οι στεγνές ψυχές δεν μουσκέψουν έστω απο ένα δάκρυ, η φλογίτσα δεν ανάβει με το δανεικό λαδάκι.

Αυτή η φλόγα δεν ανάβει παρα με το μέσα σου φώς το αληθινό – δεν γίνεται να φωτιστείς απο του διπλανού τη φλόγα, όσο δυνατή και αν είναι η αγάπη του. Μου χρειάστηκαν λίγες δεκαετίες αλλά σήμερα νομίζω πως κατάλαβα πως το έλεος, το λαδάκι που κρατάει αναμμένη τη φλόγα της αγάπης και συγχωρεί τα πάντα, είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Αν δεν μάθεις εσυ ο ίδιος οτι η μέσα σου φλόγα δεν πρέπει να σβήσει ποτέ – τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που θα βγείς απ΄το σώμα σου – δεν μπορεί κανείς να σε βοηθήσει όσο και αν το θέλει. Μόνος του σώζεται κανείς. Δεν μπορεί να τον σώσει ο διπλανός του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News