Όσοι σχολίασαν και ανέλυσαν τις τοποθετήσεις Βαγγέλη Βενιζέλου-Αλέξη Τσιπρα – καλά: οι περισσότεροι απ’ όσους σχολίασαν και ανέλυσαν κλπ. – στο ιδιότυπο αυτό 38ο μνημόσυνο της 3ης του Σεπτέμβρη (ουδείς θυμάται ότι ήταν και η 169η επέτειος της αρχικής 3ης Σεπτέμβρη, του Μακρυγιάννη και της διεκδίκησης Συντάγματος το 1843: αλλά μήπως κι ο Αντρέας της δεκαετίας του ΄70 δεν χαμογελούσε όταν του επισημαινόταν ότι ελάχιστοι απ’ όσους στρατεύθηκαν μαζί του συνειδητοποιούσαν τον βασικό συμβολισμό της ιδρυτικής πράξης του Κινήματός του;) περισσότερο πρόβαλαν μνήμες και απόψεις και προβλέψεις και προσδοκίες και φόβους και επαληθεύσεις για το που θα πάει, τώρα, το πράγμα. Παρά προσπάθησαν να δουν τι εξέφρασαν οι αμήχανοι – εν τέλει – διεκδικητές του ρόλου επιγόνου του Αντρέα.

Φυσιολογικό, αυτό. Υπό συνθήκες 2012, όποιος εκφράζεται δημόσια – πολιτικά, ακαδημαϊκά, δημοσιογραφικά, κοινωνικοδικτυακά: όλα τα είδη πλέον συγκλίνουν – περισσότερο σ’ ένα εγχείρημα αυτοψυχανάλυσης επιδίδεται παρά σε ό,τι άλλο. Ποιος ακούει/διαβάζει/συζητάει πια, παρά για επαλήθευση προκαταλήψεων;

Και όμως: η γραφή στον τοίχο ήταν αυτήν την φορά τόσο ξεκάθαρη, που απλή ανάγνωση χρειαζόταν μόνο! Ο Β.Β. εισέφερε την καίρια διατύπωση, όταν μίλησε αρκετά νοσταλγικά και με μακροβούτι στον χρόνο (σε μια εποχή όπου ο ίδιος αλλού στρατευόταν, άλλωστε) για την ριζοσπαστική αθωότητα του αρχικού ΠΑΣΟΚ. Όμως ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στην Κοκκινιά – αστείο: η επίσημη αφίσα καλούσε στην Νίκαια, χρειάστηκε ο ίδιος να θυμίσει ότι επρόκειτο περί της Κοκκινιάς! – έδωσε ή πάντως επεχείρησε να δώσει νέα υπόσταση σ’ αυτό ακριβώς το στοιχείο: στην ριζοσπαστική αθωότητα.

Η οποία, με όρους 2012, δηλαδή χωρίς Μιττεράν και ενδεχόμενο εκσοσιαλισμού της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς «αντίβαρο» μια Σοβιετική Ένωση/μια ΚΟΜΕΚΟΝ στο Δυτικό στρατόπεδο, χωρίς πλέον Τρίτο Κόσμο να ζητάει Τρίτο Δρόμο (Κίνα; Ινδία; Ν.Α. Ασία; Αργεντινή; Βραζιλία;) πάντως με παγκοσμιοποίηση σε πλήρη εξέλιξη και με τις χρηματοπιστωτικές αγορές να αμφισβητούν (ήδη: ποια Ισπανία και Ιταλία;) την Γαλλία ή και την Ευρωζώνη απευθείας, κουβαλάει πολύ μεγαλύτερη δόση ριζοσπαστικού λόγου παρά αθωότητας προθέσεων.

Σε απλά ελληνικά: Η εκφορά ριζοσπαστικού λόγου γίνεται σήμερα εν γνώσει ότι περιθώρια υλοποίησης δεν υπάρχουν. Οπότε, πού η αθωότητα; Η Μιττερανική εφαρμογή του Programme Commun το 1981-2,  η Παπανδρεϊκή διετία 1982-83 μπορούσαν να έχουν την ψευδαίσθηση  έστω του αυτοδικαιωνόμενου σοσιαλισμού, του «Στις 18 Σοσιαλισμός!». Η χαλαρή διαχείριση της δεύτερης 4ετίας Σημίτη («στο ασφαλές λιμάνι της Ευρωζώνης») και η Παιδική Χαρά ΓΑΠ του ρηχού 6μήνου 2009-10 δεν είχαν καμιά ψευδαίσθηση – απλώς είχαν επιδεξίως ψήσει το εκλογικό σώμα.

Τώρα; Τώρα η ριζοσπαστική αθωότητα, που αναλυτικά ανέδειξε ο Βαγγέλης και που ουσιαστικά την πήρε πάνω του ο Αλέξης σημαίνουν ένα πράγμα και μόνο: ότι ζητούμενο είναι – πάλι – η εξουσία, με δεδομένο ότι περιθώρια για διακυβέρνηση δεν υπάρχουν.

Βέβαια, η εξουσία είναι γλυκιά. Η διακυβέρνηση καθόλου.

[Γι αυτό άλλωστε και είχαμε την αγένεια να κάνουμε, εισαγωγικά, λόγο για μνημόσυνο της 3ης του Σεπτέμβρη. Βλέπετε, το μνημόσυνο ως τελετή/εκδήλωση/παράδοση έχει μέσα του εκτός από μνήμες και τον βουβό ενθουσιασμό του «εμείς, εντάξει, εδώ είμαστε», στους δε οικείους το «ζωή σε λόγου μας». Χώρια που μοιράζει και κόλλυβα τα οποία, πέρα από τους παγανιστικούς συμβολισμούς, έχουν κι αυτή την γλυκιά γεύση, όχι;]
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News