Ζητώ συγνώμη για την αρκετά μεγάλη μου εξαφάνιση. Υπήρχαν χίλιοι λόγοι και υπάρχουν ακόμα που με κρατάνε μακριά από δημιουργικές απασχολήσεις. Όμως σας πεθύμησα όλους και εσάς που διαφωνείτε μαζί μου και εσάς που συμφωνείτε. Μην ξεχνάτε ότι η ζωή θα ήταν εντελώς αδιάφορη αν οι άνθρωποι συμφωνούσαν σε όλα.

Δεν θα σας απασχολήσω με πολιτικά θέματα. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, αν και με τρώει η παλάμη μου, να ασχολούμαι με αυτά λιγότερο. Έχουν καταντήσει βαρετά, επαναλαμβανόμενα και γεμάτα τρομολαγνεία. Το ξέρουν αυτό τα Δελτία Ειδήσεων, το ξέρουν και οι Εφημερίδες. Ο τρόμος γεννάει τρόμο και ο τρομαγμένος διψάει για περισσότερο τρόμο και έτσι ανεβαίνουν τα νούμερα ακροαματικότητας και τα φύλλα των εφημερίδων. Ψυχραιμία συμπολίτες μου.

Θα σας απασχολήσω όμως με κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάποια γεγονότα με φέρανε πολύ κοντά στην ψυχολογία και στις ανάγκες των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες και ξαφνικά ανακάλυψα ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος για υγιείς και αρτιμελείς ανθρώπους.

Ξέρετε την αδυναμία μου στο καλό φαγητό, στο ψάξιμο παραδοσιακών προϊόντων και γενικά στη γαστρονομία. Θέλοντας λοιπόν να περιποιηθώ ένα δικό μου άνθρωπο που δεν έχει πια την ικανότητα να ανεβαίνει σκαλάκια, ανακάλυψα ότι το 99% των εστιατορίων έχουν χεσμένους τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Το υπόλοιπο 1 % συμπτωματικά έχει ομαλή πρόσβαση με 1 ή το πολύ με 2 σκαλοπάτια προς τις κεντρικές αίθουσες. Δεν έχω δει μέχρι σήμερα, αν και δεν μπορώ να πω ότι έχω γυρίσει όλα τα εστιατόρια της Αθήνας, ούτε ένα εστιατόριο που να έχει ράμπα, για να σπρώξεις ένα αναπηρικό καροτσάκι ή για να βοηθήσεις κάποιον που περπατάει δύσκολα με κάποιο μπαστούνι.

Συνειδητοποίησα επίσης ότι τα πλείστα των πεζοδρομίων δεν έχουν μικρές ραμπίτσες για αυτούς τους ανθρώπους. Και από την άλλη όσα πεζοδρόμια έχουν αυτή τη μικρή ραμπίτσα έρχεται ένας αυθάδης, εγωιστής οδηγός αυτοκινήτου, πιθανότατα σαν εμένα και σαν εσάς και παρκάρει μπροστά. Τον δικαιολογώ όμως. Πού να ξέρει ο κακομοίρης τι προβλήματα έχουν οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες;

Σας τα γράφω όλα αυτά φίλοι αναγνώστες, όχι για να σας κάνω εθελοντές σε ειδικούς ομίλους που βοηθούν αυτούς τους ανθρώπους, αλλά για να σας πω, ότι και αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα μικρό δικαίωμα στην δική μου, αλλά και στην δική σας καθημερινότητα, δηλαδή στην καθημερινότητα όλων μας. Έχουν δικαίωμα στην λιακάδα, σε ένα καφέ, σε ένα ουζάκι, σε μια συζήτηση με άλλους φίλους σε ένα πάρκο, έχουν δικαίωμα ακόμα και να μπουν σε ένα σούπερ μάρκετ να αγοράσουν τις καθημερινές τους ανάγκες. Εγώ απλά σας ζητάω να τους σκέπτεστε.

Και σε σας, αγαπητοί εστιάτορες, ταβερνιάρηδες, καφετζήδες, αν σας παίρνει, φτιάξτε μια μικρή ράμπα να απολαύσουν και αυτοί οι άνθρωποι ό,τι και οι υπόλοιποι υγιείς άνθρωποι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News