Όταν κατάλαβα ότι δεν είχα μαζί το πορτοφόλι μου, ήμουν ήδη στη Μουστοξύδη κυριολεκτικά απένταρη. Δεν πειράζει κυρία, άνθρωποι είμαστε, μια άλλη φορά μου τα δίνεις διπλά, μου ’πε ο κ. Ηλίας, 32 χρόνια στο επάγγελμα του ταξιτζή. Πανικόβλητη ζήτησα να κρατήσει τα στοιχεία μου, το τηλέφωνο του γραφείου «δεν κρατάω στυλούς και ονόματα, καλή καρδιά» μ’ απάντησε και έβγαλε να μου δώσει και ένα δεκάευρω «για να νιώθεις κορίτσι μου ασφάλεια». Κάτω από ένα δέντρο στην Ευελπίδων αναποδογυρίζω τσάντα και χαρτοφύλακα και μέχρι να με πάρει τηλέφωνο η γιαγιά του επάνω ορόφου για να μου πει το σωτήριο «το βλέπω στο τραπέζι της κουζίνας σου» έχω κάνει πάνω από δέκα μπάνια στον ιδρώτα. Πάλι καλά που δεν θα χρειαστεί να τρέχω σε αστυνομίες και τράπεζες.

Πάρε τα πάνω σου, μου λέω, βάζω λίγο κραγιονάκι, ισιώνω το φουστάνι μου και μπαίνω στο κτίριο 5. Αριθμός εκθέματος 21, ώρα 10:30. Και είναι μόλις 8:45. Υπό άλλες συνθήκες τώρα θα έπινα έναν καφέ. Τι ωραίος που θα ’ταν ένας κρύος καφές με πολλά παγάκια, αλλά δυστυχώς η λεία από τον πάτο της τσάντας μου ανέρχεται μόλις στα 3 ευρώ. Έχουμε και λέμε: 1,40 στο εισιτήριο της επιστροφής, 0,50 το νερό, ας έχω και ένα ευρώ πάνω μου για μια έκτακτη ανάγκη. Πάμφτωχη, αλλά περιχαρής, πιάνω στασίδι δίπλα στο παράθυρο, το μόνο δροσερό σημείο της αίθουσας και περιμένω.

Συνάδελφοι με προσπερνούν κουστουμαρισμένοι. Τι τρελός ψυχαναγκασμός καλοκαιριάτικα. Λινά με χιλιάδες τετράγωνα από ζάρες, γραβάτες ημιλυμένες που έχουν πάρει μια κατεύθυνση για αλλού, βαριά υφάσματα μες την κουφόβραση. Σκυθρωπά πρόσωπα, άλλα κουρασμένα, άλλα αφ’ υψηλού, άλλα διεκπεραιωτικά, άλλα αγχωμένα, άλλα αδιάφορα. Όλοι οι τύποι συναδέλφων και ανθρώπων μες σε μια τόση δα καυτή αίθουσα. Χαζεύω απ’ το παράθυρο. Στο καλοκαιρινό φως τα κτίρια μέσα στα δέντρα δείχνουν χάρμα. Η ιστορία της Ευελπίδων τα καλοκαίρια διαφέρει απ’ τους χειμώνες της. Λες και μεταμορφώνεται με τους άδειους διάδρομους, δίχως τις ουρές στις σκάλες και τα νούμερα τράπεζας στις καταθέσεις, γίνεται ξανά ανθρώπινη και ωραία. Αν έρθεις στην Ευελπίδων πρωί καλοκαιριού, τα πρόσωπα των υπαλλήλων έχουν γλυκάνει, ακόμη και εκείνων που τον χειμώνα γίνονται φορές-φορές στριφνοί. Σε μερικά τμήματα ακούς μουσική, σε άλλα οι φωτογραφίες στους τοίχους γεμίζουν νησιά, χωριά και παιδικές ζωγραφιές, όλα και όλοι παίρνουν μια όψη πολύχρωμη περιμένοντας την άδεια, ξεκούραση και από Σεπτέμβριο φτου και απ’ την αρχή.

Όποιος γκρινιάζει πως οι υπάλληλοι της Ευελπίδων δεν δουλεύουν, είναι άδικος. Εντάξει, πολλές φορές μες τον χρόνο γκρινιάζουν, αλλά πάντα δουλεύουν, ακόμη και αν δεν σου χαμογελούν. Καμιά φορά με φαντάζομαι στην θέση τους. Πάνω από το κεφάλι σου τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι μες τη μέρα, κάθε μέρα, σίγουρα θα γινόμουν ή υστερική ή απαίσια. Μπορεί και τα δυο. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα του Πρωτοδικείου Αθηνών δεν είναι οι υπάλληλοί του ούτε η ταχύτητα της διαδικασίας, ούτε η έλλειψη υποδομών και τεχνολογικού εξοπλισμού. Το βασικότερο πρόβλημά του είναι ο πληθυσμός του: σχεδόν όλη η Αθήνα από την Κηφισιά ως το Φάληρο, κόσμος και κοσμάκης υπάγονται όλοι εδώ. Για αυτό και η πιο άμεση λύση αποσυμφόρησης θα ήταν η ίδρυση ενός ακόμη Πρωτοδικείου. Να μοιραστεί ο κόσμος, να τρέξουν πιο γρήγορα οι υποθέσεις, να αποφορτιστούν λιγάκι δικαστές και πινάκια, όλα να απλωθούν. Τώρα θα μου πείτε με 200 ευρώ παράβολο η έφεση, 300 η αναίρεση, 400 η αναψηλάφηση συν τα έξοδα δικηγόρου, θα αποφορτιστεί θέλει δεν θέλει η ατμόσφαιρα των δικαστηρίων.

Αριθμός εκθέματος 7. Όσο πιο πολύ αργώ, τόσο περισσότερο σκάω. Και όσο περισσότερο σκάω, τόσο περισσότερο χαζεύω. Στο κτίριο 2, στον πρώτο όροφο υπάρχει ένας υπάλληλος που ξέρει απέξω και ανακατωτά όλες τις παραστάσεις, του λες ένα έργο και αυτός αμέσως απαντά ποιοι το έχουν ανεβάσει, πόσες φορές έχει παιχθεί και ποια ήταν η καλύτερη παράσταση. Ο φωτοτυπάς του 5 μοιάζει με τον Ζάχο Χατζηφωτίου, ίδιος είναι δηλαδή και η κυρία του υπογείου με τις παραστάσεις κάνει μπάνια όλο τον χρόνο, από τον Απρίλιο είναι σχεδόν κατάμαυρη. Το πιο ωραίο ζευγάρι της Ευελπίδων είναι εκείνο της εισόδου του 13. Η κυρία κάνει γενικά κουμάντο και ο σύζυγος, δεύτερη φωνή. Αν βρεθείς στο αρχείο των μισθωτικών ο υπάλληλος ακούει Κόσμο και η κυρία στις καταθέσεις των ειδικών έχει από τα πιο όμορφα μπλε μάτια. Ο κόσμος της Ευελπίδων είναι τελείως αλλιώτικος από το Εφετείο, τον Άρειο Πάγο ή το ΣτΕ. Και όποιος συνάδελφος δεν έχει καταδεχθεί στη ζωή του να κάνει μάχιμη δικηγορία, όποιος έφτυσε την κανονική άσκηση σα μη απαραίτητο, σα βαρίδι, δεν ξέρει τι χάνει. Εκεί μέσα είναι όλος ο πραγματικός κόσμος, με τα καλά και τα κουσούρια του. Ένας ζωντανός οργανισμός που ακόμη και τα στραβά του έχουν πολλά να σου προσφέρουν.

Απέναντί μου στέκει το κτίριο 6. Θα ήταν παράλειψή μου αν δεν αναφερόμουν σε έναν άνθρωπο που εδώ και καιρό δεν είναι πια εκεί. Ο Κ. Ζερεμές, σχολαστικός, τίμιος και εξαιρετικός στη δουλειά του, πάνε δυο χρόνια που δεν είναι στη ζωή. Αλλά κάθε φορά που περνώ από τη γραμματεία, είναι σα να τον βλέπω εκεί με τα γυαλάκια του πίσω από το παλιό του γραφείο.

Φθάνει η σειρά μου. Όταν ξεκίνησα να γράφω τούτο το κείμενο ήθελα να καταγγείλω όλα τα στραβά της Ευελπίδων. Αλλά φθάνοντας ήδη εδώ σκέφτομαι πως στραβά υπάρχουν σε όλες τις δουλειές και στον καλύτερο χώρο, ακόμη και αν μένει τα καλοκαίρια δροσερός και τους χειμώνες φούρνος, κάτι θα υπολειτουργεί, κάτι θα χαλάσει. Τελειώνω τη δουλειά κάθιδρη, το ασανσέρ δεν δουλεύει, δυο όροφοι πάνω-κάτω με τα πόδια. Τι ωραία που θα ’ταν ένας καφές, αλλά πώς να τον πιω; Πενήντα λεπτά ένα νεράκι, 1,40 ευρώ το εισιτήριο, δεν βγαίνουν τα έρμα, δεν βγαίνουν.

Το βασικό με έναν χώρο είναι να ξεχωρίζεις πρώτα τα καλά του. Και για να γίνει αυτό πρέπει καταρχήν ν’ αγαπάς τη δουλειά σου. Και μετά να είσαι αισιόδοξος. Αυτή η αγάπη είναι που θα σου δίνει χαρά κάθε πρωί και έμπνευση για τη μέρα που έρχεται, και ας είναι δύσκολη, και ας μη βγαίνει ο μισθός στις προσθαφαιρέσεις και τον ΦΠΑ. Και ας  περάσεις όλη τη μέρα κάθιδρη πρώτα σε μια καρέκλα και ύστερα περιμένοντας ένα λεωφορείο που δεν έρχεται. Στη στάση λοιπόν, με ένα εισιτήριο και ένα ευρώ στην τσέπη παίρνω το τρόλεϊ ως την Αλεξάνδρας και από κει μετρό και τσουπ έφθασα γραφείο. Κουράστηκα και ίδρωσα και μόνο που σκέφτηκα ολόκληρο το δρομολόγιο. 38 βαθμοί 11:00 το πρωί. Το τρόλεϊ γεμάτο παππούδες. Μα που πάνε μεγάλοι άνθρωποι με τέτοια τρελή ζέστη;
Την απάντηση θα την ξέρω σε μερικές δεκαετίες.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News