Παρασκευή και 13, καταραμένη μέρα. Γρουσούζικη, δυσοίωνη, έτοιμη να γεννήσει ατυχίες στο έπακρο. Είναι, όμως, έτσι; Κι αν είναι, για ποιους είναι;

Γνωρίζω ανθρώπους που με τον αριθμό 13 νιώθουν σύγκρυο, ενώ για άλλους είναι η καλύτερή τους, αφού είναι ο αγαπημένος τους αριθμός. Γνωρίζω πολλούς που εμμένουν ευλαβικά σε θεωρίες συνωμοσίας, υπαρκτές και ανύπαρκτες. Ότι, δηλαδή, «η Εκκλησία και-μια-παλιά κυβέρνηση-δεν θυμάμαι, συνωμότησαν υπέρ του προπαγανδισμού της ιδέας ότι το 13 είναι ένας πραγματικά γρουσούζικος αριθμός». Ή πως «ο Πάπας Κλήμης E΄ και ο Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας δολοπλόκησαν για να ξεπαστρέψουν τους Ναΐτες ιππότες, μια Παρασκευή και 13 του έτους 1307, επειδή είχαν αποκτήσει υπερβολική δύναμη και διαφέντευαν τους πάντες». Κοίτα κάτι πράγματα. Κι εγώ που νόμιζα ότι τους έφαγαν, απλώς, για τα πλούτη και τα αξιώματά τους και για το Δισκοπότηρο. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν εντρυφήσει στη γνώση ότι «υπήρχαν μάγισσες που ομολογούσαν σε ομάδες των δεκατριών και οι παπάδες, μωρέ, ήθελαν να τις καταστρέψουν».

Αντίστοιχα, γνωρίζω ότι υπάρχουν αρκετές λέσχες που τα μέλη τους ήθελαν να δείξουν πως «το 13 δεν είναι γρουσούζικος αριθμός». Μια από δαύτες – στο Νιου Τζέρσεϊ – είχε, τελικά, θύματα: Δέχτηκε μια βομβιστική επίθεση για την οποία ποτέ, κανείς, δεν ανέλαβε την ευθύνη. Ούτε καν μια οργάνωση τύπου «το 13 υπάρχει, σάκερς».

Αν συζητήσετε με φίλους και γνωστούς, κάποιοι θα σας πουν περί της ασθένειας της «δεκατριαφοβίας», που κυριάρχησε στο τέλος του 10ου αιώνα και αναφερόταν στον αριθμό των ατόμων που κάθονταν να χλαπακιάσουν στο ίδιο τραπέζι. Στην περίπτωση που κάθονταν 13 στο ίδιο τραπέζι – ναι, αυτή η πρόληψη ανάγεται στον Μυστικό Δείπνο –  η λαϊκή δοξασία πρόσταζε ότι ένας απ’ αυτούς θα πήγαινε μια βόλτα στα επουράνια, χωρίς επιστροφή, μέχρι το τέλος του έτους. Τι μου λες, βρε παιδί μου; Φτου, φτου, μακριά από μας, ας μετρηθούμε προτού φάμε…

Πολλοί λαοί, βέβαια, παίζουν μπάλα με την πρόληψη για τον αριθμό 13. Για παράδειγμα, κατά τη νορβηγική μυθολογία, ο θεός Baldur σκοτώθηκε όταν ο Loki έγινε ο 13ος καλεσμένος σε μια μάχη, σε ένα φιλικό ματσάκι Valhalla. Αμ, οι Αιγύπτιοι που έλεγαν ότι «το 13ο βήμα ήταν το τελευταίο βήμα της σκάλας, μέσω της οποίας η ψυχή έφτανε στην αιωνιότητα»; Να παίξει το Stairway to heaven, παρακαλώ, να φτιάξουμε ατμόσφαιρα…

Φεύγουμε από τη Γη και τη στιγμή που τα συστήματα του «Aπόλλων 13» χτύπησαν μπιέλα και η όλη αποστολή θα πήγαινε στράφι και το πλήρωμα θα γινόταν αστρικά σκουπίδια, ένα γκρουπ μάγων αυτοσυγκεντρώθηκε σε μία κοινή σκέψη: Να εμφανιστεί ο Mίστερ Σποκ στο διαστημόπλοιο και να επιδιορθώσει τις βλάβες. Η αποστολή, τελικά, επέστρεψε σώα στο Αμέρικα. Δεν ξέρω πώς θα το πάρετε, αλλά ένας εκ των αστροναυτών δήλωσε ότι, προτού φτιαχτεί η ζημιά, είχε ονειρευτεί τον Mίστερ Σποκ, σε ρόλο Μπομπ Μάστορα, να φτιάχνει τη ζημιά. Να ρίξω το μουσικό θέμα από τα X-Files ή να σταυροκοπηθώ;

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις προλήψεις και πιστεύω ότι σωστά πράττω. Αν διαβάζετε αυτό το κείμενο σημαίνει ότι όλα πήγαν καλά και ότι δεν συνέβη τίποτε επειδή στις παραπάνω αράδες έγραψα – αριθμητικά – δεκατρείς φορές τον αριθμό δεκατρία.

Μια μέρα είναι, όπως οι άλλες. Απλώς, κάποιοι στην Ελλάδα έχουν μπερδευτεί και σέβονται υπερβολικά την πρόληψη του «Παρασκευή και 13». Ενώ θα έπρεπε να είναι η Τρίτη η γρουσούζικη ημέρα, επειδή εκείνη τη μέρα έπεσε η Πόλη και Τρίτη σκοτώθηκε ο Διγενής, σωστά;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News