Πολύ λάθος έχουν όσοι κατήγγειλαν απαξιωτικά την αποχώρηση Νίκου Νικολόπουλου από την (μίνι) υπουργική του καρέκλα, ύστερα με την από μέρους του προαναγγελία του πως θα καταψηφίζει νομοσχέδια της Κυβέρνησης Εθνικής Ευθύνης. Ακόμη περισσότερο όσοι απόρησαν με την στοχευμένη διαρροή αντιρρήσεων προς την διαπραγματευτική τακτική Στουρνάρα ως προς την «επαναδιαπραγμάτευση», ύστερα με την επίσημη εναντίωση του ΠΑΣΟΚ και την απαίτηση Βαγγέλη Βενιζέλου (με ταχύτατη ανταπόκριση Σαμαρά) για Συμβούλιο Κηδεμόνων. Α, ναι και αδίκως τρόμαξαν όσοι πίστεψαν στις Προγραμματικές Δηλώσεις ότι θα υπάρξουν αποκρατικοποιήσεις μεγάλης έκτασης: το ΙBC και τα κρατικά λαχεία είναι το μόνο που θα αποδώσει για το 2012 η συνεργασία Μητρόπουλου-Ζωηρού τη απουσία Κουκιάδη…

Εκείνο που συντελείται μπροστά στα μαγεμένα μάτια όλων μας είναι και απλό και αναμενόμενο: διευρύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ με τρεις ακόμη συνιστώσες. Ο φόβος που διαχέεται στην Νέα Δημοκρατία για νέες διαρροές – τύπου Νικολόπουλου προς Ανεξάρτητους Ελληνες – παγώνει. Η Νέα Δημοκρατία το ξανασκέφτεται: στο βάθος ανακαλύπτει την ίδια βαθιά απόρριψη των μνημονίων, τον εξορκισμό του «κακού».

Η δεύτερη συνιστώσα είναι το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου: εκείνου δηλαδή που διαπραγματεύθηκε (πάλιν η καταραμένη αυτή λέξη!) από θέση ευθύνης (κι αυτή ολισθηρή λεξούλα: αλλιώς όταν είσαι μέσα, αλλιώς όταν είσαι έξω) όλα εκείνα που καλείται σήμερα να εφαρμόσει η κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου/Κουβέλη. Η συναίσθηση του «μικρού κόμματος» φέρνει αυτό το μετα-ΠΑΣΟΚ σε απόσειση της όποιας υπόνοιας μνημονιακού κόμματος δια της επαναδιαπραγμάτευσης που ο ΒΒ πήγε να αναγάγει σε κεντρικό τοτέμ ξηλώνοντας την διαπραγματευτική αξιοπιστία Στουρνάρα.

Η Τρίτη συνιστώσα είναι η καημένη η ΔΗΜΑΡ. Αυτή πιο κατανοητά ζει την εσωτερική τραγωδία να βλέπει τον αδελφό ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί – για την ώρα με επιτυχία – το κέντρο της σκηνής, ενώ τα σπαράγματα του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος ΠΑΣΟΚ τα κυνηγούν πλέον οι πάντες. Πώς να μην νοιώσει η ΔΗΜΑΡ την έλξη του συριζαϊσμού.

Έτσι, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά – ως πολιτικό φαινόμενο, ως πηγαία έκφραση του γινατιού ενός λαού ολόκληρου απέναντι σ’ εκείνο που διδάχθηκε απ’ όλους μας ότι αποτελεί το «κακό»: το Μνημόνιο, η γερμανική Ευρώπη, η νεοφιλελεύθερη μονόδρομη σκέψη, το ιερατείο των Βρυξελλών, η ευρωπαϊκή προβιά του ΔΝΤ (της κυρίας Λαγκάρντ) – τρεις συμπληρωματικές συνιστώσες. Να δούμε πώς θα τις χειριστεί τώρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News