Κυριακή, επτά το απόγευμα, όλα θα έχουν τελειώσει και όλα θα αρχίζουν. Οι αναποφάσιστοι θα έχουν αποφασίσει και όλοι μαζί από το παραβάν θα δώσουμε σε κλειστό φάκελο την απόφασή μας για το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της, ίσως και αυτών που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα.  Εκεί, κοντά στα μεσάνυχτα, «χαρούμενοι», «λυπημένοι», «νικητές» και « ηττημένοι» είναι βέβαιο πώς θα λαγοκοιμηθούμε με μιαν αγωνία: Θα υπάρξει κυβέρνηση τη Δευτέρα, την Τρίτη, την Τετάρτη; Και αν ναι, τι είδους κυβέρνηση;

Καθώς στο κάτω μέρος της κλεψύδρας μαζεύεται όλο και περισσότερη άμμος, βλέπω με ελπίδα γύρω-τριγύρω πολίτες να αμβλύνουν τους πρόσφατους φανατισμούς τους, να μειώνουν τις κραυγές τους. Δεν αναφέρομαι προφανώς στους κομματικούς στρατούς, αλλά στους σκεπτόμενους πολίτες. Υπάρχει, αν δεν σφάλω, μια διάχυτη αμηχανία, ένας φόβος θα έλεγα. Όχι ο φόβος πού εμπορεύονται προεκλογικά διάφοροι για διάφορους λόγους, αλλά ο φόβος της επιβίωσης. Κι’ αυτό γιατί θυμόμαστε πολύ καλά όλοι τις καντρίλιες που χόρεψαν οι πολιτικοί αρχηγοί γύρω από το προεδρικό τραπέζι μετά τις εκλογές της 6ης Μαίου και τρέμουμε μήπως αρχίσουν πάλι, αυτή τη φορά με τον χορό της φωτιάς.

Επιτρέψτε μου να ρισκάρω μία πρόβλεψη-πίστη μου: Αποκλείεται να μη σχηματίσουν κυβέρνηση κατά τη διάρκεια των διερευνητικών εντολών, δεδομένου ότι δεν θα υπάρξει αυτοδύναμο κόμμα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι κάποιον η κάποιους ευνοεί η ακυβερνησία, δεν θα τολμήσει να κάνει το μοιραίο βήμα προς το χάος.
 
Θεωρώ αδιανόητο, τουλάχιστον για τα τέσσερα πρώτα κόμματα, να απασφαλίσουν τη χειροβομβίδα και να την κρύψουν κάτω από το σώμα της Ελλάδας. Δεν μπορώ να το πιστέψω διότι τότε, στ΄αλήθεια, θα αντικρίζουν από τα παράθυρα του κόμματός τους έρημες πόλεις, ανθρώπους ερείπια και τους κασιδιάρηδες κάθε είδους να αποπατούν πάνω στο Σύνταγμα και τους νόμους. Και ας μη τολμήσουν τότε οι κομματικοί ηγέτες  να δείχνουν ό ένας τον άλλον, σαν τους άτακτους μαθητές στην τάξη: «Κύριε, κύριε, όχι εγώ…αυτός φταίει…» Να γνωρίζουν από τώρα πως θα έχουν τελειώσει, θα έχουν ξοφλήσει πολιτικά για πάντα!

Στο επόμενο, αυτονόητο, ερώτημα «τι είδους κυβέρνηση θα έχουμε;» δεν μπορεί να δοθεί σήμερα απάντηση. Όλα εξαρτώνται από την «έγκυο κάλπη». Μεγάλα παιδιά είμαστε, ας σκεφθούμε ήρεμα, δίχως εξαλλοσύνες και ονειροφαντασιές. Δεν ψηφίζουμε για το παρελθόν, αλλά για το παρόν και το μέλλον. Εμείς θα ορίσουμε από εδώ και πέρα την καλή η την κακή μας μοίρα. Η αρχή της «λαϊκής κυριαρχίας» που προβλέπει το Σύνταγμά μας είναι σπουδαία και για έναν ακόμα λόγο: Μας καλεί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Ο,τι ακούσαμε, ακούσαμε λοιπόν. Τώρα, κερί στα αυτιά, τα χέρια στα κουπιά  και ας αφήσουμε διάφορες Σειρήνες να τραγουδήσουν μόνες τους στο φινάλε. Το ταξίδι συνεχίζεται με μόνο στόχο να φθάσουμε σε κάποια Ιθάκη, έστω κι΄αν συναντήσουμε Λαιστρυγόνες. ΄Εστω κι΄αν παραμονεύουν κάβοι με επικίνδυνα αντιμάμαλα για τη βάρκα «Ελλάδα».

Αυτή η βάρκα έχει και σαβούρα. Σύμφωνοι. Ας φροντίσουμε να την πετάξουμε στη θάλασσα. Να το πώ καθαρά: Από τη ψήφο μας εξαρτάται, εκτός από την εθνική επιβίωση,  αν θα συνταξιδέψουμε , αν θα διατηρήσουμε στο κοινοβουλευτικό πλάνο τους φασίστες κακοποιούς της Χρυσής Αυγής η κάποιους άλλους που θέλουν «κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος» για τους «δωσίλογους». Στο χέρι μας είναι να δώσουμε χαστούκι στις  ντροπές της Δημοκρατίας, σε αυτές τις κρισιμότερες μεταπολεμικές εκλογές.  
 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News