Οι μεγάλοι σκηνοθέτες μπορεί να βρίσκουν εύκολα αρκετά χρήματα για να κάνουν το έργο που τους αρέσει αλλά την ίδια στιγμή είναι δυσβάστακτες μερικές φορές και οι προσδοκίες του κοινού από αυτούς όταν σβήνουν τα φώτα και αρχίζει η προβολή. Όταν λοιπόν έχεις κάνει τον «Ψαλιδοχέρη», τον «Ed Wood» και το «Εργοστάσιο της Σοκολάτας» ο κόσμος μπαίνει στην αίθουσα και περιμένει ένα ακόμη αριστούργημα. Η «Αλίκη» φαντάζομαι ότι δεν θα μπει ποτέ στις 100 καλύτερες ταινίες των απαιτητικών κινηματογραφόφιλων αλλά θα κάνει μια καλή εισπρακτική καριέρα στα βιντεο κλαμπ όπως ακριβώς τη φαντάστηκε και η παραγωγός εταιρεία που δεν είναι άλλη από την Disney.

Λιούις Κάρολ είναι το ψευδώνυμο ενός Άγγλου Μαθηματικού του Τσαρλς Ντόντζσον, που γεννήθηκε το 1832 και η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει στο σπίτι της αδελφής του το 1898, χωρίς ν’ αφήσει πίσω του απογόνους αφού δεν παντρεύτηκε ποτέ. Λάτρευε τις γυναίκες πριν αυτές γίνουν γυναίκες έτοιμες να χαρίσουν τη συνέχεια της ζωής. Του άρεσε να φωτογραφίζει τα μικρά κορίτσια γυμνά μέσα στη Φύση γιατί όπως έλεγε λάτρευε την αγνότητα και την αθωότητα. Αυτή την αθωότητα προσπάθησε να αιχμαλωτίσει ο Tim Burton διαλέγοντας μια νεαρή ηθοποιό από την Αυστραλία μόλις 1.60 στο ύψος, με κατάλευκα χέρια και ξανθά μαλλιά, με ένα βλέμμα που στρέφεται προς όσα συμβαίνουν γύρω-γύρω απορημένο αλλά όχι ενοχλημένο ή φοβισμένο.

Η Αλίκη δεν είναι η μικρούλα του βιβλίου του Κάρολ, που ξέφυγε από την επιτήρηση των μεγάλων και βρέθηκε ανάμεσα σε επικίνδυνους ανθρώπους μπλεγμένη άθελά της σε περιπέτειες. Εδώ η Αλίκη είναι 19 ετών και κάνει ό,τι χιλιάδες νεαρά άτομα σε αυτή την ηλικία που ξεκινούν κάποιο μεγάλο ταξίδι για να γνωρίσουν τον κόσμο και να σκεφτούν τι θα κάνουν στη συνέχεια. Έτσι, όμοια με αυτούς τους ταξιδιώτες που δεν τους πολυνοιάζουν οι καθυστερήσεις στις συγκοινωνίες, μαγνητίζονται από τις παραξενιές ενός τόπου και διασκεδάζουν σχεδόν με τις ανώδυνες αναποδιές, η Αλίκη του Tim Burton περιπλανιέται σε ένα κόσμο που θυμίζει πίνακες του Ιερώνυμου Μπος, κατασκευασμένο με υλικό παρμένο και από τα τρία, σχετικά με τη μικρή, βιβλία του Λιούις Κάρολ, που όμως συμπεριφέρεται à la maniére de, δηλαδή με τον τρόπο που τον φαντάστηκαν ο σκηνοθέτης με τους συνεργάτες του.

Ο «Τρελός κατασκευαστής καπέλων» πλασμένος από το Τζόνι Ντεπ και το σκηνοθέτη, για παράδειγμα, είναι αρκετά πιστός στον ήρωα του Λιούις Κάρολ, αφού υποτίθεται έχει τρελαθεί εξαιτίας των αναθυμιάσεων του υδραργύρου όπως ακριβώς συνέβαινε με τους καπελάδες στην εποχή του Κάρολ, όταν αυτοί επεξεργαζόταν με υδράργυρο τις γούνες πριν τις ράψουν στα καπέλα και οι κόρες των ματιών του είναι η μια διεσταλμένη και η άλλη όχι, ακριβώς όπως λέγεται ότι ήταν ένα από τα συμπτώματα αυτής της πάθησης. Δυο βασίλισσες όμως, η Κόκκινη και η Βασίλισσα Κούπα εδώ έχουν γίνει ένα. Συμπτύχθηκαν, συγχωνεύθηκαν, προστέθηκαν πράγματα και έχει φτιαχτεί ένα γρήγορο έργο με καλούς ηθοποιούς που στοίχισε κάπου 200 εκατομμύρια Ευρώ, γυρίστηκε ένα μέρος του στο Μπρίστολ της Αγγλίας αλλά το περισσότερο έγινε μέσα στα αμερικανικά εργαστήρια, χάρη στις καινούριες δυνατότητες επεξεργασίας της εικόνας.

«Στο τέλος της ημέρας ήμουν πτώμα», είπε κάπου ο Τζόνι Ντέπ, «γιατί είναι πολύ κουραστικό να παίζεις συνέχεια μπροστά από μια πράσινη οθόνη». Χωρίς σκηνικά δηλαδή, να μη βρίσκεις εύκολα προς τα πού πρέπει να κατευθύνεις το βλέμμα σου και ποιος θα είναι στην τελική έκδοση απέναντί σου. Επίσης, για παράδειγμα, ο ίδιος ένας ηθοποιός παίζει και τα δυο ολοστρόγγυλα δίδυμα αγοράκια, βγαλμένα λες από πίνακα του Μποτέρο, χάρη στα μέσα που υπάρχουν σήμερα ενώ ο ιππότης της κόκκινης βασίλισσας μόνο ως προς το πρόσωπο είναι ο εαυτός του διότι το πραγματικό σώμα του σε όλες τις σκηνές έχει αντικατασταθεί από άλλο, φτιαγμένο με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας. Η ίδια η κόκκινη βασίλισσα, παιγμένη από τη σύζυγο του σκηνοθέτη έχει το κεφάλι της μεγεθυμένο εκ των υστέρων δυόμιση φορές.

Η ταινία γυρίστηκε στις δυο διαστάσεις και μετά της έγινε επεξεργασία για τρισδιάστατη προβολή. Έτσι αιφνιδιάζει αρκετές φορές το θεατή με αντικείμενα που φαίνεται να έρχονται κατεπάνω του, το καινούριο κολπάκι των σκηνοθετών, δεν φθάνει όμως και το επίπεδο του Avatar, βάζοντας πάντως γενικότερα το θέμα: Κατά πόσο θα επηρεάσει την τέχνη των ηθοποιών όλος αυτός ο κατακλυσμός τεχνολογίας, που επιβάλλει συνεχώς σχεδόν να παίζουν ο καθένας μόνος του και με αφύσικες συνθήκες στέλνοντας στα αζήτητα τις δραματικές δυνατότητές τους. Έτσι ο θεατής επί 108 λεπτά καταναλώνει μια θεαματική Αλίκη πνιγμένη στην τεχνολογία και από εκεί και πέρα το αν βγαίνει ευχαριστημένος εξαρτάται από το τι περίμενε πριν μπει στην αίθουσα.

ΥΓ: Το έργο δεν συνιστάται να το παρακολουθήσουν παιδιά κάτω των δέκα ετών διότι μπορεί να τρομάξουν από κάποιες σκηνές.

Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας.

Δείτε εδώτην ταινία στην πρώτητης version,100 και πλέον χρόνια πριν. Το 1903!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News