Στις σκηνές του μετεκλογικού γουέστερν που ζούμε, το παλικαράκι με τα εξάσφαιρα στα χέρια έχει μπει στο σαλούν και οι κακοί – μεγαλοκοπέλες προσπαθούν  να το συνετίσουν, μην τα κάνει όλα λίμπα. Ο νεκροθάφτης κρυμμένος πίσω από το πιάνο τρίβει τα χέρια του, καθώς βλέπει από το παράθυρο τα όρνεα να κάνουν αργούς κύκλους πάνω από τη μικρή μας πόλη. Η σκηνή της τελικής μονομαχίας αργεί αλλά ίσως να ναι ώρα να μετρήσουμε τις πρώτες απώλειες.

Κατάχαμα βαριά τραυματισμένα , ξέπνοα και  σχεδόν εξουδετερωμένα ήδη κείτονται τα πρώτα θύματα αυτού του «όλοι εναντίον όλων» σεναρίου: οι λέξεις. Εδώ ο κόσμος χάνεται και το άρθρο σου χτενίζεται, θα μου πεις, φίλε και σε δυσπραγία αναγνώστη. Ο Μέγας Ναπολέων βέβαια  έλεγε πως το πιο ισχυρό στράτευμα είναι οι λέξεις και όμως τίποτα δεν θα ναι πια ίδιο μετά από αυτό το γκαγκάν γκαγκάν σκηνικό.

Η εύηχη προστακτική παθητικού αορίστου «εγέρθητι» έπεσε πρώτη με διαμπερές τραύμα από και προς τον καιάδα—άσε που πολλοί  την πήραν και για δευτερόκλιτο επίθετο: ο εγέρθητος, η εγέρθητη, το εγέρθητο και πληθυντικός οι εγέρθητοι. Δε θα ναι πια ποτέ ίδια  ούτε το εγερτήριο ούτε η έγερση ούτε καν και το  «εγέρθητι, η πίστις σου σε έσωκέ σε» του Ευαγγελίου.

Όσο αρχαία και  πλούσια να ‘ναι η γλώσσα, όσο κι αν  παρέχει εναλλακτικές για την ίδια έννοια και το ίδιο αίσθημα, βαριά πληγωμένες και όχι συνώνυμες βέβαια πέφτουν  η «επανεξέταση», η «επαναδιαπραγμάτευση» και η  «απαγκίστρωση». Ένα  δύστυχο σαφρίδι που χει τσιμπήσει αγκίστρι επανεξετάζει, επαναδιαπραγματεύεται ή απαγκιστρώνεται, πριν ο σαδιστής ψαράς το τραβήξει στο καλάθι του άραγε;

Κάπου παραδίπλα κείτεται εξουδετερωμένο από επί τούτου εδάφους — αέρος αρκτικόλεξο,  ένα επίρρημα: «σύρριζα». Το παρεμφερές «ξυστά» μειονεκτεί ως μεταφορά και δεν απεικονίζει την αρχική έννοια του «πλάι στη ρίζα, κοντά και σε επαφή με το σημείο, που αρχίζει ή τελειώνει κάτι». Πως άραγε θα περιγράφουν οι αθλητικοί σχολιαστές του μέλλοντος το σουτ που περνάει σε απόσταση χιλιοστού από το δοκάρι της εστίας;

Κι αν οι λέξεις ως εδώ έπεφταν ανυπεράσπιστες και μόνες, υπάρχουν κι εκείνες που έπεσαν ζευγαρωμένες στα χείλη των ασεβών. Θα περάσει καιρός μέχρι να μπορέσουν να συνδυασθούν και να συνυπάρξουν  ξανά ζεύγη λέξεων όπως το «ανεξάρτητοι» με το «Έλληνες», το «εκ» με το «προσωπικοτήτων», το «Εθνική» με το «Ενότητα» ή το «σωτηρία». Το προσκλητήριο ημιθανών λέξεων θα μπορούσε να ναι μακρύτερο αλλά ακόμη η τελική σκηνή με το πολύ πιστολίδι δεν έφθασε—πού να εμφανισθεί και η φυλή των Ινδιάνων Helleen.

Οι λέξεις όμως αντέχουν,  είναι εφτάψυχες. Βαριά τραυματισμένες από τη φθορά των πολιτικών, των αναλυτών και των δημοσιογράφων, από την πλάκα του καφενείου και το χαβαλέ του δρόμου, θα αποσυρθούν από την αγοραία έκφραση και θα ξαναφανούν αναγεννημένες και αμόλυντες,  όταν ο χρόνος και η λαίλαπα της πληροφορίας το επιτρέψουν. Μέχρι τότε εμείς θα πορευόμαστε με λιγότερα μέσα, με λιγότερα όπλα στην εκφραστική μας φαρέτρα, αρκετά βήματα πιο κοντά στη σιωπή… 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News