«Εκεί που πληθαίνουν οι κίνδυνοι αυξάνουν και οι δυνάμεις σωτηρίας» είχε πει ένας σοφός, που όμως δεν είχε εικόνα της σημερινής Ελλάδας. Εδώ οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται με την ίδια ταχύτητα που εκλείπουν οι σωτήριες δυνάμεις.

Ζωντανό παράδειγμα το παιχνίδι «Δεν περνάς κυρά-Μαρία, δεν περνάς, περνάς…», που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες με τη μορφή των συνταγματικά κατοχυρωμένων διερευνητικών εντολών για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Οχυρωμένοι πίσω από τις, ανεδαφικές συχνά, προγραμματικές τους θέσεις κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί, δεν τολμούν να υπερβούν τους εαυτούς τους. Μετρούν τα επόμενα κουκιά «μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.»

Εδώ που φθάσαμε, όπως δέχονται όλοι, το κλειδί για τη λύση είναι το δεύτερο κόμμα, δηλαδή ο Τσίπρας, ο οποίος από προχθές και κάνοντας οριζόντιες περικοπές στη λογική, άρχισε προεκλογική εκστρατεία για την επόμενη αναμέτρηση. Όλα τα άλλα είναι καλοφορεμένος φερετζές . Φτάνει να ακούσει κανείς τον Στρατούλη που θα χρησιμοποιήσει, λέει, τις καταθέσεις των πολιτών, αφού πρώτα τις εγγυηθεί(!) η τα σανσκριτικά του Σκουρλέτη  και του Βούτση. Δικαίωμά τους βεβαίως, αλλά ας θυμηθούμε μόνο ένα στοιχείο, πέρα από τις αναγκαίες υποχρεώσεις προς τους δανειστές μας: Η παράλυση του κρατικού μηχανισμού λόγω των εκλογών της 6ης Μαίου μείωσε τα δημόσια έσοδα κατά 13% τον Απρίλιο! Ποιος πείθεται ότι σε ένα μήνα θα μεταμορφωθούμε σε Σουηδία η και Ιταλία ακόμα, όπου «οι κυβερνήσεις πέφτουνε αλλά η αγάπη μένει»; Από την άλλη πλευρά ο Βενιζέλος παραδίδει τον σχηματισμό κυβέρνησης στον Τσίπρα με κάποιες προϋποθέσεις, ο δε Σαμαράς σκέφτεται πως θα μαζέψει στο μαντρί την κατακερματισμένη Δεξιά.

Με αυτά και με άλλα πολλά πού ξεφυτρώνουν κάθε στιγμή, έχουμε πλέον καθαρή την εικόνα: Η χώρα μπήκε σε ένα τρελό φορτηγό όπου ο οδηγός γνωρίζει ότι τα φρένα είναι σπασμένα αλλά πατάει φουλ γκάζι στην κατηφόρα.

Και κάτι ακόμα: Ο Τσίπρας και τα στελέχη του οφείλουν να απαντήσουν πειστικά σε όσους τους ψήφισαν σε ένα ερώτημα που δεν είδα να διατυπώνεται: Αρνείται να δεχτεί την πρόταση του ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο αλλά και της Νέας Δημοκρατίας για δημιουργία κυβέρνησης. Δικαίωμά του, αλλά γιατί δέχτηκε τη συνεργασία ενός κόμματος με ακροδεξιές τάσεις, του Καμμένου δηλαδή;

Στην πολιτική σημασία δεν έχει μόνο τι λες σήμερα αλλά και τι έλεγες χθες. Ο Τσίπρας είχε αποκαλέσει Βενιζέλο και Σαμαρά «πολιτικούς απατεώνες, χειροκροτούμενος από ένα ετερόκλητο πλήθος: Εκδικητές, οργισμένους, λεπταίσθητους καλλιτέχνες, συγγραφείς, ποιητές και χορηγούς γιαουρτιών. Πως, λοιπόν, θα συνυπάρξει με απατεώνες;

Μισό λεπτό όμως: Ακούω κάποιους να αποδοκιμάζουν «τον λαό» πού γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ και έδωσε μεγάλα ποσοστά στον Καμμένο και στα αθύρματα του ναζισμού. Ανοησίες. Σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία η ψήφος των πολιτών δεν κρίνεται α λα καρτ. Καλή, δηλαδή, όταν συμφέρει τις ιδέες μας και τις πίστες μας, άθλια όταν δέν μας ταιριάζει. Μπορεί προφανώς να εξηγηθεί η εκλογική συμπεριφορά, αλλά θεωρώ αντιδημοκρατική την απαξίωση της λαϊκής ψήφου. Τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ έκρινε και ανέδειξε δεύτερο κόμμα η ελεύθερη βούληση των πολιτών-πάει και τελείωσε. Όπως άλλωστε θα κρίνει κάθε βήμα τους από δω και πέρα.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News