Το μόνο που λείπει είναι στο τέλος του ματς οι θεατές να πετάνε τα άσπρα φελιζόλ που είχαν αγοράσει με ένα τάλιρο έξω από το γήπεδο. Αφαιρουμένων όμως των φελιζόλ, το γήπεδο της Τούμπας είναι σαν βγαλμένο από κάψουλα χρόνου της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ. Πωλητής σάμαλι δεν υπάρχει στην κερκίδα αλλά στην Θύρα 4 το δημοφιλέστερο ποτό είναι η «Μαλαματίνα», ο φωτισμός έχει αυτό το ημίφως που παραπέμπει σε εποχή που στα σπίτια έβγαινες από το δωμάτιο και έσβηνες «την λάμπα» και μέσα στον αγωνιστικό χώρο υπάρχουν δεκάδες άτομα που τα έβαλε μέσα η «αγάπη τους στον ΠΑΟΚ».

Ακόμα οι σιλουέτες είναι ρετρό με τους περισσότερους να δείχνουν ότι ανάμεσα στα τριγλυκερίδια και την σαλάτα προτιμούν τα πρώτα. Όσο για την χωρητικότητα της Τούμπας, είναι ανάλογη με το πόσο καλά πάει ο ΠΑΟΚ. Χτες έπιανε τις 40 χιλιάδες θέσεις και αν ο ΠΑΟΚ χτυπήσει πρωτάθλημα, στο τελευταίο εντός έδρας ματς θα έχει θεατές να κάνουν τον Master Blaster από τον Mad Max ανεβασμένοι ο ένας στο κεφάλι του άλλου.

Με τον αγώνα να είναι ακόμα περισσότερο πρώτη τετραετία. Με το αγαπημένο παιδί του λαού του ΠΑΟΚ, Πάμπλο Γκαρσία, να επιστρέφει από την Ουρουγουάη που είχε πάει για τον θάνατο της μητέρας του, να σκοράρει και να τις αφιερώνει το γκολ. Με τον Παναθηναϊκό να ισοφαρίζει με τον πάμπλουτο καπιταλιστή Γάλλο Τζιμπρίλ Σισέ αλλά ο αγωνιστής του λαού, Ζλάταν Μουσλίμοβιτς, που μπήκε αλλαγή να δίνει τελικά την νίκη. Και τον κόσμο του ΠΑΟΚ στην κερκίδα να βροντοφωνάζει «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα». Αφού στο ζάπινγκ που έκανα μετά το ματς κάπου νομίζω ότι παίζανε το «Γιάννης και Μαρία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News