Δείτε εδώ το slide show

Αν σκεφτεί κανείς ότι όσοι ανήκουμε στη γενιά των 30, μεγαλώσαμε μέσα σε σφιχτές αγκαλιές, γεμάτες αγάπη και σύνδρομα σε ίση ποσότητα, μπορεί ίσως να καταλάβει τον αγώνα που δίνουμε να αποσυνδεθούμε από τα βάρη της ιστορίας μας. Τον ίδιο αγώνα δίνει και ο Δημήτρης Κουρούμπαλης, ως ένας σύγχρονος Ορέστης που αναζητά την κάθαρση, στο έργο “Ορέστης – Ηλέκτρα: 0 – 1”. Τον συνάντησα στο υπόγειο του BIOS λίγο πριν την έναρξη της παράστασης και τον ρώτησα:

Πιστεύεις ότι και σήμερα έχουμε την επιθυμία να καταστρέψουμε ό,τι έχει προηγηθεί, όπως ακριβώς ο Ορέστης ήθελε να σκοτώσει τη μητέρα του, την Κλυταιμνήστρα;
Δεν ξέρω αν είναι μια επιθυμία καταστροφής. Είναι σίγουρα μία επιθυμία αποσύνδεσης. Διότι όταν προχωράει κάποιος μπροστά, εάν έχει πίσω του μία οικογένεια να τον βαραίνει, σίγουρα η πορεία του θα επιβραδυνθεί και θα είναι λιγότερο ατομική.
Αυτό που βλέπω εγώ ότι έχουμε ανάγκη είναι να αποσυνδεθούμε, όχι κόβοντας το παρελθόν, αλλά, συναισθηματικά. Εάν αποσυνδεθούμε από το παρελθόν θα μπορέσουμε να το αντικρίσουμε, να το εκτιμήσουμε και να πάρουμε από αυτό ό,τι είναι ωραίο και άξιο.

Δικαιολογείς το έγκλημα του Ορέστη και της Ηλέκτρας;
Εμείς πλησιάζουμε τον μύθο με αγάπη, σαν να είχαν δίκιο. Για τους ίδιους δίκιο, όχι αντικειμενικά, όχι σε ένα σύστημα δικαιοσύνης. Ναι, είχαν δίκιο. Τους δικαιολογούμε.
Από την άλλη, ο Ορέστης τον κάνει τον φόνο, αλλά η Ηλέκτρα όχι. Ωστόσο, τον έχει συνέχεια στο μυαλό της. Το ερώτημα που θέτουμε λοιπόν είναι πόσο σημασία έχει εάν θα γίνει ο φόνος ή δεν θα γίνει; Σημασία έχει ότι το σκέφτεσαι και ότι το έχεις μέσα στο μυαλό σου.
Τους αντιμετωπίζουμε σαν να είμαστε εμείς οι ίδιοι, σαν να τους έχουμε μέσα μας.
Έχουν δίκιο λοιπόν που το σκέφτονται, διότι αυτό που λέγαμε για αποσύνδεση, μπορεί να γίνει και με αυτόν τον βίαιο τρόπο. Όταν το παρελθόν, η προηγούμενη γενιά, οι γονείς σου είναι βαρείς, το ένστικτο σου λέει να τους αποκόψεις.

Οι γονείς πώς αισθάνονται όταν βλέπουν την παράσταση;
Ένας γονέας εάν είναι ανοιχτόμυαλος μπορεί και να πάρει μαθήματα ή να σταματήσει να κάνει πράγματα που πληγώνουν το παιδί του.

Θα πληγωθεί από αυτά που θα ακούσει;
Όχι, δεν θα πληγωθεί, θα διασκεδάσει. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.

Ένας τριαντάρης, όπως εσύ, σήμερα με τι θα ήθελε σήμερα να αποσυνδεθεί;
Από αυτό που θέλω εγώ πάρα πολύ να αποσυνδεθώ, είναι η εξάρτησή μου από το κράτος. Τώρα αισθανόμαστε ότι εφόσον δεν μπορεί το κράτος να μας βοηθήσει, είμαστε αβοήθητοι, έρμαια, σχεδόν άχρηστοι, ή τουλάχιστον παροπλισμένοι. Ε, δεν το πιστεύω αυτό. Πιστεύω ότι πρέπει να αποσυνδεθούμε από την ανάγκη να έχουμε ωφέλεια από το κράτος και να τη δημιουργήσουμε μόνοι μας.

Από την “τραγωδία της κρίσης” που βιώνουμε, εσύ τι λύτρωση περιμένεις;
Η λύτρωση έρχεται μόνο μέσα από την επαφή με τους ανθρώπους. Μόνο έτσι. Όχι από έναν deus ex machina (Από Μηχανής Θεό) που θα μας βγάλει από την κρίση και θα μας λυτρώσει. Και αυτό γίνεται ήδη. Αυτό που κάνουμε εδώ με τον Κώστα Φιλίππογλου και την Κατερίνα Λούρα είναι μέρος αυτής της λύτρωσης. Η συνεργασία δηλαδή και ο ομοϊδεατισμός.

Σήμερα, εσένα τι θα σε έκανε να αισθανθείς ελεύθερος;
Το να μπορούσε να υπάρχει κάποιος, τον οποίο θα εμπιστευόμουν να ψηφίσω στις προσεχείς εκλογές. Τώρα αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε αδιέξοδο, χωρίς φως, με δεμένα τα μάτια και τα χέρια. Αισθάνομαι μία ματαιότητα. Εάν υπήρχε λοιπόν κάποιος που θα μπορούσα να ψηφίσω, δεν θα σήμαινε ότι βρήκα τη λύση, αλλά τουλάχιστον θα είχα το δικαίωμα της επιλογής. Τώρα δεν έχω επιλογή.

Είναι καιρός για ηγέτες;
Αυτό είναι το αντικείμενο του προηγούμενου έργου που ανεβάσαμε στο Badmington “Ο Ηγέτης”, το οποίο τελείωνε λέγοντας ότι “το καλύτερο που μπορεί να κάνει ένας ηγέτης, είναι να αφήσει τον λαό ήσυχο”.

Πολλοί λένε ότι δεν συμβαίνουν σημαντικά καλλιτεχνικά πράγματα στην Ελλάδα αυτή την περίοδο. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη;
Όχι, συμβαίνουν εκατομμύρια πράγματα. Συμβαίνουν τόσα πολλά, που σχεδόν χάνεσαι στον πλουραλισμό. Δεν την καταλαβαίνω αυτή την άποψη. Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε άπειρες επιλογές. Μπορεί να μην είναι όλες ποιοτικές, αλλά πότε ήταν;

Ανήκεις σε εκείνους που λένε ότι είμαστε τυχεροί που ζούμε σε αυτή τη συγκυρία, διότι έχουμε να μάθουμε πολλά για τους εαυτούς μας εν μέσω κρίσης;
Όχι. Θα προτιμούσα να ζω για πάντα στην προηγούμενη δεκαετία 2000-2010. Τη δεκαετία της ευημερίας. Όχι, όμως, ότι μου καίγεται και κανένα καρφάκι. Προσπαθώ να αποβάλλω τη μετάνοια από τη ζωή μου.

Ποιο είναι το μήνυμα που σου μετέδωσε εσένα αυτό το έργο, το οποίο έχει θετικό αντίκτυπο στο σήμερα;
Αγάπη ρε. Αγάπη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News