Photo: Ο Φώτης Παπαδόπουλος (δεξιά) με τον ποιητή Μιχάλη Κατσαρό το 1991.

Τον δρόμο προς τη Λιοσίων τον πήρα βράδυ Παρασκευής. Το μηχανάκι που έφυγε πρώτο στo φανάρι της Πιπίνου έπεσε σε μπλόκο της τροχαίας. Μια κοπελίτσα με νάζι, παρακαλούσε τον αστυνόμο να την συγχωρέσει που δεν φορούσε κράνος. Αυτός συνέχιζε να ελέγχει τα χαρτιά της παραβλέποντας ότι είχε περάσει όλο το απόγευμα στο κομμωτήριο για να φουσκώσει το ξανθό μαλλί της. «Ο νόμος είναι νόμος» κατέληξε ανοίγοντας το μπλοκάκι του. Χαμογέλασα, ενώ η κοπέλα ξεσπούσε σε κλάματα. Δυο στενά πιο κάτω είχα ραντεβού με τον Φώτη Παπαδόπουλο, τον physiodifi, έναν άνθρωπο που τα έχει ζήσει όλα. Για χρόνια κυλιότανε στα πιο σκοτεινά νερά. Παγκάκια, λεωφόρους, πουτάνες, ουσίες και νταβατζήδες. Αυτό το βράδυ όμως η πολυκατοικία που είχα μπροστά μου δεν θύμιζε σε τίποτα τον μύθο του «physiodifi». Νοικοκυραίοι έπλεναν την μαρμάρινη είσοδο και θαύμαζαν τους φρεσκοβαμμένους τοίχους.

Πάτησα το κουδούνι. Στο τραπεζάκι ο υπολογιστής του ήταν συντονισμένος στο physiodifis. Από τα μισάνοιχτα πατζούρια τρεμόπαιζαν τα φώτα της Λιοσίων. Ένα μεγάλο στερεοφωνικό με κασέτες παλαιάς κοπής και μια κιθάρα αφημένη στο πλάι. Ο Φώτης πριν αρχίσουμε να μιλάμε θέλει να στρίψει ένα τσιγάρο. Στις γωνιές του μικρού διαμερίσματος βλέπω στιβαγμένα σε δέματα τα τρία τεύχη του περιοδικού. “Heteron” που έβγαζε κάποτε. Αφιέρωμα στον Ηλία Πετρόπουλο, τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι, τον Άκη Πάνου. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ

Στο blog σου έχεις πολλά βίντεο με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον είχες γνωρίσει;
– Ναι, τον γνώρισα πριν πάω στο στρατό. Του είχα στείλει μια επιστολή έτσι λίγο αθώα. «Κύριε Χατζιδάκι, γιατί τσαντίζεστε που σε μια συναυλία σας κάναμε θόρυβο. Θα ησυχάσουμε, μην είστε τόσο αυστηρός, άλλωστε η μουσική σας είναι ικανή να επιβληθεί μόνη της στον κόσμο».

Του είχες δείξει τους στίχους που έγραφες;
– Ναι, τους είχα πάει, αν και ήταν απαίσιοι, χάλια. Αλλά ήταν πολύ ευγενικός, με είχε καλέσει στο σπίτι του και μετά στο στούντιο όταν έγραφε τη «Ρωμαϊκή Αγορά». Με ρωτούσε για τη ζωή μου, τη νύχτα, τα μπαρ, τις συζητήσεις στις παρέες των γκέι. Ήταν σαν ένα παιδί που ήθελε να τα μάθει όλα για τη ζωή των άλλων.

Πάντα ήσουνα ομοφυλόφιλος;
– Από 7-8 χρονών.

Ένα παιδί 7-8 χρονών ξέρει τι είναι;
– Εγώ από τότε ένιωθα άνετα μόνο με τα αγόρια.

Σχέση με γυναίκες δεν είχες ποτέ;
– Είχα πάει μικρός σε μπουρδέλο. Με είχε πάει ένας γκόμενος.

Πήγες για να μην του χαλάσεις το χατίρι;
– Είχαμε γνωριστεί στον δρόμο. Εγώ γούσταρα αυτόν, αλλά αυτός ήθελε γκόμενα και μου λέει, θα πάμε μαζί. Πλήρωσε και πήγαμε παρέα.

Πέρασες καλά;
– Όχι. Μα πιστεύω και στρέιτ να ήμουνα, ακραίος και αυθεντικός, δεν θα μπορούσα να το κάνω σε μπουρδέλο.

Έχεις περάσει και ένα φεγγάρι από τη δημοσιογραφία;
– Ναι, μια πενταετία. Ήμουν στα «Πρόσωπα». Είχα γράψει επίσης κάποια κομμάτια στη «Γυναίκα», το «Περιοδικό», το «Οδός Πανός», το «01». Και ήμουν βοηθός σκηνοθέτη στο «SEVEN», στην «Άσιντ κάμερα» που έκανε ο Μελισσινός. Μου άρεσε πολύ αυτή η δουλειά.

Και πώς βρέθηκες από την δημοσιογραφία στο πεζοδρόμιο;
– Μου αρέσει να πηγαίνω μέχρι τα άκρα και μετά να γυρνάω πίσω. Τότε ήμουν 20 χρονών και ήθελα να τα δοκιμάσω όλα. Η περιέργεια μου κράτησε μια πενταετία.

Πού πήγαινες, στη Συγγρού;
– Παντού, στην περιοχή γύρω από την Ομόνοια, την Κουμουνδούρου. Έκανα παρέα με πόρνες και νταβατζήδες. Όλα αυτά που με γοήτευαν.

Τι σ’ άρεσε σ’ αυτό;
– Η αποκαθήλωση. Έβλεπες έναν άνθρωπο που ήταν ένας «σούπερ άνδρας», να πληρώνει για να κάνει ακραία πράγματα. Αυτό με απελευθέρωνε. Μετά δεν είχα ενοχές για τις δικές μου επιθυμίες. Έβλεπα ότι πολλοί ήταν χειρότεροι από εμένα.

Κρύβουν πολλά οι άνθρωποι.
– Ακόμη και οι παππούδες μας που νομίζαμε ότι ζούσαν μια ζωή συντηρητική με πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, βλέπουμε τώρα να τρέχουν πίσω από τις Βουλγάρες.

Για πες μου το πιο ακραίο που γνώρισες.
– Ήρθε ένα βράδυ ένα ζευγάρι. Ετοιμαζόντουσαν να παντρευτούν. Κόρη εισαγγελέα αυτή, ήθελε να διασκεδάσουν λίγο διαφορετικά. Υπήρχε κι ένα ζευγάρι που ήθελε να είμαι εγώ με τον άντρα στο κρεβάτι και η γυναίκα να κάθεται απέναντι μας, στο τραπεζάκι και να γράφει. Δεν ξέρω αν ζωγράφιζε ή έγραφε ημερολόγιο, αλλά ήθελε να βλέπει τον άντρα της με έναν άλλο άντρα.

Σκληρές οι νύχτες.
– Αλλά και δημοκρατικές. Είχα πάει με κάποιον που του έλειπε ένα πόδι. Αυτό για μένα ήταν ένα μάθημα. Πλήρωνε και ζητούσε να τον αγαπήσεις. Απαιτούσε τα δικαιώματα του. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις;

Προσπαθώ. Μου λες ότι σε κανονικές συνθήκες, δεν θα πήγαινες ποτέ με έναν άνθρωπο με ένα πόδι.
– Ναι, αλλά η πορνεία σε κάνει να σκέφτεσαι πιο δημοκρατικά. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα.

Ουσίες έπαιρνες;
– Είχα δοκιμάσει τις περισσότερες. Αλλά προτιμούσα το χασίς που είναι και πιο ακίνδυνο.

Ακίνδυνο;
– Σε σχέση με το αλκοόλ και με τις άλλες τις ουσίες, ναι. Γι’ αυτό άμα γίνει καμιά εκδήλωση υπέρ της αποποινικοποίησης πηγαίνω. Οι πιο πολλές έρευνες συγκλίνουν ότι δεν είναι τόσο βλαβερό όσο υποστηρίζει το κράτος. Η απαγόρευση δημιούργησε όλο αυτό το χάλι που βλέπουμε στην Ομόνοια, με τα άρρωστα άτομα.

Αν σου ζητούσα μια λέξη, τι θα έλεγες; Αναρχικός;
– Δεκάεξι χρόνων είχα μακριά μαλλιά και άκουγα ροκ. Πέρασα από το ΚΚΕ και τον «Ρήγα» αλλά δεν ήθελα να έχω σταθερές αρχές. Δεν μου αρέσανε τα θρανία. Και αντί να κάνω ρεπορτάζ για τις πουτάνες, ήθελα να ζήσω ανάμεσα τους. Άρα μάλλον είμαι αναρχικός.

Μολότοφ έχεις πετάξει;
– Όχι. Με γοητεύουν όλα αυτά που γίνονται στις πορείες μέχρι ένα όριο όμως. Θα προτιμούσα να πετάξει κάποιος μια σακούλα με σκατά σε μια Τράπεζα παρά να προσπαθήσει να της βάλει φωτιά.

Για τα δικαιώματα των γκέι θα κατέβαινες στους δρόμους;
– Για τον γάμο των ομοφυλοφίλων δηλαδή; Να πάμε σε μια εκκλησία, να πληρώνουμε τον παπά; Αυτό μας λείπει σαν γκέι; Οι γελοιότητες των στρέιτ; Γιατί;

Για να κληρονομήσουμε τον γκόμενο μας;

Ναι, αλλά αν ζούσες χρόνια με έναν άνθρωπο και είχατε ένα σπίτι μαζί και ξαφνικά πέθαινε…
– Τι, να μου μείνει το σπίτι; Το θέμα είναι να τα τρώμε μαζί όταν ζει. Και άμα είναι τόσα πολλά, να του πω πριν φύγει «άμα γουστάρεις δώσε μου μερικά».

Τι άλλο σε ενοχλεί και θα ήθελες να το αλλάξεις.
– Μου τη σπάει η τηλεόραση. Προβάλλονται οι ελαφρείς γκέι. Βέβαια κάπως έτσι προβάλλονται και οι στρέιτ. Στην τηλεόραση ούτως ή άλλως όλα είναι ελαφρά. Μου τη σπάει επίσης το ότι δεν έχει μπλε κάδους και κάνω βόλτες τα τετράγωνα μήπως και τους βρω. Μου τη σπάει που ο γέρος μπορεί να πιει τσικουδιά στα Ανώγεια και ο νέος δεν μπορεί να καπνίσει λίγη φούντα, ενώ ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα. Όλα αυτά τα μικρά λάθη με ενοχλούν.

Τα τραγούδια του Φώτη κυκλοφορούν μόνο στο «τζουκ μποξ του διαδικτύου». Μπείτε στο physiodifis και ακούστε το «Μισό – μισό» και τους «Ναργιλέδες» για να δείτε ότι τα άνθη έξω από τις πρασιές μυρίζουν καμιά φορά πιο πολύ.
Ακούστε το τραγούδι“Ήρωες και Νικητές”

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News