Ρε συ μικρέ, ας μη το συζητάμε άλλο. Βάλε μια υπογραφή να τελειώνουμε, να κλείσει η συμφωνία… Κι άσε τα σάπια «…θα υπογράψω αλλά θέλω καινούργιο play station …». Όχι άλλα ανταλλάγματα και κομμένες οι χλίδες προ Κρίσης.

Οκ, δεν έχεις ξαναβάλει υπογραφή ποτέ, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Σου το ζητούν οι συνεταίροι μας, οι σωτήρες μας, οι φίλοι μας. Εντάξει, το «… οι Γερμανοί είναι φίλοι μας…», δεν είν’ ατάκα από το Toy Story για να το ξέρεις —ποιος την έγραψε όμως θα θελα πολύ να το μάθω. Αλλιώς δε γίνεται -απαιτείται πλέον η δέσμευση όλων ανεξαιρέτως με υπεύθυνη ατομική δήλωση, ανεξαρτήτως δικαιοπρακτικής ικανότητας, για την τήρηση των όρων της Δανειακής Σύμβασης, που θα σώσει την πατρίδα.

Πρέπει να βοηθήσεις και συ. Ο Τζάμπας που βλέπεις στην τηλεόραση δεν υπάρχει – η μαγκιά πλερώνεται, λέγαν παλιά στα σκυλάδικα. Βέβαια ο μπαμπάς κι οι παππούδες σου, «μαγκιές» του στυλ «τα φάγαμε» δεν κάναμε (γι αυτό και η αφραγκία μας σήμερα) αλλά, για να μαθαίνεις, η ευθύνη δεν είναι μόνο από πράξη, είναι και από παράλειψη κι από ανοχή. Ε ναι, ανεχτήκαμε πολλούς και πολλά – πολλούς Χατζατζάρηδες και Χατζατζάρισσες όλα αυτά τα χρόνια. Κυρίως όμως παραλείψαμε… Παραλείψαμε να βγούμε να τους δείξουμε πόσο άλλοι, αλλιώς κι απ’ αλλού είμαστε, την ώρα που άνοιγαν το καπάκι του υπόνομου. Ίσως βέβαια και να είχαμε αρχίσει να συμφιλιωνόμαστε και να μοιάζουμε εντέλει με το Τέρας αλλά δε θέλω να το πιστέψω…

Και ξαφνικά το παιχνίδι άλλαξε… Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σα να παίζεις εσύ με τα φιλαράκια σου Monopoly κι έρθει κάποιος και πάρει τα μαϊμουδένια χρήματα του παιχνιδιού. Δεν γίνεται να συνεχιστεί η παρτίδα. (Άσε που μου την έσπαγε του κολλημένου Σαλονικιού πάντα η Monopoly, γιατί είχε μόνο δρόμους της Αθήνας αλλά  για παράδειγμα μας κάνει). Από κάπου πρέπει να βρεθούν τα λεφτά κι οι νταλαβερτζήδες που προθυμοποιούνται, επειδή ξέρουν πως εγώ δε θα προλάβω να τους τα επιστρέψω, θέλουν και τη δική σου δέσμευση. Τα πολιτικά κόμματα, που λένε ότι  μας εκπροσωπούν (…ποιος γέλασε;) δεν τους γεμίζουν  το μάτι πια…

Τι σου ζητάνε ρε… μια υπογραφούλα μόνο, όπως  έλεγαν  σ’ άλλες εποχές. Τώρα τι καταλαβαίνει ένα παιδί στην ηλικία σου από PSI, Δανειακή Σύμβαση, Χρεωκοπία, Τοκοχρεωλύσια και τα τοιαύτα  δε το ψάχνουν. Αν και μέχρι και συ τη μυρίστηκες και στράβωσες με την παράγραφο που λέει ότι, όταν τεκνοποιήσεις, υποχρεούσαι να δεσμεύσεις με ανάλογη δήλωση το παιδί σου… Είπαμε πιτσιρικάς είσαι, όχι μαλάκας… Μήπως κι εγώ ήξερα, όταν ανεχόμουν και παρέλειπα,  ότι θα πάρει η μπόρα κι εσένα;

Γιέ μου, δεν μου φαίνεται να τη γλιτώνουμε… Δεν άκουσα καμιά εναλλακτική που να με ψήνει και σου το λέω εντίμως… Δεν έχω πουθενά αλλού να ελπίσω  εκτός από το ελληνικό δαιμόνιο – αχνοφαίνεται, βέβαια,  πάντα  ο μεγάλος φωτεινός Στόχος. Μπροστά μας βρίσκεται το νέο κοινό εθνικό Όραμα, η νέα Μεγάλη Ιδέα: το  2020 θα είναι το χρέος στο 120 % του ΑΕΠ -(αχαχούχααααα) λίγο το χεις; Με κάτι τέτοια τα έθνη μεγαλουργούν.

Εξάλλου όλη η ζωή μπροστά σου είναι, ρε μικρέ… Μη ξεχνάς ότι το 2020 θα είσαι μόλις δεκαοκτώ χρονών…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News