Μερικοί άνθρωποι συντρίβονται από τη σύγκριση. Εγώ πάλι όχι. Αυτό το ελάττωμα δεν το χω (έχω βεβαίως όλα τα άλλα!). Εμένα ο καλός συγγραφέας με κάνει καλύτερη -όχι ότι βελτιώνομαι αλλά, να, νιώθω ξαφνικά πως αξίζει τον κόπο η προσπάθεια, αν ένας άνθρωπος στον κόσμο νιώσει έστω και για μια στιγμή την απίστευτη ηδονή (ανακούφιση, λαχτάρα, διασκέδαση, ταύτιση) που ένιωσα διαβάζοντας τον «Φύλακα στη Σίκαλη» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Οπότε, ναι, θα το πω ευθέως: αν ήταν ποτέ δυνατόν σε ένα παράλληλο σύμπαν να είχα γράψει αυτό το βιβλίο θα ήμουν ο πιο ευτυχής άνθρωπος στον κόσμο.

Δεν με νοιάζει κι αν δεν έγραφα τίποτα άλλο στη συνέχεια, δεν θα με πείραζε να κοπροσκυλιάζω και να παρατηρώ τις φάτσες των ανθρώπων στο μετρό και τις πλαζ. Τζερόμ, μην το πάρεις στραβά παλιόφιλε, κομπλιμέντο ήταν. Καλό ταξίδι εκεί που πας, σου στέλνω ένα μπουκέτο ανθισμένες παρενθέσεις και ελπίζω ως σοβαρός ζεν βουδιστής που ήσουν να μετενσαρκωθείς σε ένα εβραιόπουλο στη Νέα Υόρκη με τρομερό ταλέντο στο γράψιμο. Κάποιος πρέπει να αποτελειώσει τη σάγκα των μπανανοψαροφάγων ε;

Η Λένα Διβάνη είναι συγγραφέας και αναπληρωτής Kαθηγήτρια Ιστορίας της Εξωτερικής Πολιτικής, στο Tμήμα Nομικής της Σχολής Νομικών Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το τελευταίο βιβλίο της είναι το Τι θα γίνω αμα δεν μεγαλώσω (Καστανιώτης).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News