Οκ, έχει πολλές συνέχειες το σήριαλ… Μετά την ερωτική πόλη, την πόζα του «χαλαρά», το καλαμάκι και το σουβλάκι (ερώτημα: τον Αθανάσιο Διάκο τον σουβλίσανε ή τον καλαμακίσανε;), την επινοημένη (δεν είναι όλοι ίδιοι) τραγουδοποιητική σχολή Θεσσαλονίκης με τους φωμπιζού ναρκισσορόκ ιθαγενείς, το βόρειο επαρχιοσαψάλικο lifestyle του «τι με λες;», εμφανίστηκε και το νέο ευπώλητο θέ(α)μα στις οθόνες και στα πληκτρολόγια των γνωμοποιών (opinionmakers ελληνιστί) στην περιοχή της τέως Διοικήσεως πρωτευούσης. Η Χριστιανοπουλιάδα.                                  

Εξαρχής λέω πως είμαι ο τελευταίος που νομιμοποιείται και θέλει να μιλήσει για το έργο του Ντίνου Χριστιανόπουλου και για τις ημέρες του επίσης – δεν είναι αυτό το θέμα  εδώ. Ακόμη και ο Λουκάς και ο Νίκος και το ΛουκάΝικο θα μπουν στη ζυγαριά  των ανθρώπων αλλά κυρίως στη δοκιμασία του χρόνου και θα μετρηθούν. Αλλά ρε σεις γνωμοποιοί, μην τσιμπάτε τόσο – και βέβαια δεν έχω κατά νου την κυρία Πόπη Τσαπανίδου που και ξέρει τι εστί χαμηλοτάβανη Θεσσαλονίκη και τολμά να είναι δημόσια ευάλωτη… Κατανοητό το κυνήγι του διαφορετικού θέματος, του εξωτικού πτηνού αλλά μη καρφώνεστε τόσο…

Ο άνθρωπος που ζει στο απόλυτο κενό, εκτός Συστήματος και μακράν των τειχών δεν υπάρχει. Η μέσα φτώχεια, τα ενοχικά σύνδρομα και εσχάτως ο τρόμος της Κρίσης  είναι που δημιουργούν την ανάγκη στα Μέσα να φιλοτεχνηθεί αυτό το αμέτοχο, αθώο και από αλλού προφίλ. Όμως οι εκτός δεν υπάρχουν, το καζάνι είναι ίδιο για όλους μας, όσο κι αν οι ψηφίδες φαίνονται να ταιριάζουν, κατά τον νου του αγωνιώντος αρχισυντάκτη στον εκάστοτε εκλεκτό των γραφίδων και των μικροφώνων.

Αν κανείς παίζει, εκμεταλλεύεται και χειρίζεται τη διαφορετικότητα της εκφοράς του και την ατακολαγνεία των Μέσων, η αγωνία για την αγορά δεν κρύβεται και «το πιπεράτο;;;» κάνει το κοκτέιλ να καταντάει από γραφικό έως κιτσάτο. Στον αφρό όχι το έργο αλλά το «όλα καβλά» κι είναι επιλογή αυτή τόσο για τον ερωτώντα όσο και για τον ερωτώμενο. Ένα βραβείο μόνο, που με όποιο σκεπτικό και όποια άγνοια κινδύνου(;;;) του απονεμήθηκε, αρνήθηκε ο Χριστιανόπουλος και εκατό πέτσινα «βραβεία επικοινωνίας» δέχτηκε με το daily fix «Βραβεύστε με κι ας κλαίω…»

Το αλλού και το αλλιώς που γοητεύει τόσο τους γνωμοποιούς χαμουτζήδες νταλαβεριτζήδες σίγουρα δεn βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη – δεν υπάρχει καν. Δεν είναι αθώα η πόλη – εδώ εφευρέθηκε η τρύπα στο κουλούρι, όμως η αναζήτηση ενός cult Ψωμιάδη μόνο μειδίαμα προκαλεί… Ένας ακόμη επικοινωνιακός «μύθος» χαμηλώνει κι άλλο το ταβάνι – άσε δε που τα υλικά του είναι τόσο κατηχητικά και κλειστοφοβικά. Είναι σα να λες πως το αύριο, το όποιο αύριο αυτής της πόλης, αυτής της χώρας, που στρίβει απ’ τη γωνία κι έρχεται σα φρέσκο αεράκι, θα το οραματιστούν και θα το δημιουργήσουν οι πενήντα μαλαματινίστας της Toumpa limpre.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News