Ναι, ξέρω ότι ο τίτλος είναι «Με παράσυρε το ρέμα». Διασκευή έκανα, σαν αυτές που κάνει η ζωή μας – έτσι, για να μη βαριόμαστε. Με αυτόν τον τρόπο εξηγείται, μάλλον, το ότι στη ζωή μας υπάρχουν πράγματα που μας συμβαίνουν για πρώτη φορά. Έτσι κι εμένα, την προηγούμενη εβδομάδα, με παράσυρε ένα αυτοκίνητο κάπου στον Πειραιά, ενώ προσπαθούσα να διασχίσω – πεζός – έναν από τους κεντρικότερους δρόμους. Την ίδια ακριβώς ιδέα είχε και ένας 68χρονος συνταξιούχος οδηγός αυτοκινήτου, μόνο που δεν είχαμε σωστό timing στο πότε περνάει ο ένας και στο πότε σταματάει ο άλλος. Ο Γρηγόρης κι ο Σταμάτης είναι μόνο δύο φανάρια που εντελώς συνειρμικά και μηχανικά ακολουθείς, όταν έχεις, όμως, το μυαλό σου εκεί. Είναι πολύ εύκολο να σου συμβεί «το πράσινο για τους άλλους είναι, άρα περνάω». Προσωπικά δεν μου έχει συμβεί ποτέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί σε κάποιον ή και σε μένα τον ίδιο. Τι να σας πω, δεν ξέρω, διενεργείται προανάκριση.

Φαντάζομαι θα το έχετε διαπιστώσει, όταν οδηγείς στους δρόμους της πόλης, δεν μετράει μόνο το πόσο ικανός και προσεκτικός οδηγός είσαι, δεν μετράει μόνο το πόσο ικανός και προσεκτικός πεζός είσαι, αλλά και το τι συμβαίνει στο μυαλό αυτών που έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι θέμα κάποιων στιγμών και κάποιων συγκυριών το να συμβεί ατύχημα ή δυστύχημα.

Στη δική μου περίπτωση, για να μην το «μαυρίζω», στάθηκα για άλλη μια φορά τυχερός. Γκαστόνε, ρε παιδί μου, στην ανθρώπινη βερσιόν, όχι σαν τον Ομπράντοβιτς, αλλά τυχερός. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πώς ακριβώς είχαμε το θέμα, αλλά το σίγουρο είναι ότι έσπασα με το κεφάλι μου όλο το παρμπρίζ του αυτοκινήτου του κυρίου, ενώ έσπασα και έβγαλα από τη θέση του και τον εσωτερικό καθρέπτη του. Επειδή είχα μάλλον άλλες ανησυχίες, κάτι σαν «εσωτερικός designer καμπίνας». Όλα αυτά που σας περιέγραψα χωρίς κανένα σπάσιμο σε κάποιο μέλος του σώματός μου, χωρίς διάσειση, παρά μόνο με κάποιες εμφανείς εκδορές σε μέτωπο και δεξί χέρι. Αμέσως μετά από όλη αυτή τη ζημιά που έκανα στο… μαγαζί και τα έσπασα όλα, έπεσα αιμόφυρτος στο δρόμο, ποτάμι το αίμα, πόσο έχω μέσα μου;

Σκεφτείτε ότι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ο κύριος που με παράσυρε με το αυτοκίνητό του δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου για να με ρωτήσει τι κάνω, πώς είμαι και να μου μη ότι λυπάται που έγιναν όλα αυτά, ασχέτως με το αν φταίει ή όχι. Θα ήθελα με ένα τρόπο να μπορούσε να διαβάσει το κείμενό μου και να αντιληφθεί ότι δεν ενδιαφέρθηκε για μένα και ότι καμία χρηματική αποζημίωση ασφαλιστικής εταιρείας δεν μπορεί να σταθεί δίπλα μου, ότι αυτή η ζωή δεν μετριέται με χρήματα κάποιας αποζημίωσης, η ζωή στέκεται από μόνη της και είναι πολύτιμη, βασικά, για τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. Αυτή τη ζωή – αν δεν κινδυνέψεις να τη χάσεις, μέσα σε μια ανώφελη στιγμή – ίσως και να μην την εκτιμήσεις ποτέ γιατί τη θεωρείς δεδομένη. Κρίμα, επειδή ξεχνάς – πέρα από οποιοδήποτε ανέξοδο κλισέ – ότι η ζωή μας, όπως κι αν είναι, όπως και να τη βιώνουμε, είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Αυτό είναι βέβαιο ότι το έχουν καταλάβει εδώ και πολλά χρόνια τα παιδιά που με περιέθαλψαν στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας και, ειδικά, οι γιατροί Υδραίος και Κυριακού. Να είναι καλά.

Είμαι πεσμένος καταμεσής του δρόμου, εδώ κάτω στο οδόστρωμα όλα είναι κρύα αυτή την παγωμένη νύχτα του Γενάρη. Νιώθω ότι έχω χτυπήσει και αιμορραγώ σφόδρα, αλλά όλα καλά, νιώθω ότι δεν έχω σπάσει απολύτως τίποτε και, βασικά, νιώθω ζωντανός! Είμαι ζωντανός! Είναι αυτό το συναίσθημα που κάνει όλα τα λεφτά του κόσμου, αλλά καμιά καλή μάρκα δεν το έχει διαθέσιμο για να το αγοράσεις. Είμαι πεσμένος καταμεσής του παγωμένου δρόμου, αυτή τη νύχτα του Γενάρη είμαι κι εγώ άλλο ένα συμβάν στο αστυνομικό-ιατρικό δελτίο της ημέρας, πρέπει να σηκωθώ να πάω στον σταθμό, δεν μπορώ όμως. Κόσμος αρχίζει να μαζεύεται από πάνω μου, όλα είναι θολά αλλά ξέρω ότι δεν έχω σπάσει τίποτε και, βασικά, ζω, το φεγγάρι στο βάθος κάνει πιο γλαφυρό το θέμα. Ρομαντισμός, όμως, δεν υπάρχει, είχε μια μετωπική πριν από λίγα δευτερόλεπτα αυτής της όμορφης ζωής και θα αναρρώσει, αν χρειαστεί θα βγει έκτακτο ιατρικό ανακοινωθέν.

Ο κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται από πάνω μου, δεν μπορώ να τους μιλήσω, δεν έχω δύναμη, δεν έχω κουράγιο, αρχίζω να τους γελάω, όμως, για να καταλάβουν ότι είμαι καλά, δεν έπαθα κάτι. Όμως, κανείς τους δεν γελάει, ίσα-ίσα που κάποιοι θεωρούν ότι μάλλον «είδε τον άγγελό του και του γελάει», κάποια άλλη λέει «όπως του μιλούσαν οι μοίρες όταν γεννήθηκε, μάλλον του μιλάνε και τώρα», θέλω να γελάσω δυνατά και να τους πω ότι παραλογίζονται, τι σενάρια είναι αυτά; Είμαι καλά, άνθρωποι!

Σκέφτομαι «τι μας έχει κάνει αυτή η πόλη και σε ποιο σημείο μας έχει φέρει;» και γελάω περισσότερο, αρχίζω και το χάνω, σε λίγο θα λιποθυμήσω, το νιώθω, χάνω τη δύναμή μου. Οι σκυθρωποί άνθρωποι από πάνω μου παραμερίζουν μόνο για να μου δώσει μια Άνθρωπος-φαρμακοποιός, από απέναντι, τις πρώτες βοήθειες, βλέπω στο πρόσωπό τους ότι με θεωρούν ήδη νεκρό, όμως είμαι ζωντανός, γεια σας, είμαι εδώ! Θέλω να σηκωθώ και να χορέψω μαζί τους στο φως του φεγγαριού, να τους πω ότι πρέπει να γλεντάμε τα πάντα, όσα θα βρούμε στο διάβα μας στη ζωή, ότι σαν τη ζωή δεν έχει, όπως και ότι δεύτερη ζωή δεν έχει, ώπα της!
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News