Εντάξει, το παραδέχομαι, δεν είμαι ειδική. Δεν είμαι λεσβία, δεν ξέρω καν πολλές λεσβίες (μα πού διάολο χάθηκαν όλες οι λεσβίες ρε παιδιά τώρα που το λέμε? Αόρατες είναι; Εξαιρούνται φυσικά τα λεγόμενα «λεσβιάκια», κάτι βήτα- γκομενάκια που ψιλοφασώνονται επιδεικτικά στα μπαρ παριστάνοντας τις λεσβίες (ή τις bi) με μοναδικό στόχο για να ψαρέψουν κάτι τελειωμένους τσοντάκηδες που φαντασιώνονται τα γνωστά τρίγωνα : 2 δίμετρες λεσβίες που μόλις τον αντικρύσουν γυμνό αλλάζουν προσανατολισμό και γίνονται 100% γυναίκες πρόθυμες να υποταχτούν στον ΑΝΤΡΑ με Άλφα κεφαλαίο, δηλαδή αυτόν αυτοπροσώπως! Μόλις ψηθεί ο γκόμενος όμως τα φο λεσβιάκια τερματίζουν άμεσα τις τριμερείς προοπτικές δηλώνοντας αινιγματικά πως ήταν μια φάση…

Ξέρω, βέβαια, πολλά gay αγόρια. Είναι οι κολλητοί μου. Τρώμε, πίνουμε, συζητάμε, βγαίνουμε, είναι οι φίλοι μου οι πιο αγαπημένοι. Ούτε κινδυνεύεις να στην πέσουν στεγνά μετά το 87 ποτό μια νύχτα υπαρξιακής θολούρας, ούτε λένε χοντράδες. Έχουν υψηλότατο δείκτη συναισθηματικής και τρέχουσας νοημοσύνης (δηλαδή αντιλαμβάνονται γιατί στραβώνεις όταν στραβώνεις πριν καλά καλά στραβώσεις) , πάνε σινεμά (ΚΑΙ σε ρομαντικές κομεντί με τη Σάντρα Μπούλοκ), πάνε θέατρο (ειδικά όπου παίζουν οι ηθοποιοί με άψογους κοιλιακούς), πάνε μαγαζιά, ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΓΗΠΕΔΟ, είναι τέλειοι! Άσε που ξέρουν τα πάντα από άντρες: Μ΄ένα βλέμμα στον έχουν τσεκάρει και σου λένε το ιστορικό του της τελευταίας πενταετίας.: Κρυφά προσόντα, βίτσια και αρετές. Με λίγα λόγια: Το Gay αγόρι, κορίτσια, είναι η νέα κολλητή!

Αράζοντας λοιπόν στα λιβάδια με τους Gay φίλους διαπίστωσα τα εξής: Τα παιδιά το κάνουν σαν κουνέλια: καθημερινά, σταθερά, συστηματικά και ακαταπόνητα. Βρέξει χιονίσει, γίνει σεισμός στην Αϊτή, ο Gay θα μπει στοGaydar ή Gayromeo, θα τσεκάρει καμιά πενηνταριά προφίλ στο νανασεκόντ και θα επιλέξει το πουλί της αρεσκείας του για το μενού της ημέρας. Αυτό όπως καταλαβαίνετε είναι καλό και κακό.
Το καλό είναι ότι το κάνουν. Δεν μιζεριάζουν, δεν ποζεριάζουν,, δεν καθυστερούν, δεν αναβάλλουν. ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ! ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΛΕΜΕ!!!

Το κακό είναι ότι το παραΚΑΝΟΥΝ. Καλά ρε φίλε, είναι δυνατόν να σε βρήκε Η1Ν1, να ψήνεσαι στον πυρετό κι εσύ να ψάχνεσαι στο δίκτυο να πηδηχτείς με τον DOUROS ATSALINOS; Επίσης είναι δυνατόν τα κριτήρια σου να είναι αποκλειστικά και μόνο το μήκος και πάχος πουλιού του παρτενέρ? Θα μου πεις άμα ψάχνεσαι με τύπο που κυκλοφορεί στην πιάτσα με το ψευδώνυμο DOUROS ATSALINOS τι να κοιτάξεις; Την συμμετοχή του στο σύλλογο ΟΙ φίλοι της ορχήστρας των χρωμάτων;

Αλλά πάλι κάτι μέσα μου κλονίζεται. You people suppose to be sensitive (που λέει κι ο Τζακ Νίκολσον)! Είναι δυνατόν να κρατάτε συνεχώς αόρατες μεζούρες και να μετράτε μέσα από τζιν και τισερτ πόντους μήκους και φέτες κοιλιακών; Είναι ενάντια στην Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών στο κάτω κάτω! Γιατί η πιάτσα των γκέι, παίδες, είναι η πιο σκληρή πιάτσα στον κόσμο. Αν είσαι κοντός, πλαδαρός, ψευδός, αγύμναστος ή τελειωμένη αδερφή πάνω από 30 είσαι καταδικασμένος να τη βγάζεις στα πάρκα παρεάκι με τους άλλους κοντούς, πλαδαρούς, αγύμναστους (τυφλό σύστημα ελεήστε τον αόμματο, ξέρετε…)

Ένα άλλο θεματάκι που εντόπισα είναι ότι οι γκέι είναι περισσότερο αντιφατικοί και από τις γυναίκες (αν είναι ποτέ δυνατόν!) Θέλουν να κάνουν άγριο , παθιασμένο, ζωώδες σεξ με άλλο (μυώδες ζώον) ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ αλλά κρυφά ονειρεύονται μια ΤΕΕΕΛΕΙΑ αισθηματική, κόζι σχέση: θα μαγειρεύουν μαζί στην ροζ κουζίνα, θα πλένουν τα πιάτα και μετά θα λιώνουν με το Lost ως τις πέντε τα χαράματα. Πως θα γίνει αυτό ρε αγόρια; Άμα το μάθετε ειδοποιείστε μας να σας βγάλουμε δήμαρχο Αθηναίων! (Για Θεσσαλονίκη δεν είμαι σίγουρη, εκεί ανθεί ο άντρας, ο σωστός, ο πρόστυχος…)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News