Photo: Ο Σερ Άλεκ Ισσιγόνης (1903-1970) με τα Mini του.

Είμαι πολύ ανώριμος για να έχω γνώμη για το θέμα των μεταναστών. Αυτό το κατάλαβα ακούγοντας τους πολιτικούς με την προχωρημένη σκέψη τους να μιλούν επ’ αυτού. Ενώ εγώ όντας ένας υπερ-αφελής πίστευα πως αν δεν βαριόταν και αν δεν τους περιφρονούσαν τόσο θα είχαν κάτσει να φτιάξουν κάποια προγράμματα ώστε τώρα ένα σωρό έρημα χωριά και χέρσοι τόποι της Ελλάδας όπου για χρόνια δεν ακούγεται φωνή παιδιού, θα είχαν αλλάξει. Και πρέπει να είναι πολύ άγουρη και η πολιτική μου σκέψη, αφού αν κυβερνούσα θα έβαζα τους μεγαλοεργολάβους όταν θα παίρνουν δημόσια έργα να πληρώνουν ένα γερό «μεταναστόσημο» γιατί όλοι μας έχουμε δει πόσους ξένους εργάτες (αδέλφια μας, μην το ξεχνάμε) χρησιμοποιούν αυτές οι εταιρείες για να δουλεύουν Σάββατα, Κυριακές και νύχτες.

Είμαι όμως πολύ έτοιμος, γιατί εδώ και χρόνια κάνω αυτή την έρευνα, να δώσω έναν κατάλογο να τον διαβάσουν κάποιοι που έχουν πολλή έγνοια μπας και ανακατευτούν τα αίματά μας με τίποτα Πακιστανών, Γεωργιανών ή Αφγανών. Να διαβάσουν στον κατάλογο αυτόν ονόματα Ελλήνων που, προσέξτε, βρέθηκαν σε μια ξένη χώρα και έκαναν τόσο καλό εκεί ώστε οι πολίτες της κάθε μιας από αυτές να τους τιμούν έως και σήμερα, αν και δεν ζουν πια, με τελετές, προτομές, μνημεία, βιβλία, παράσημα, αναγνώριση. Εκείνοι τους αναγνώρισαν και τους ευγνωμονούν, όχι εμείς, και αυτό είναι το σημαντικό. Διαβάστε λοιπόν, απολαύστε και μετά σκεφθείτε:

Λούης Τίκας (1866-1914). Μετανάστης, που από την Κρήτη βρέθηκε στο Κολοράντο όπου εργάστηκε ως ανθρακωρύχος και οδηγεί 11 000 εργάτες στην πρώτη οργανωμένη απεργία ενάντια στα συμφέροντα των παντοδύναμων και τότε εταιρειών και δολοφονείται από τα πυρά της υπάκουης σ’ αυτές πολιτοφυλακής. Σήμερα υπάρχει ανδριάντας και μνημείο προς τιμή του στο Ντένβερ εκεί που όταν έγινε η κηδεία του χιλιάδες μετανάστες από 26 εθνικότητες σχημάτισαν μια ουρά 1.5 χιλιομέτρου περιμένοντας να προσκυνήσουν τη σορό του.

Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος (1837-1906)-Τζων Ζάχος 91820-1898). Τους ανέφερε ο τότε Πρόεδρος Κλίντον στην πρώτη επίσημη επίσκεψή του στην Ελλάδα στο λόγο του ενώπιον του τότε Προέδρου της Ελλάδας Κων. Στεφανόπουλου (19.11.1999). Ο Αναγνωστόπουλος έγινε διευθυντής στo Ίδρυμα Perkins, την μεγαλύτερη σχολή των Ηνωμένων Πολιτειών για άτομα με δυσκολίες στην όραση και κάθε χρόνο γίνονται λαμπρές γιορτές που καταλήγουν στο στεφάνωμα της προτομής του ενώ ο Ζάχος σπούδασε Ιατρική και αφιερώθηκε στον αγώνα για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών όντας και ο πρώτος που τόλμησε να πάει κόντρα στην επικρατούσα ιδεολογία της εποχής για τις κατώτερες, τάχα, διανοητικές ικανότητες όσων ανήκαν στη μαύρη φυλή.

Πέτρος Σπύρου-Νικόλας Κολμινιάτης (Αρχές του 1800) Υδραίοι ναυτικοί που πήραν μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα της Αργεντινής ενάντια στους Ισπανούς κατακτητές και διακρίθηκαν για τις ικανότητές τους στη θάλασσα και για τον ηρωισμό τους. Ο Σπύρου μάλιστα, αφού έδιωξε το υπόλοιπο πλήρωμα αυτοανατινάχθηκε όταν το πλοίο που διοικούσε καταδιώχθηκε από τους Ισπανούς και εξόκειλε στις όχθες του ποταμού Ρίο ντε λα Πλάτα. Προς τιμήν του πάντοτε ένα τουλάχιστον πλοίο του αργεντινού πολεμικού ναυτικού φέρει το όνομά του

Ευγένιος Αντωνιάδης (1870-1944). Ένας Έλληνας της Κωνσταντινούπολης με σπουδές Αρχιτέκτονα και εκπληκτική ικανότητα στο να παρατηρεί με τηλεσκόπιο τον Άρη και να φτιάξει τον πρώτο λεπτομερή χάρτη του Κόκκινου Πλανήτη έτσι ώστε τελικά προσκλήθηκε από τον διλασημο τότε αστρονόμο Flammarion στη Γαλλία, και αναγνωρίστηκε ως ο δεινότεχορος παρατηρητής του πλανήτη Άρη στις αρχές του 20ού αιώνα. Αφού έφθασε να αμφισβητήσει τις απόψεις μεγάλων ονομάτων του χώρου ότι έβλεπαν τεχνητές διώρυγες και νερό να κυλάει στην επιφάνεια του Άρη. Όχι μόνο τον τίμησαν οι Γάλλοι, που διατηρούν ακόμη και το γραφείο του αλλά έχει δοθεί το όνομά του και σε κρατήρες της Σελήνης και του Άρη.

Νικόλαος Δούμπας (1830-1900). Στις 23 Μαρτίου 1970 ο Δήμος της Βιέννης τίμησε με εκθέσεις, ομιλίες, ειδικές εκδόσεις και σημαντική προβολή, τον Νικόλαο Δούμπα, μέλος μιας οικογένειας ελληνικής καταγωγής από τη Βλάστη της Μακεδονίας που οι Αυστριακοί θεωρούν εθνικό ευεργέτη. Έγινε βουλευτής και σύμβουλος του αυτοκράτορα, πρόεδρος του συλλόγου φίλων της Φιλαρμονικής της Βιέννης, πρωτοστάτησε στην ανέγερση του κτηρίου της σε σχέδια του διάσημου αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν, ήταν φίλος του Βάγκνερ και του διάσημου ζωγράφου Γκούσταβ Κλιμτ, υπάρχει πάρκο με το όνομά του και δρόμος.

Παναγιώτης Ποταγός (1839-1903). Την προτομή του συναντούν στην είσοδο της πόλης χωρίς να ξέρουν και πολλά γι’ αυτόν οι επισκέπτες της Βυτίνας. Ένας Έλληνας που αφού σπούδασε Ιατρική εδώ, πήγε στη Γαλλία, και σε επιδημία χολέρας εργάστηκε με τέτοια αυταπάρνηση ώστε κέρδισε την επίσημη ευαρέσκεια της Γαλλικής κυβέρνησης. Στη συνέχεια, πνεύμα ανήσυχο, έγινε ένας από τους σπουδαιότερους γεωγράφους της εποχής του και για 15 χρόνια όργωσε Ασία και Αφρική φθάνοντας εκεί που άλλοι δεν είχαν διεισδύσει έως τότε και η «Γεωγραφική Εταιρεία των Παρισίων» αναγνώρισε ότι «πλούτισε κατά τρόπο σημαντικό την Επιστήμη».

Νικόλαος Χριστόφιλος (1916-1972). Ένας μηχανικός, σπουδασμένος στην Αμερική, που ενώ εργαζόταν σε μια αθηναϊκή εταιρεία τοποθέτησης ανελκυστήρων αυτοδίδακτος στη Φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων είχε παρουσιάσει την αρχή λειτουργίας των επιταχυντών synchrotron για εστίαση της δέσμης αλλά τις εργασίες του για χρόνια αγνοούσαν μέχρι που αναγνωρίζοντας την μεγαλοφυΐα του τον κάλεσαν σε ένα από τα καλύτερα ερευνητικά εργαστήρια στην Καλιφόρνια και εκεί με βάση το «Φαινόμενο Χριστόφιλος» σχετικό με την επίδραση του γήινου μαγνητικού πεδίου σε φορτισμένα σωματίδια στην ατμόσφαιρα οι Αμερικανοί έκαναν ένα πείραμα. Επάνω από το Νότιο Ατλαντικό, στα νησιά Σαμόα πραγματοποιήθηκαν πυρηνικές εκρήξεις που αχρήστευσαν για εβδομάδες όλες τις επικοινωνίες των τεχνητών δορυφόρων και χαρακτηρίστηκε ως το εντυπωσιακότερο πείραμα που έγινε ποτέ στον πλανήτη.

Σερ Άλεκ Ισσιγόνης (1903-1970). Ο Κωνσταντινουπολίτης μεγαλοφυής σχεδιαστής του Mini Cooper. Το αυτοκίνητο θρύλος της δεκαετίας του ’60 που έδωσε τέτοια ώθηση στην αγγλική αυτοκινητοβιομηχανία ώστε κάποια στιγμή η βασίλισσα του απένειμε τον τίτλο του ιππότη. Το παράδοξο είναι πως αν ψάξεις σε αγγλικά site δεν θα βρεις πολλές πληροφορίες για τον Σερ Άλεκ αλλά θα βρεις ότι την ίδια στιγμή τον παρουσιάζουν ως το παράδειγμα του μετανάστη που μπορεί στη Μεγάλη Βρετανία από το τίποτα να φθάσει να αποκτήσει ακόμη και τίτλο ευγενείας.

Ο κατάλογος δεν τελειώνει εύκολα. Υπάρχουν ακόμη ο Ιπποκράτης Τσολίσιος, πρωθυπουργός της Σερβίας. Ο Φαν Νόλι, πολιτικός στην Αλβανία, Ο Θρασύβουλος Γεωργιάδης, καθηγητής μουσικολογίας στο Μόναχο, με μοναδικές εργασίες που έχει εξυμνήσει με ενθουσιασμό και ο Καρλ Ορφ. Ο Κωνσταντίνος Μπρουμίδης, ο «Μιχαήλ Άγγελος του Λευκού Οίκου», που έχει ζωγραφίσει το προεδρικό μέγαρο, Ο Γιαν Νίκου μόνιμος υφυπουργός εξωτερικού εμπορίου της Σουηδίας.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, αν στις χώρες που πήγαν οι πιο πολλοί από τους παραπάνω Συν-Έλληνες τους είχαν κυνηγήσει ως (λαθρο)μετανάστες, δεν θα είχαν κάνει ό,τι έκαναν. Ας πάψουμε λοιπόν με περισσή αφέλεια και αυταρέσκεια να ρωτάμε αν γεννιέσαι ή γίνεσαι Έλληνας, συμπεριφερόμενοι σαν «αιώνια παιδιά» όπως μας αποκάλεσαν και οι αιγύπτιοι ιερείς μιλώντας με έναν άλλο μέτοικο, έστω και για λίγο, τον Πλάτωνα. Ούτε γεννιέσαι ούτε σε κάνουν οι άλλοι κάτι. Απλά αν σε αφήσουν θα ριζώσεις εκεί που αισθάνεσαι ότι το χώμα σου στέκει κι εσύ με τη σειρά σου τότε μπορεί να ρίχνεις τη σκιά σου και αυτή να αγκαλιάζει κι άλλους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News