Δεν θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το θέμα με την λογική των νομικών προϋποθέσων που πρέπει να έχει κανείς για να είναι και να αναγνωρίζεται επίσημα απο τις αρχές του τόπου σαν Ελληνας. Ενημερώθηκα αρκετά και διάβασα όσο μπορούσα τα «τυπικά», η εποχή μας όμως φεύγει μπροστά τόσο γρήγορα μεταμορφώνοντας το τοπίο διεθνώς τόσο ραγδαία, ώστε, (έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον), το ζητημα δεν είναι το γράμμα του νόμου όπως ισχύει στην κάθε χώρα στην κοινωνία της οποίας θέλει να ενταχθεί ένας μετανάστης – είτε πρώτης γενιάς είναι αυτός, είτε έχει γεννηθεί σ΄αυτη τη χώρα απο γονείς «ξένους», γεννημένους αλλού. Η ουσία αλλού παίζεται.

Δεν είναι τυχαίο πουτο πρώτο μου κομμάτι για το protagon.gr αφορούσε τη θέση μου για την παγκοσμιοποίηση που μ΄αρέσει να την λέω και «Παγκόσμια Ποίηση» παιζοντας με την έννοια της «ποιητικής» σαν μια μεγάλη και συμπαντικής σημασίας διεργασία που ανασχηματίζει ακατάπαυστα την πραγματικότητα. Η ανθρωπότητα, αυτη ακριβώς τη στιγμή που ζούμε, παίρνει ανοιχτά μια μεγάλη στροφή και ανασχηματίζεται, ξαναμεταμορφώνεται. Το κάνει συχνά, μέσα στούς αιώνες.

Τα σύνορα λοιπόν τώρα ανοίγουν, η μετακίνηση των πληθυσμών πολλαπλασιάζεται με ραγδαίους ρυθμούς (μιλάω και για τον Τουρισμό, όχι μόνο για την μετανάστευση) και οι κλειστές κοινωνίες και Εθνότητες (όπως ήταν μέχρι προχθές η Ελληνική) αναγκάζονται να ανοίξουνε και να ανοιχτούνε, παίρνοντας και δίνοντας, μαθαίνοντας και διδάσκοντας, πληρώνοντας και εισπράττοντας.

 

Αν με ρωτήσετε πώς νοιώθω εγω προσωπικά, θα παραδεχτώ πως κάπου στο βάθος τρεμοπαίζει ακόμα λίγος φόβος, ξεπερνιέται όμως εύκολα άμα σκεφτώ τις πολλαπλές ευεργετικές επιδράσεις και συνέπειες που θα ακολουθήσουν – μετά την απαραίτητη περίοδο προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Είμαι και νοιώθω τόσο πολύ Ελληνας ώστε δεν έχω κανέναν λόγο να μην είμαι ένας Ελληνας πολίτης του παγκόσμιου χωριού. Ο Ελληνισμός μου όμως δεν είναι γεωγραφικός ούτε με «χωρίζει» απο τον Αλβανό, τον Σκοπιανό, τον Βούλγαρο ή και τον Τούρκο γείτονά μου, όπως δεν με «χωρίζει» με τον Αργεντίνο φίλο ή την Αμερικάνα απο την Καλιφόρνια.

Έχω την άποψη οτι δεν ήρθαμε σε αυτόν τον πλανήτη για να χαράξουμε σύνορα στην επιφάνειά του και να περιχαρακωθούμε σε κάποια περιοχή του που είναι δική μας, «η πατρίδα μας», όπου οι «ξένοι» μονάχα σαν περαστικοί μπορούν να γίνονται δεκτοί ή μόνο βάσει αυστηρών νομοθεσιών που θα τους επιτρέψει (στην περίπτωσή μας) να θεωρηθούν και αυτοί Έλληνες. Όποιος για όποιοδήποτε λόγο θέλει να θεωρείται και να λέγεται Έλληνας μας τιμά βαθύτατα και δεν έχουμε κανέναν λόγο να τον «απομονώσουμε» τρομαγμένοι μήπως μας φάει τη δουλειά ή μήπως χάσουμε την Εθνική μας ταυτότητα.

Υπάρχουν βέβαια – και δεν κάνω πως δεν τα βλέπω – ογκώδη προβλήματα που δεν λύνονται με ωραίες φράσεις όπως η «παγκόσμια Ποίηση». Οι άνθρωποι για να ζήσουν πρέπει να εργαστούν, οι μετακινούμενοι πλυθησμοί δημιουργούν μεγάλα προβλήματα ανεργίας σε περιοχές του δυτικού κόσμου που και αλλοιώς είχαν συνηθίσει και περνούν σ΄αυτή τη φάση μια πολύ σκληρή οικονομική κρίση, με πρώτη συνέπεια την ανεργία. «Θα μου πάρει τη δουλεια», είναι το πρώτο που ακούς, ειδικά τώρα που στην Ελλάδα τα μεγάλα έργα (των Ολυμπιακών Αγώνων κυρίως) ήδη ολοκληρώθηκαν με εργατικό δυναμικό σε μεγάλο ποσοστό «ξένων» και, αναγκαστικά, ξανά στα δύσκολα, οι Ελληνες δέχονται πάλι να εργαστούν και στίς σκληρές δουλειές που για μιά-δυό δεκαετίες τις είχανε ξεχάσει.

Ο «ξένος» που γίνεται Ελληνας σιγά-σιγά και δικαιωματικά, μας αναγκάζει να τον ανταγωνιστούμε σε όλα τα επίπεδα. Και στην οικοδομή θα διεκδικήσει το μεροκάματό του, αλλά και σε όλα τα άλλα επαγγέλματα, στην Ιατρική, στο εμπόριο, στην τεχνολογία, ακόμα και στο Δημόσιο. Εχω ένα χρόνο να πάω στο Παρίσι αλλά περσυ τέτοιες μέρες μπήκα σε δέκα ταξί και κανείς ταξιτζής δεν ήταν απο τους Γάλλους που βλέπουμε στο σινεμά. Προφανώς έχουνε την Γαλλική Ιθαγένεια και πληρώνουνε φόρους και νοίκια και ψώνιζουν στα γαλλικά σουπερ-μάρκετ, αλλά είναι μετανάστες απο την Νιγηρία ή απο την Αλγερία που υπήρξανε Γαλλικές αποικίες και γι΄αυτό η Γαλλία έχει επιφορτισθεί την ευθύνη να «υποδέχεται» αυτούς τους πλυθησμούς απο τίς διεθνείς συνθήκες – που και η Ελλάδα φυσικά έχει υπογράψει στην Ε.Ε.

Και στο Μετρό του Παρισιού που σαν φοιτητης το έζησα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70 και το θυμάμαι τίγκα στούς Παριζιάνους, τώρα θα σπρωχτείς, θα στριμωχτείς με όλες τις φυλές του Ισραήλ – και ίσως συναντήσεις, αν είσαι τυχερός, και κάποιους αναντάμ-παπαντάμ «Γάλλους». Θα τούς ξεχωρίσεις αμέσως.

Ο Κόσμος άλλαξε αλλάξαν οι καιροί. Πρίν πολλά χρόνια, πάνω απο 30, ο Γκάτσος έγραφε τον προφητικό στίχο «Λιβανέζοι και Νέγροι στην Φωκίωνος Νέγρη». Τον φαντάζομαι τώρα να παίρνει την Σοφοκλέους απο Σταδίου για να βγεί Πειραιώς και με πιάνουν τα γέλια. Περνάω απο εκεί κάθε απογευματάκι, γύρω στίς 4 και 30, για να πάω στον 98,4FM όπου εργάζομαι – και νομίζω οτι είμαι στο Κάϊρο ή την Αλεξάνδρεια. Δεν εννοώ την Αλεξάνδρεια του μύθου, εννοώ την σημερινή ταλαίπωρη και πάμφτωχη μεγαλούπολη των 15 εκατομμυρίων εξαθλιωμένων κατοίκων. Ακόμα και οι μυρωδιές είναι ίδιες, η φτώχεια, η εξαθλίωση, ο αγώνας για επιβίωση μέρα τη μέρα, χωρίς να ξέρεις προς τα που πάς, χωρίς κανένας να σου εξασφαλίζει τίποτα.

Προσωπικά πιστευω οτι όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα (και ανάλογες υποχρεώσεις) όπου και αν διαλέξουν να ζήσουν. Και ο τόπος που διαλέγουν να ζήσουν και να εργαστούν έντιμα, νόμιμα, ακολουθώντας τούς κανόνες του παιχνιδιού, θα πρέπει να τούς δέχεται χωρίς πολλές διατυπώσεις και με, όσο γίνεται, συνοπτικότερες διαδικασίες να τούς εντάσσει στην κοινωνία του. Και, άσχετα με το που ζούν, είναι δικαίωμα τους να δηλώνουν «Ελληνες» αν έτσι νοιώθουνε, ή «Αλβανοί» ή «Ρόμα» ή «Englishmen in New York», ή Αυστραλοί ή Σαουδάραβες. Εχω ήδη περπατήσει πάνω σ΄αυτόν τον πλανήτη σχεδόν 57 χρόνια και ενω, λογικά, δεν «δικαιούμαι» να το πιστεύω, ξέρω πως θα προλάβω να ζήσω την πλήρη κατάργηση των συνόρων παγκοσμίως. Η επιτάχυνση των εξελίξεων σ΄αυτό που λέμε «παγκοσμιοποίηση» είνα ιλλιγγιώδης.

Ελληνας λοιπόν κατα τη γνώμη μου είναι αυτός που νοιώθει Ελληνας. Οπου και αν γεννήθηκε, όπου και αν ζεί, όσο και αν μετακινείται συνεχώς απο τον έναν «τόπο» στον άλλον.

Μόνο μία προϋπόθεση θεωρώ απαραίτητη : Να μιλάει, να διαβάζει και να γραφει σωστά και καλά Ελληνικά.

Ναι – απο τις αμμουδιές του Ομήρου.

 

 

Πότε θα γίνουν Ελληνες; Ολη η αρθρογραφία

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News