Μαζί με τη νηστεία των Χριστουγέννων που ξεκινάει (για μας τους καθόλου trendy «θρησκευόμενους»!) την 15η Νοεμβρίου, φέτος η εβδομάδα αυτή που τρέχει, έχει πολλά να μας μάθει και να μας αποκαλύψει.  Η εικόνα του Λουκά Παπαδήμου την Δευτέρα το βράδυ στη Βουλή ήταν για τους περισσότερους από μας (συντριπτικά περισσότερους, αν έχουν την παραμικρή αλήθεια οι δημοσκοπήσεις) μια πολύ βαθειά ανάσα. Ξεκίνησε λέγοντας πως στόχος μας είναι να παραμείνουμε στο ευρώ και το επανέλαβε τρείς ή τέσσερις φορές με έμφαση. Ομολογώ πως το κείμενο του συγκάτοικου εδώ στο protagon.gr  κ. Τάκη Μίχα με τίτλο «Όχι στον Παπαδήμο», με είχε πολύ προβληματίσει.

Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Μίχας υποστηρίζει πως ο Παπαδήμος είναι «εντεταλμένος» από τους εταίρους μας να μας προετοιμάσει για την έξοδό μας από το ευρώ –και την επιστροφή στην δραχμή. Χωρίς να έχω ούτε στοιχεία, ούτε ρεπορταζιακές πληροφορίες από τα κεντρικά της ΕΕ, ούτε καν τον απαραίτητο «εξοπλισμό» να οδηγούμαι σε «ασφαλή συμπεράσματα», με ξένισε αυτή η άποψη και με στεναχώρησε. Γιατί και εγώ, όπως και το 80% του Ελληνικού λαού, θέλω να αγωνιστούμε όσο και όπως μπορούμε για να παραμείνουμε στην ΕΕ και την ζώνη του ευρώ –πάση θυσία. Και το βιαστικό συμπέρασμα  «αυτός που βοήθησε τον Σημίτη με την δημιουργική λογιστική του να μπούμε στο ευρώ, είναι ο ίδιος που θα μας επαναφέρει στη δραχμή», μου φάνηκε πολύ προσωπικό.  Δεν στηρίζεται σε κανέναν στέρεο συνειρμό, ενώ προκαλεί σε όλους μας (τους πάρα πολλούς των δημοσκοπήσεων –επιμένω), άσκοπη αγωνία, ηττοπάθεια και, φυσικά, μαλθακότητα εντελώς αχρείαστη σ’ αυτή τη φάση.

Ξέρω και σέβομαι και διαβάζω προσεκτικά τις απόψεις του Γιάννη Βαρουφάκη, του Τάκη Μίχα και άλλων πολλών που είναι κάθετα απαισιόδοξοι (όχι μόνο για εμάς αλλά και για την Ενωμένη Ευρώπη ως οντότητα), δεν με πείθουν όμως καθόλου. Και ακόμα και η (πραγματικά άθλια) εικόνα της τεράστιας αυτής κυβέρνησης που φορτώσανε κάποιοι αχαΐρευτοι στην πλάτη του ανθρώπου αυτού που, φαίνεται ξεκάθαρα, θέλει πολύ να βοηθήσει την κατάσταση, ούτε αυτή με πτοεί. Δεν αποθαρρύνομαι ούτε από τις επίμονες, πεισματικές πια, μικροπολιτικές κινήσεις του μανιακώς αντιπολιτευόμενου Αντώνη Σαμαρά, ούτε από τις Κασσάνδρες του ΠΑΣΟΚ που, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του,  είναι πια στριμωγμένο για τα καλά – και δεν βλέπει έξοδο κινδύνου αν καταφέρει να βάλει μια σχετική τάξη ο Λουκάς Παπαδήμος.

Όπως όλοι οι Έλληνες (που, όσο και αν τους υποτιμούν τα επιτελεία των κομμάτων, και βλέπουν και ακούν και καταλαβαίνουνε πολύ καλά τι «παίζεται»), έτσι και εγώ, βλέπω στην άκρη του τούνελ – που δημιουργήσαμε με τα ίδια μας τα χέρια και με τις άθλιες ηγεσίες που επιλέγαμε πεισματικά 35 χρόνια τώρα – το λαμπερό φωτάκι της ανάκαμψης. Δεν σταματώ σε πρόσωπα ούτε μπορώ να αναφέρω ονόματα, αλλά με κάποιες εξαιρέσεις που πραγματικά υπάρχουν (και δεν το γράφω αυτό από ευγένεια και «για να κρατήσω και μια πισινή», που λένε) , αυτοί που στελεχώνουν την κυβέρνηση που θα ζητήσει το βραδάκι της Τετάρτης την ψήφο εμπιστοσύνης των «εκπροσώπων μας», έχουν ήδη λήξει. Κανονικά έπρεπε να είχαν ήδη εξαφανιστεί από το σκηνικό, αλλά οι μέρες είναι δύσκολες και, κακά τα ψέματα, αν το γάλα λέει «11 ως 15 Νοεμβρίου», το πίνεις και στις 16 – γιατί στην ανάγκη ξέρεις ότι δεν χαλάει και ο κόσμος ούτε θα πας στο νοσοκομείο. Είναι όμως όλοι αυτοί, όπως και οι άλλοι που έμειναν στα κόμματα και στα βουλευτικά έδρανα, ληγμένοι (με τις εξαιρέσεις πάντα να λάμπουν με την «διαφορετικότητά» τους δια γυμνού οφθαλμού, επαναλαμβάνω).

Όχι, δεν θα επιστρέψουμε στην δραχμή, ούτε θα καταστραφούμε. Θα περάσουμε τις μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες που έχουμε περάσει (οι Έλληνες) από τη λήξη του εμφυλίου, θα στριμωχτούμε, πολλοί θα αδικηθούμε ανελέητα, θα μας κόψουν και το ηλεκτρικό σε πολλές περιπτώσεις, θα στερηθούμε ίσως και τα φάρμακά μας (στην χειρότερη εξέλιξη) – αλλά η ίασις, η Ασημένια Σταγόνα μου στην οποίαν βαθύτατα πιστεύω, θα επαναφέρει την υγεία στην οικονομία και την κοινωνία, δια του ανοσοποιητικού  που, θέλουν δε θέλουν μερικοί, λειτουργεί στα δύσκολα χωρίς καν να μας ρωτάει. Όπως σημείωσαν ήδη πολλοί γνωστοί και φίλοι (και το ΤΕΧΤ του protagon.gr πρώτο-πρώτο) ο νέος πρωθυπουργός μίλησε Ελληνικά, σωστά και καθαρά, με ευκρίνεια, διαύγεια, λιτότητα και οικονομία λέξεων. Βέβαια όλοι αυτοί οι «κομματικοί» παρατρεχάμενοι όλων των βαθμίδων γύρω τριγύρω, θα τον πολεμήσουν λυσσωδώς –γιατί αν επιτύχει και μια μικρή έστω «τακτοποίηση», θα τους ακυρώσει και θα τους χαλάσει τα σχέδια. Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν άνθρωποι, Έλληνες και ξένοι, που θα ωφεληθούν πολύ από την «δραχμούλα» – γιατί απλούστατα είναι πολύ πλούσιοι (σε άλλα νομίσματα) και θα μας ξανακάτσουνε στο σβέρκο ως απόλυτοι άρχοντες πια, κοινοβουλευτικοί δικτάτορες μιας απομονωμένης από τον σύγχρονο κόσμο μικρής Ελλάδας – η οποία είναι όμως φορτωμένη προικιά ανεκτίμητα που, αν «τους περάσει», θα ξαναβρεθούν όλα στα χέρια τους.

Έχω την απόλυτη βεβαιότητα (και αυτό είναι ζήτημα πίστης και δεν το διαπραγματεύομαι) πως ο Παπαδήμος με την συμπαράσταση της τεράστιας πλειοψηφίας των Ελλήνων, θα καταφέρει να μας ξελασπώσει. Και επειδή ξέρουμε ότι σ’ αυτή του την προσπάθεια σε πολιτικό επίπεδο είναι μόνος (γιατί κανένα από τα κόμματα δεν θέλει να κερδηθεί η μάχη αυτή), ας έχουμε στο νου μας πως ακόμα και μια καλή σκέψη για την προσπάθεια που αναλαμβάνει, βοηθάει αυτή τη στιγμή.

Όσο για τα κόμματα θα δούνε το χουνέρι που τους ετοιμάζουμε όλοι οι ψηφοφόροι το βράδυ της Κυριακής 19 Φεβρουαρίου (μια ημερομηνία στην οποίαν έχει κολλήσει ο Σαμαράς –λες και αν γίνουν Μάρτιο ή Απρίλιο οι εκλογές θα γκρεμιστεί η –γκρεμισμένη –Ελλάδα). Περιμένει βλέπετε κι’ εκείνος να γίνει πρωθυπουργός –μπορεί να ονειρεύεται πως θα είναι και αυτοδύναμος για να μην δίνει ούτε αυτός λογαριασμό σε κανέναν. Όμως, έστω και αργά, όλοι εμείς οι ψηφοφόροι, έχουμε πια εντελώς αλλάξει νοοτροπία. Είναι πια πολύ λίγοι αυτοί που περιμένουνε από τα κόμματα κάτι, μια βοήθεια, έναν διορισμό, μιαν ανάθεση. Εκείνο το μεγαλόπρεπο θαύμα του 47 και 48 και 51% , με τις απόλυτες αυτοδυναμίες και τους, για μια τετραετία, «απόλυτους άρχοντες» πρωθυπουργούς, πάει πια, δεν θα ξανασυμβεί ποτέ.  Γιατί τώρα πια ανήκουμε σε μιαν ευρύτερη κοινότητα, ναι, την Ευρωπαϊκή Ένωση εννοώ, που θα καταφέρει πολύ σύντομα να ρυθμίζει τα μεγάλα προβλήματα από την κεντρική της διοίκηση.

Ξέρω – σε πολλούς δεν αρέσει αυτό. Εμένα όμως είναι το όνειρό μου.

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News