Όσες δημοσκοπήσεις είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες, έδιναν πολύ μεγάλο ποσοστό αποδοχής της κοινής γνώμης στο πρόσωπο του Λουκά Παπαδήμου. Δικαίως, λοιπόν, κάποιος θα περίμενε στις χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, να δει τα άνω θεωρεία του Κοινοβουλίου κατάμεστα με φαν του Παπαδήμου. Σε κάθε του πρόταση θα πανηγύριζαν ανεμίζοντας κασκόλ, όπως ακριβώς κάνουν οι οπαδοί που πάνε να παρακολουθήσουν την ανοιχτή προπόνηση της ομάδας τους. Αντιθέτως, η ολομέλεια της Βουλής θύμιζε συνέδριο.

Ο πρωθυπουργός, με σταθερή ένταση στην φωνή του και αργή εκφορά λόγου απευθυνόταν σε όλους τους βουλευτές. Ακόμη και στην αριστερή πτέρυγα του Κοινοβουλίου που έχει ταχθεί δημοσίως κατά της νέας κυβέρνησης. Δεν απέκλεισε κανέναν. Όσοι έχουν παρακολουθήσει στο παρελθόν παλαιότερες προγραμματικές δηλώσεις κομματικών αρχηγών, μπορούν να εντοπίσουν την διαφορά στην ποιότητα και στην ουσία των όσων ελέχθησαν. Ήταν μία ομιλία που δεν είχε ως σκοπό να υπερασπιστεί ή να «ανεβάσει» το πρόσωπο ή την πολιτική του κόμματος, ούτε να στείλει μομφές στο ακροατήριο. Τουναντίον, είχε άκρως ενωτικό χαρακτήρα αν και ήταν λιγότερο σαφής απ' όσο ίσως περίμεναν οι πολίτες, μα σίγουρα πιο συγκεκριμένη απ' όσα έχουν ακουστεί από χείλη πολιτικών τα περασμένα χρόνια.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ξενίζουν για τα ελληνικά δεδομένα. Ίσως και να αντανακλούν στους τοίχους της Βουλής και να επιστρέφουν στους βουλευτές δημιουργώντας τους μια ακατάσχετη υπνηλία. Υπάρχει ένας άνθρωπος στο βήμα που δεν τους επιτίθεται και ο λόγος του δεν μπορεί να ξεσηκώσει το κομματικό οπαδισμό. Με δυσκολία τους αποσπά το χειροκρότημα. Το ίδιο ισχύει και για τους πολίτες. Δεν προσφέρει τσιτάτα που μπορούν να αναπαραχθούν αργότερα ως συνθήματα σε προεκλογικές συγκεντρώσεις.

Μετά και την χθεσινή ημέρα λοιπόν, το μόνο σίγουρο είναι πως ο Λουκάς Παπαδήμος δεν είναι κανονικός πρωθυπουργός. Στην ομιλία του, δεν επικαλέστηκε ούτε μία φορά το πατριωτικό καθήκον. Τουλάχιστον όχι ανοιχτά. Όσα είπε όμως περιέγραφαν ακριβώς αυτό. Επίσης δεν πάτησε πάνω στα γνωστά μονοπάτια του συναισθήματος. Ακόμη και όταν αναφέρθηκε στις θυσίες του λαού, δεν υποσχέθηκε χρησιμοποιώντας μέλλοντα. Απέρριψε το “θα” και διάλεξε το “πρέπει”. “Δεν πρέπει οι θυσίες του λαού να πάνε χαμένες”. Και το να θέτεις στόχους ως υποχρέωση είναι πιο τίμιο από το να σφίγγεις το χέρι του ψηφοφόρου. Εν τέλει, ασχέτως αν ο Λουκάς Παπαδήμος καταφέρει να βοηθήσει στην έξοδο από την οικονομική κρίση, θα έχει προσφέρει τουλάχιστον στην αντιμετώπιση της πολιτικής κρίσης. Απλώς αντικαθιστώντας τα “θα” με τα “πρέπει”. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News