Πόσο δύσκολο είναι να διακρίνεις τη φαντασία από την πραγματικότητα; Πόσο εύκολο είναι να μπερδέψεις αυτό που ονειρεύεσαι με αυτό που πραγματικά ζεις; Πως μπορείς να επιβεβαιώσεις ότι όσα βιώνεις είναι αληθινά; Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στο φανταστικό και στο υπαρκτό; Μέχρι ποιο βαθμό μπορεί το παρελθόν να αλλοιώσει το παρόν; Τα τραύματα του χθες πόσο επηρεάζουν το σήμερα; Σας έχει τύχει ποτέ να μην εμπιστεύεστε τα μάτια σας; Πως είναι να ζεις συνεχώς με το φόβο; Όταν ήσασταν μικροί είχατε φανταστικούς φίλους, για να μικραίνετε τη μοναξιά σας; Μιλούσατε στο κενό, θεωρώντας ότι κουβεντιάζετε με κάποιον; Κι αν είχατε, όταν καταλάβατε ότι δεν υπάρχει, τι κάνατε; Τον σκοτώσατε; Και το πτώμα του; Μήπως κάνατε και κηδεία; Τι είναι αυτό που φοβάστε περισσότερο; Ξεχάστε το θάνατο, μας τελείωσε. Για τους ζωντανούς φόβους μιλάμε.

Μια αρμαθιά ερωτήσεις, ένα μπρελόκ που γέμισε απορίες. Η ταινία «Επιτηρητής Μωρού» τουPal Sletaune, αν και χλιαρή ως προς την πλοκή του έργου, σου έσκαβε με τσάπα το κεφάλι και σε προβλημάτιζε. Ψυχολογικό θρίλερ που εκτυλίσσεται αποκλειστικά στο κεφάλι μιας μητέρας- ή μήπως όχι; Η αίθουσα «Παύλος Ζάννας» ήταν πάλι κατάμεστη. Ο κόσμος πάλι σπρωχνόταν. Καθόταν χάμω. Λίγο πιο πριν στα ταμεία επικρατούσε το αδιαχώρητο. Λες και ζούσα τη χθεσινή μέρα, σήμερα. Μία, σχεδόν τέλεια, επανάληψη. Μέχρι που νόμιζα ότι και ο διπλανός μου ήταν αυτός που χθες με σήκωσε δυο φορές για να περάσει. Κάπου μπερδεύτηκα. Ήρθε μήνυμα στο κινητό, «Πετσάλνικος δείχνει να κλειδώνει». Ακόμη ξεκλείδωτο είναι, και στο μπρελόκ που ερήμην μου κληρονόμησα από την ταινία, δεν κρέμεται ούτε ένα αντικλείδι. Οι απορίες παραμένουν.

Η Άννα, η πρωταγωνίστρια, παίρνει τον οχτάχρονο γιο της Άντερς και μετακομίζουν κρυφά σε ένα αχανές συγκρότημα διαμερισμάτων, για να ξεφύγουν από τον βίαιο πρώην άντρα της. Η ίδια, τρέμοντας στην ιδέα ότι μπορεί να τους βρει ο σύζυγός της, αγοράζει μία ενδοεπικοινωνία μωρού για να είναι σίγουρη ότι ο γιος της είναι ασφαλής. Όμως, μπλέκεται και σε άλλες συχνότητες, από γείτονες που χρησιμοποιούν κι αυτοί ενδοεπικοινωνία. Θεωρεί πως άκουσε τη δολοφονία ενός παιδιού και τρομοκρατείται. Ωστόσο, τι από όλα αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα; Η Άννα όντως κινδυνεύει από το βίαιο πατέρα του παιδιού ή από τις αναμνήσεις που την κυνηγούν ασταμάτητα; Στο τέλος του έργου, όταν η Άννα απελπισμένη πραγματοποιεί απόπειρα αυτοκτονίας, αποκαλύπτεται ότι ο γιος της είχε πεθάνει πριν δύο χρόνια. Για την ακρίβεια, ο άντρας της είχε κακοποιήσει θανάσιμα το παιδί. Προφανώς η ενδοεπικοινωνία δεν ήταν για να ακούει το γιο της, αλλά για να πιάνει τη συχνότητα των εσωτερικών της αγωνιών. Με τους φόβους της είχε συνομιλία, η πραγματικότητα της έκανε παράσιτα.

Με συγχωρείτε. Κι εμείς ουσιαστικά πριν δύο χρόνια πεθάναμε. Για την ακρίβεια μας κακοποίησαν θανάσιμα. Οι εθνικοί συλλογικοί φόβοι βγήκαν ορμητικά στο προσκήνιο. Κι όλοι μαζί αγοράσαμε ξαφνικά ενδοεπικοινωνία. Γιατί φοβόμαστε το βίαιο σύζυγο (βλέπε ΄67). Γιατί η επανάληψη του ’89 προκαλεί άγχος. Ασχέτως, αν κατάντησε διεθνές ανέκδοτο. Μόνο που δυστυχώς η ενδοεπικοινωνία μας πιάνει και τις συχνότητες των εταίρων. Κι από κει νομίζουμε ότι ακούμε συχνά δολοφονίες. Άτιμα παράσιτα, δεν θα μας οδηγήσετε στην αυτοκτονία. Είναι προτιμότερο να συνεχίσουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις. Ότι εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία. Και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.

Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News