Ίσως η πιο αγαπημένη τροφή για εμάς τους Κρητικούς, είναι ο μεζές που έχει την κρητική σφραγίδα. Και δεν είναι άλλο από τους χοχλιούς. Μαθαίνουμε από παιδιά να τους τρώμε, να τους μαγειρεύουμε, να τους μαζεύουμε.
Φυσικά δεν θα μπορούσε αυτή η θεϊκή τροφή να λείπει σαν θεματολογία από τη λαϊκή μας έκφραση, τα δίστιχα δεκαπεντασύλλαβα ποιήματα, τις μαντινάδες. Εξάλλου ο χοχλιός είναι ένα από τα πιο ερωτικά πλάσματα του πλανήτη μας και οι Κρητικοί το έχουν παρατηρήσει:
Επιθυμώ πολύ ποθώ, μα με τη θέληση σου / Φως μου, να χοχλιδοσυρθώ επάνω στο κορμί σου.
Με τσοι μπουμπουριστούς χοχλιούς, τ’ αρισμαρί ταιριάζει/και με τη λάβα του έρωτα, τσι κοπελιάς το νάζι.
Σαν δεν σακάσει ο χοχλιός, δεν έχει ξίγκι αμμάτι / Κι α δε ξεκάψει η κοπελιά, είναι φωτιές γεμάτη.
Χοχλιδοβολοσέρματα, δεν θέλω μπλιό μαζί σου / Γιατί είδα αλλουνού χοχλιού σημάδια στο κορμί σου…