Ακόμα κι αν δεν έχεις καρδιοχτυπήσει ποτέ σου μέχρι να ανέβει στο βάθρο για να πανηγυρίσει άλλη μια νίκη του, ακόμα κι αν μόνο έχεις χρησιμοποιήσει το κλισέ «μόνο εγώ κι ο Μιχαλάκης οδηγούμε έτσι», χωρίς να τον γνωρίζεις καλά, σίγουρα ξέρεις τι του έχει συμβεί.
Η ιστορία του απασχόλησε τα μίντια σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπως θα συνέβαινε για κάθε σταρ που οι πολυάριθμοι οπαδοί του παραληρούν και μόνο στην ύπαρξή του: ήταν 29 Δεκεμβρίου 2013 όταν ο επτάκις παγκόσμιος πρωταθλητής της Φόρμουλα 1, Μίχαελ Σουμάχερ, είχε ένα τραγικό ατύχημα, κάνοντας σκι στις Αλπεις. Η συνέχεια γράφτηκε μέσα από άπειρα τηλεοπτικά και φωτογραφικά καρέ με αποκλειστικό πλάνο το πρόσωπό του, ενώ δισεκατομμύρια δάχτυλα, σε όλον τον κόσμο, πληκτρολόγησαν άπειρες φορές το όνομά του εξιστορώντας τι του είχε συμβεί.
Εκείνος, όμως, δεν μπορούσε να τα δει και να τα διαβάσει επειδή είχε πέσει σε κώμα και παρέμεινε για επτά μήνες σε κλινική για να σταθεροποιηθεί η κατάστασή του. Από τον Σεπτέμβριο του 2014 και μετά πήρε εξιτήριο και οδηγήθηκε στο σπίτι του, έχοντας ανακτήσει τις αισθήσεις του, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, που στοίχισε 10 εκ. ευρώ. Τουλάχιστον, όπως μάθαμε, από αυτά που ειπώθηκαν επίσημα: από θεράποντες ιατρούς, αλλά και από την οικογένειά του, δίχως να μπορούμε να γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες.
Το απόγευμα της Πέμπτης, όμως, η είδηση που κυκλοφόρησε είναι αληθινή, εκτός κι αν το BBC έπεσε θύμα χακαρίσματος. Εκεί μίλησε ο Ρος Μπρον -τεχνικός διευθυντής τής ομάδας τής Ferrari, τη χρυσή περίοδο που η «Σκουντερία» ήταν η αδιαμφισβήτητη βασίλισσα στο άθλημα- και, βασικά, επιστήθιος φίλος του Σουμάχερ. Και όχι μόνο επειδή μαζί πανηγύρισαν 6 Πρωταθλήματα Κατασκευαστών και 5 Οδηγών, αλλά επειδή από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν «κόλλησαν» τα χνώτα τους. «Υπάρχουν ενθαρρυντικές ενδείξεις ότι καλυτερεύει η υγεία του και προσευχόμαστε κάθε μέρα, όλοι μας, να συνεχίσουμε να βλέπουμε περισσότερες. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι υπάρχει μεγάλη φημολογία για την κατάστασή του, με τα περισσότερα απ’ όσα ακούγονται να είναι εσφαλμένα. Εμείς, απλώς, ελπίζουμε και προσευχόμαστε κάθε μέρα να δούμε περαιτέρω βελτίωση», ήταν οι προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις που χρησιμοποίησε ο Βρετανός στα λόγια του.
Ετσι, παρά τα δημοσιεύματα που, κατά καιρούς, μας στέλνουν να ετοιμάζουμε κόλλυβα για τον Μίχαελ, οι ελπίδες φτερουγίζουν ξανά. Η αίσθηση που μετέφερε ο Ρον κερνάει σφηνάκι αισιοδοξίας ότι ο γερμανός πολυπρωταθλητής θα μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια του, ότι ίσως μια μέρα να μπορέσει να ζήσει ξανά μια φυσιολογική ζωή. Μακριά από μονοθέσια και, εννοείται, χιονοπέδιλα του σκι.
Αν, πέρα από τις νίκες που έχει σημειώσει, μπόρεσες ποτέ να δεις τη σπίθα στα μάτια του, θα θυμάσαι για πάντα ότι είναι πολεμιστής – πέρα και έξω από κάθε ανόητο, δημοσιογραφικό κλισέ. «Εγώ προχωρώ με το δόγμα τού πεπρωμένου. Δεν μπορώ να μην κάνω κάποια πράγματα, από τον φόβο πως μπορεί να πάθω κάτι. Αν είναι να μου συμβεί, τότε ίσως είναι γραφτό μου», έλεγε, πάντα, ο «Μιχαλάκης». Αυτό ήταν ένα δόγμα-φυλακτό από τα λίγα που κουβαλούσε πάντα μέσα στην καρδιά του, θυμίζοντάς μας πως είναι γεννημένος για να ζει τη ζωή κάθε λεπτό και πάντα στα άκρα. Οτι θα σφίξει τα δόντια και θα αντεπιτεθεί στους τελευταίους γύρους, όσο σκατά κι αν είχε πάει, μέχρι εκείνη τη στιγμή, η κούρσα. Αυτό ελπίζουμε και τώρα, να μην είναι γραφτό και πεπρωμένο του, να κάνει μία «μπραφ» και να προσπεράσει – είτε από την εσωτερική, είτε από την εξωτερική- συνεχίζοντας να το παλεύει μέχρι τέλους, μέχρι να πέσει η καρό σημαία του τερματισμού – και να είναι, ξανά, νικητής.
Οπως έκανε, δηλαδή, αυτός ο «μικρός, γρήγορος σατανάς», σε όλη του την καριέρα. Και, βασικά, σε όλη του τη ζωή…