Εντυπωσιακά σέξι για την εποχή της και διαχρονικό σύμβολο ομορφιάς, η πάντα λαμπερή Σοφία Λόρεν γιορτάζει σήμερα τα 85 της χρόνια. Παρόλο που χρωστάει τη φήμη της κυρίως στην εμφάνισή της, η ναπολιτάνα σούπερ σταρ απέδειξε το ταλέντο της σε μια σειρά διεθνών επιτυχιών αλλά και με ένα Οσκαρ καλύτερης ηθοποιού.
Γεννημένη το 1934 στη Ρώμη, η Σοφία Βιλάνι Σικολόνε, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, μεγάλωσε στο Ποτσουόλι, την πατρίδα της μητέρας της κοντά στη Νάπολη, όπου γύρισαν όταν ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,το λιμάνι και τα εργοστάσια πυρομαχικών στο Ποτσουόλι δέχτηκαν πολλές βομβιστικές επιθέσεις από τους συμμάχους. Κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής, ενώ έτρεχε προς το καταφύγιο η μικρή Σοφία χτυπήθηκε στο σαγόνι από το θραύσμα μιας οβίδας.
Λίγο αργότερα, μαζί με τη γιαγιά της, τη μητέρα της και την αδελφή της κατέφυγαν σε μακρινούς συγγενείς στη Νάπολη αλλά μετά τον πόλεμο επέστρεψαν στο Ποτσουόλι. Για να ζήσουν η γιαγιά της πουλούσε σπιτικό λικέρ τσέρι στο σαλόνι του σπιτιού τους, η ντροπαλή Σοφία σέρβιρε και έπλενε τα πιάτα, η Ρομίλντα, η μητέρα της, έπαιζε πιάνο, και η Μαρία, η κατά τέσσερα χρόνια μικρότερη αδελφή της τραγουδούσε.
Σε ηλικία 14 ετών η Σοφία συμμετείχε στον διαγωνισμό ομορφιάς Μις Ιταλία και παρότι δεν κέρδισε, αναδείχθηκε σε μία από τις πρώτες καλλονές της χώρας. Αργότερα έκανε μαθήματα υποκριτικής και συμμετείχε ως κομπάρσα στο «Κβο Βάντις». Με την ταινία αυτή άρχισε η κινηματογραφική της καριέρα, για τις ανάγκες της οποίας άλλαξε και το όνομά της σε Σοφία Λόρεν.
Το αστέρι της Λόρεν έλαμψε όταν έκανε το ντεμπούτο της στο Χόλιγουντ με «Το παιδί και το δελφίνι», ταινία του 1957, που διαδραματίζεται στην Υδρα. Φυσικά οι Υδραίοι δεν θα την ξεχάσουν ποτέ, αφού η ταινία έγινε αφορμή να εκτιναχθεί στα ύψη η ροή των τουριστών στο νησί, αλλά ούτε και η ίδια ξέχασε την Υδρα, «ένα από τα ωραιότερα μέρη στον κόσμο», όπως δήλωσε πριν από μερικά χρόνια σε συνέντευξή της στους New York Times.
Οι ανεπανάληπτες σκηνές στις οποίες –ως κόρη σφουγγαρά- αναδύεται από τη θάλασσα, θα την καθιέρωναν, εξάλλου, ως ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του σεξ. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στην ταινία «Υπερηφάνεια και Πάθος» μαζί με τον Φρανκ Σινάτρα και τον κατά 30 χρόνια μεγαλύτερό της Κάρι Γκραντ, ο οποίος την ερωτεύτηκε σφοδρά. Εκείνη την εποχή η Λόρεν ετοιμαζόταν να παντρευτεί τον Κάρλο Πόντι, και όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία της που κυκλοφόρησε το 2014, ο χολιγουντιανός σταρ με γράμματά του την καλούσε να προσευχηθούν μαζί και να ζητήσουν θεϊκή βοήθεια και καθοδήγηση σχετικά με το αν θα ήταν σωστό να εγκαταλείψουν τους συντρόφους τους…
Η παγκόσμια φήμη της ήρθε με ένα συμβόλαιο για πέντε ταινίες με την Paramount Pictures, ανάμεσα στις οποίες οι «Πόθοι κάτω από τις Λεύκες» με τον Αντονι Πέρκινς, ταινία βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Ευγένιου Ο’Νηλ, το «Σπίτι πάνω σε βάρκα», ρομαντική κομεντί όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Κάρι Γκραντ και η «Διαβολογυναίκα» του Τζορτζ Κιούκορ, στην οποία εμφανίστηκε για πρώτη φορά με ξανθά μαλλιά (φορώντας περούκα).
Η Λόρεν κέρδισε το σεβασμό τόσο ως δραματική όσο και ως κωμική ηθοποιός, και οι υποκριτικές της ικανότητες αναγνωρίστηκαν ιδιαίτερα σε ιταλικά έργα όπου μπορούσε να εκφραστεί πιο ελεύθερα παρόλο ότι μιλούσε πολύ καλά αγγλικά.
Το 1960, η ερμηνεία της στην ταινία του Βιτόριο ντε Σίκα «Η Ατιμασμένη» βραβεύτηκε με το Βραβείο Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, το πρώτο σημαντικό Οσκαρ που δόθηκε σε ξενόφωνη ερμηνεία, ενώ της έφερε και πολλά άλλα βραβεία συμπεριλαμβανομένων και αυτών στα κινηματογραφικά φεστιβάλ των Κανών, της Βενετίας και του Βερολίνου.
Η ταινία «Η Ατιμασμένη» περιγράφει την ιστορία μιας μητέρας και μιας κόρης που επιβιώνουν σε μια διαλυμένη από τον πόλεμο Ιταλία. Αρχικά ο ρόλος της μητέρας είχε δοθεί στην Άννα Μανιάνι και της κόρης στη Σοφία. Οι διαπραγματεύσεις, όμως, -πιθανόν για λόγους οικονομικούς-, κατέρρευσαν και το σενάριο ξαναγράφτηκε για να υποδυθεί η Λόρεν τη μητέρα και η Ελεονόρα Μπράουν την κόρη.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, η Λόρεν ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς ηθοποιούς του κόσμου και συνέχιζε να κάνει ταινίες στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α συμπρωταγωνιστώντας με γνωστούς σταρ. Το 1964, μάλιστα, η καριέρα της έφτασε στο ζενίθ της, όταν η αμοιβή της για τη συμμετοχή της στην ταινία «Η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» ανήλθε σε 1 εκατ. δολάρια, ποσό εντυπωσιακό για την εποχή του.
Ανάμεσα στις πιο γνωστές ταινίες της από εκείνη την περίοδο είναι οι: «Η εκατομμυριούχος» (1960) με τον Πίτερ Σέλερς, «Διακοπές στη Νάπολη» (1960) με τον Κλαρκ Γκέιμπλ,το επικό «Ελ Σιντ» (1961) με τον Τσάρλτον Ίστον, το «Χθες, Σήμερα, Αύριο» (1963) του Βιτόριο ντε Σίκα με το Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, η «Λαίδη Λ.»( 1965) του Πίτερ Ουστίνοφ με τον Πολ Νιούμαν, η κλασική ταινία «Αραμπέσκ» (1966) με τον Γκρέγκορι Πεκ, ενώ πρωταγωνίστησε και στην τελευταία ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, «Η Κόμισσα από το Χονγκ Κονγκ» (1967) πλάι στον Μάρλον Μπράντο.
Όταν έγινε μητέρα, η Σοφία Λόρεν άρχισε να δουλεύει λιγότερο. Πέρασε τα 40 και τα 50 της με ρόλους σε ταινίες όπως «Το ταξίδι» με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον, -ήταν η τελευταία ταινία του Ντε Σίκα-, και «Μια ξεχωριστή μέρα» του Έτορε Σκόλα με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.
Το 1980, η Λόρεν υποδύθηκε τον εαυτό της και τη μητέρα της σε μια τηλεοπτική μεταφορά της αυτοβιογραφίας της, ενώ οι ηθοποιοί Ρίτα Μπράουν και Κιάρα Φερράρι έπαιξαν τη σταρ σε νεαρότερη ηλικία. Και δύο χρόνια αργότερα πρωταγωνίστησε στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων όταν αναγκάστηκε να εκτίσει ποινή φυλάκισης 18 ημερών στην Ιταλία κατηγορούμενη για φοροδιαφυγή, κάτι που, όμως, δεν έκανε κακό στην καριέρα και τη δημοτικότητά της.
Στα 60 της, η Λόρεν έγινε ακόμα πιο επιλεκτική με τις εμφανίσεις της σε ταινίες, και ασχολήθηκε με διάφορους επιχειρηματικούς κλάδους, όπως βιβλία μαγειρικής, οπτικά είδη, κοσμήματα και αρώματα.
Κέρδισε, επίσης, θετικές κριτικές για τις ερμηνείες της στην ταινία «Pret-a-Porter» του Ρόμπερτ Άλτμαν (η τελευταία ταινία της με το Μαστρογιάνι) και στην κωμωδία του 1995 «Οι γκρινιάρηδες», όπου έπαιξε μια μοιραία γυναίκα πλάι στους Γουόλτερ Ματάου και Τζακ Λέμον.
Η ομορφιά της είναι άχρονη, μάλιστα, στα 72 της εμφανίστηκε προκλητικά ντυμένη στο Ημερολόγιο της Pirelli 2007, με τίτλο «Ένα κρεβάτι και Πέντε Ιστορίες» μαζί με τη Χίλαρι Σουάνκ, την Πενέλοπε Κρουζ, τη Ναόμι Γουότς και τη Λου Ντουαλόν.
Το 1991, έλαβε ένα Τιμητικό Όσκαρ για τη συνεισφορά της στον παγκόσμιο κινηματογράφο και την αποκάλεσαν «έναν από τους θησαυρούς του παγκόσμιου κινηματογράφου», ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα έλαβε στις Χρυσές Σφαίρες το τιμητικό Βραβείο Σεσίλ ΝτεΜίλ.