Μετά από πέντε γάμους και μια καριέρα 70 ετών, που περιλαμβάνει υπέροχες παραγωγές, όπως η επική «Χώρα των Φαραώ» του Χάουαρντ Χοκς, με την οποία η Τζόαν Κόλινς έκανε το 1955 το ντεμπούτο της στο Χόλιγουντ, με συμπρωταγωνιστή τον κορυφαίο ηθοποιό και σκηνοθέτη του ελληνικού θεάτρου Αλέξη Μινωτή, μέχρι γελοίες ταινίες («Empire of the Ants», 1977) έως πολύ γελοίες (όπως η σαπουνόπερα «Δυναστεία»), η αειθαλής ηθοποιός «απλά συνεχίζει»… κατ’ αρχάς να ζει διατηρώντας μέχρι τα 88 της το ίδιο και απαράλλακτο στυλ του glam.
«Δεν είμαι κακό κορίτσι», λέει η Τζόαν Κόλινς στους New York Times. «Hμουν ένα πολύ αθώο κορίτσι. Αλλά είχα σκούρα μαλλιά και πράσινα μάτια και υποθέτω ότι μου έλεγαν πως σιγόκαιγα», λέει.
Η αειθαλής λονδρέζα ηθοποιός υποδέχτηκε την Αλέξις Σολόσκι των New York Times στο πολυτελές διαμέρισμά της στο Μπέβερλι Χιλς φορώντας μια γαλαζοπράσινη μεταξωτή μπλούζα, λευκό παντελόνι και λευκές εσπαντρίγιες. Το μακιγιάζ της ήταν όπως συνήθως βαρύ και τα σκούρα μαλλιά της επιμελώς κρεπαρισμένα, ενώ στο δάχτυλό της άστραφτε ένα ροζ διαμάντι σε μέγεθος φράουλας.
Αφορμή για τη συνέντευξη ήταν το ντοκιμαντέρ του BBC «This Is Joan Collins», που προβάλλεται τώρα στην πλατφόρμα BritBox. Τι σημαίνει για εκείνη να γυρίζει πίσω και να κοιτάζει την παλιά της ζωή; Δεν το ψάχνει πολύ, λέει ήρεμα. «Απλά κάνω κάτι. Απλά συνεχίζω με αυτό».
Η Κόλινς επέτρεψε στους παραγωγούς την πρόσβαση στα αρχεία και τις ταινίες που έχει στο σπίτι της. Κατά τα άλλα μειώνει τη δική της συνεισφορά στο project. «Τους είπα: “Απλά μην βάλετε πολλές γυμνές σκηνές”», λέει. Ωστόσο αφηγείται η ίδια τη ζωή της στην ταινία, και πολλά από αυτά που λέει υπάρχουν στα απομνημονεύματά της. «Είμαι εδώ», ακούγεται να λέει στην αρχή του ντοκιμαντέρ, «μετά από επτά δεκαετίες στην δουλειά, για να σας πω ένα δύο πράγματα για το πώς επιβιώνεις από τους κινδύνους του επαγγέλματος και πώς είναι πραγματικά να αποκτάς αυτό που θέλεις».
Γεννημένη το 1933 στο Λονδίνο, η Τζόαν Κόλινς ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά μιας δασκάλας χορού και ενός καλλιτεχνικού πράκτορα ταλέντων, ανάμεσα στους πελάτες του οποίου θα ήταν αργότερα η Σίρλεϊ Μπάσεϊ, οι Beatles και ο Τομ Τζόουνς. Εζησε το «Blitz» του Λονδίνου – όπως έμειναν στην ιστορία οι εκτεταμένοι βομβαρδισμοί των Γερμανών το 1940 και το 1941- πράγμα που την έκανε μην αντέχει τη γκρίνια: «Πρέπει να πω, ότι κάθε φορά που διαβάζω για έναν ηθοποιό σήμερα, όλοι έχουν κακοποιηθεί ή έχουν τρομερή παιδική ηλικία», λέει στη συνέντευξή της στους New York Times. «Εγώ είχα υπέροχα παιδικά χρόνια, εκτός από τον πόλεμο».
Στα 17 της υπέγραψε το πρώτο της συμβόλαιο με ένα βρετανικό στούντιο. Δεν πιστεύει ότι τότε είχε ιδιαίτερη αίγλη. Ο Τύπος της εποχής, όμως, διαφωνεί μαζί της: το «κακό κορίτσι της Βρετανίας», η «αλεπού των καφέ-μπαρ», «καυτή αποσκευή» ήταν μερικά μόνο από τα παρατσούκλια με σεξουαλικά υπονοούμενα, που της κόλλησαν.
Στην αρχή, την ενοχλούσε όλο αυτό, αλλά «μετά σήκωσα τους ώμους μου και απλά συνέχισα», λέει. Στα 21 της, έκλεισε συμβόλαιο με τη Fox και μετακόμισε στην Καλιφόρνια. Είχε ήδη χωρίσει από τον πρώτο της σύζυγο, Μάξγουελ Ριντ, έναν ηθοποιό που την είχε βιάσει στο πρώτο τους ραντεβού. Οπως έγραψε στο πρώτο της βιβλίο, με τίτλο «Past Imperfect: An Autobiography», και επαναλαμβάνει στο ντοκιμαντέρ, οι περισσότεροι από τους άνδρες που συνάντησε στη βιομηχανία του θεάματος ήταν αρπακτικά.
Θυμάται να την κυνηγούν γύρω από ένα σπίτι στο Παλμ Σπρινγκς, μετά ένα περιστατικό που έγινε μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Σταματάει: «Είναι άσχημες αναμνήσεις που δεν θέλω να ξαναζήσω», λέει. «Συνέβη. Συνέβαινε στα κορίτσια όλη την ώρα». Πώς επέζησε; «Την περισσότερη ώρα, απλά γελούσα μέσα στα μούτρα τους», λέει.
Εκείνα τα πρώτα χρόνια, απέκτησε τη φήμη της «ακόλαστης», κάτι που δεν ήταν απόλυτα σωστό, παρόλο που η δημοτικότητά της αυξήθηκε. (Σε μια δημοπρασία του 2015 με προσωπικά της αντικείμενα πουλήθηκαν όχι μόνο ερωτικά γράμματα, αλλά και το κεφαλάρι του κρεβατιού της). «Είχα πολλούς εραστές, αλλά διαδοχικά», λέει στους New York Times. «Οχι ταυτόχρονα. Νομίζω ότι ήμουν μπροστά από την εποχή μου, γιατί οι γυναίκες δεν το έκαναν αυτό τότε».
Στα 30 της η Κόλινς παντρεύτηκε τον ηθοποιό και τραγουδοποιό Αντονι Νιούλεϊ και απέκτησε δύο παιδιά, την Τάρα και τον Αλεξάντερ. Εκείνη την περίοδο σταμάτησε να δουλεύει, και όπως λέει, δυσκολεύτηκε αργότερα να επιστρέψει στη βιομηχανία του θεάματος. Οταν τελείωσε η σχέση της με τον Νιούλεϊ, παντρεύτηκε τον μουσικό παραγωγό και μάνατζερ των Beatles Ρον Κας και απέκτησε άλλη μια κόρη μαζί του, την Κατιάνα Κας. Ακολούθησε ένας τέταρτος γάμος, με τον σουηδό τραγουδιστή Πίτερ Χολμ, ενώ τα τελευταία 20 χρόνια ζει με τον -32 χρόνια νεότερο- πέμπτο σύζυγό της, τον θεατρικό παραγωγό Πέρσι Γκίμπσον.
Σπάνια μπορούσε να ξεφύγει από ρόλους κλισέ, αλλά το άντεξε κι αυτό. Και θυμάται πάντα αυτό που της είχε πει κάποτε ο κορυφαίος άγγλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Τζον Γκίλγουντ: δεν θα μπορούσε ποτέ να παίξει μια άσχημη γυναίκα επειδή δεν μπορούσε να ξεφύγει από τη φυσική της εικόνα. «Και αυτό ίσχυε για ορισμένα χρόνια», λέει.
Η Τζόαν Κόλινς πιστεύει ότι η καλή εμφάνιση μπορεί να είναι αποτρεπτική όταν πρόκειται για ποιοτικούς ρόλους, «πράγμα που συνειδητοποιούν σήμερα οι νεαρές ηθοποιοί, γι’ αυτό και οι περισσότερες προσπαθούν να φαίνονται όσο πιο συνηθισμένες γίνεται», λέει.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Κόλινς επέστρεψε στα κινηματογραφικά πλατό με δύο μελοδράματα, «Επαγγελματίας εραστής» («The Stud», 1978) και «Η γυναίκα σατανάς» («The Bitch», 1979) βασισμένα σε μυθιστορήματα της αδελφής της Τζάκι Κόλινς, διάσημης μπεστελερίστριας, η οποία αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας της περιγράφοντας γλαφυρά τον βίο, τους έρωτες και τις κρυφές αμαρτίες πλουσίων και διασήμων.
Στη συνέχεια ήρθε ο πιο διάσημος ρόλος της: έπαιξε την Αλέξις στην σαπουνόπερα του Ααρον Σπέλινγκ «Δυναστεία», για τον οποίο εξακολουθεί να είναι υπερήφανη. Τη συγκρίνει με το «Succession» αν και παρατηρεί ότι στη σειρά του HBO φορούν ευτελή ρούχα…
Εχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από τότε που τέλειωσε η «Δυναστεία» και έκτοτε η Κόλινς δεν κατάφερε να βρει κάποιον σπουδαίο ρόλο. Νομίζει ότι ξέρει γιατί. «Οι υπεύθυνοι του κάστινγκ λένε: “Ω, όχι, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την Τζόαν Κόλινς στον ρόλο αυτής της “σκύλας”, γιατί είναι πολύ προφανές”, και “Ω, όχι, δεν μπορούμε να της δώσουμε τον άλλο ρόλο. Μπορεί να παίξει μόνο “διαβολογυναίκες”».
Ωστόσο, συνέχισε, περιγράφοντας τη λαμπερή ζωή της σε μια εβδομαδιαία στήλη του βρετανικού περιοδικού The Spectator, με τον Μπόρις Τζόνσον αρχισυντάκτη της. «Εύθυμος, πολύ αστείος, μεγάλος μπουφόνος», περιγράφει τον βρετανό πρωθυπουργό, αναγνωρίζοντας, βέβαια, ότι το «μπουφόνος» (γελωτοποιός που ξεστομίζει μπαρούφες) είναι μάλλον λάθος λέξη, γράφει στους New York Times η Αλέξις Σολόσκι. Η λονδρέζα ηθοποιός προσθέτει, ωστόσο, ότι ως αρχισυντάκτης της ο Μπόρις Τζόνσον «δεν έκοψε ποτέ ούτε μια λέξη από τα ημερολόγιά μου».
Η εμφάνιση της Τζόαν Κόλινς έχει αλλάξει ελάχιστα όλα αυτά τα χρόνια, αν και ισχυρίζεται ότι έχει δοκιμάσει να κάνει μπότοξ μόνο μία φορά: «Ούρλιαξα και έφυγα από το χειρουργείο», λέει. Και δεν είναι σίγουρη αν έχει αλλάξει η βιομηχανία του θεάματος. Ωστόσο, στον απόηχο του κινήματος #MeToo, φαίνεται να ανησυχεί κυρίως για τους άνδρες.
«Νομίζω ότι τώρα οι νεαροί άνδρες υποφέρουν δυστυχώς από την ταμπέλα της τοξικής αρρενωπότητας», λέει. Κι όμως, αυτοπροσδιορίζεται ως φεμινίστρια: «Πιστεύω ότι οι γυναίκες είναι ίσες με τους άνδρες από κάθε άποψη», τονίζει. «Εκτός από τη σωματική δύναμη. Οι άνθρωποι λένε “δεν έκαψες το σουτιέν σου, φοράς κραγιόν”. Και λοιπόν; Είμαι πολύ περήφανη που είμαι γυναίκα», λέει και απαντώντας στην πρώτη ερώτηση του ντοκιμαντέρ, «πώς είναι πραγματικά να αποκτάς αυτό που θέλεις», η 88χρονη ηθοποιός λέει ότι ξυπνάει κάθε πρωί και ευχαριστεί «τον Θεό ή οτιδήποτε είναι αυτό. Εννοώ, ότι είμαι πολύ τυχερή».
Και κλείνει τη συνέντευξή της στους New York Times με κάτι που θα μπορούσε να είναι και κλείσιμο του ματιού: «Αλλά μερικές φορές τη φτιάχνεις την τύχη σου, σωστά;»…