Συνήθως αποδίδουμε την κακή υγεία στην παχυσαρκία. Ομως τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες μελέτες, που γίνονται τόσο σε ζώα όσο και σε ανθρώπους, αποφαίνονται ότι ο παχύσαρκος μπορεί να είναι απολύτως υγιής και ότι απλώς υπάρχουν διαφορετικοί τύποι παχυσαρκίας, όπως αναφέρει και το περιοδικό Science.
Ο διατροφολόγος Λίντο Μπέικον λέει ότι πολλοί παχύσαρκοι είναι υγιείς και ζουν πολλά έτη, ωστόσο αντιμετωπίζουν την καχυποψία των γιατρών εξαιτίας του βάρους και του όγκου τους: «Οταν οι γιατροί βλέπουν κάποιον χοντρό, έχουν την τάση να του λένε ότι κάθε πρόβλημα υγείας του προέρχεται από την παχυσαρκία του».
Συμφωνεί βέβαια και αυτός ότι η παχυσαρκία και η κακή υγεία ενδέχεται να συμβαδίζουν στον άνθρωπο, ωστόσο επιμένει ότι το λίπος από μόνο του δεν είναι ο κύριος νοσογόνος παράγοντας. Υποστηρίζει ότι η οικονομική κατάσταση ενός εκάστου ευθύνεται για το καθημερινό φαγητό του, συνεπώς ενοχοποιεί τη φτώχεια: τη θεωρεί σημαντικότερο παράγοντα καταστροφής της υγείας από την παχυσαρκία αυτήν καθαυτή.
Η καθιστική ζωή (που κάνουμε οι περισσότεροι αστοί, όχι όμως οι χειρώνακτες και οι προλετάριοι) συντελεί επίσης στην επιδείνωση της υγείας των ανθρώπων με περίσσευμα λίπους στο σώμα τους. Το περιοδικό επιμένει ότι υπάρχουν μελέτες που διατείνονται πως οι παχύσαρκοι χωρίς δυσλειτουργίες μεταβολισμού είναι πιο μορφωμένοι και πιο ευκατάστατοι από τους αρρώστους εξαιτίας παχυσαρκίας.
Η κατανομή του λίπους στο ανθρώπινο σώμα παίζει σπουδαίο ρόλο. Το υποδόριο λίπος δεν θεωρείται επικίνδυνο όσο το λίπος που σωρεύεται στους μυς, στο συκώτι και στο πάγκρεας. Το περιοδικό λέει ότι μελέτες μεγάλου δείγματος απέδειξαν ότι το λίπος των σπλάχνων, βαθιά στην κοιλιά, εγκυμονεί κινδύνους, ενώ το υποδόριο όχι. (Ως υποδόριο νοείται το λίπος κάτω από το δέρμα των μηρών, των χεριών και της πλάτης.)
Και όχι μόνο δεν είναι επικίνδυνο το υποδόριο λίπος, αλλά μπορεί να εξασφαλίσει και καλή υγεία! Πώς; «Χρησιμεύοντας ως δεξαμενή ενέργειας και βοηθώντας στην προστασία των μυών και των οστών». Γιατί το λέει αυτό το περιοδικό; Επειδή «κάποια στοιχεία δείχνουν ότι πάσχοντες από καρδιακή ανεπάρκεια ή καρκίνο αντεπεξέρχονται καλύτερα εφ’ όσον είναι μετρίως υπέρβαρα και όχι αδύνατα».
Υπάρχουν και οι σχετικές αποδείξεις: «Το 2005 ερευνητές αμερικανικού αντικαρκινικού ινστιτούτου ανέφεραν ότι τα υπέρβαροι αλλά μη παχύσαρκοι είχαν ελαφρώς χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας από ασθενείς φυσιολογικού βάρους».
Ο τεξανός ειδικός στον διαβήτη Φίλιπ Σέρερ τα κάνει πιο λιανά ακόμη: «Το λίπος είναι φίλος μας, το χρειαζόμαστε. Αν κάποιος στερείται λιπώδους ιστού, έχει μεγάλο πρόβλημα». Στα κριτήρια διάκρισης μεταξύ υγιούς και ανθυγιεινού λίπους περιλαμβάνεται η αρτηριακή πίεση (κάτω από 13 χωρίς φάρμακα), η έλλειψη διαβήτη και η αναλογία μέσης/ισχίου (κάτω από 0,95 για τις γυναίκες και κάτω από 1,03 για τους άνδρες).
Ο δρόμος, βέβαια, από το καλό στο κακό λίπος δεν είναι μακρύς. Και οι γιατροί πρέπει να σταματήσουν να συστήνουν στους παχύσαρκους να χάσουν βάρος, γιατί μπορεί να υπάρξουν ανεπιθύμητες ενέργειες, ψυχοσωματικού χαρακτήρα.