Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι πριν από 66 εκατομμύρια έτη ένας γιγάντιος μετεωρίτης διαμέτρου 10-15 χλμ. έπεσε στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η χερσόνησος του Γιουκατάν, στο Μεξικό. Η κατακλυσμιαία σύγκρουση προκάλεσε μια αλληλουχία φαινομένων που οδήγησαν τελικά στην εξαφάνιση του 75% των ειδών και μορφών ζωής στον πλανήτη, ανάμεσά τους φυσικά και οι δεινόσαυροι. Το γεγονός θεωρείται κομβικό στην Ιστορία της Γης, αφού, σύμφωνα με τους ειδικούς, η εξαφάνιση των δεινοσαύρων που κυριαρχούσαν για περίπου 150 εκατ. έτη στον πλανήτη επέτρεψε στα θηλαστικά να βγουν από τις κρυψώνες τους και να ακμάσουν σε μια πορεία που οδήγησε τελικά στην εμφάνιση του ανθρώπου.
Εχουν πραγματοποιηθεί εκατοντάδες μελέτες για το γεγονός αυτό. Το μέγεθος του αστεροειδούς, την προέλευση του και τι ακολούθησε την πτώση του στον πλανήτη.
Αυτή τη φορά, διεθνής ομάδα επιστημόνων από τη Σουηδία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, το Βέλγιο και τη Βρετανία, με επικεφαλής τη δρα Μέλανι Ντούρινγκ του σουηδικού Πανεπιστημίου της Ουψάλα, με δημοσίευσή της στην επιθεώρηση «Nature» εξέφρασε την άποψη ότι η πρόσκρουση του αστεροειδούς συνέβη όταν στο βόρειο ημισφαίριο ήταν άνοιξη.
Μέχρι σήμερα, ο προσδιορισμός της πρόσκρουσης είχε εστιάσει στη χρονική ακρίβεια του συμβάντος με αποκλίσεις της κλίμακας μερικών χιλιάδων ετών, αλλά η εποχή του έτους ήταν άγνωστη. Οπως αναφέρει σε δημοσίευμά του το ΑΠΕ-ΜΠΕ, οι ερευνητές μελέτησαν για πρώτη φορά απομεινάρια ψαριών που είχαν πεθάνει μαζικά εκείνη την ημέρα και βρέθηκαν στη Βόρεια Ντακότα των ΗΠΑ, αναλύοντας –με τη βοήθεια της τομογραφίας υψηλής ανάλυσης ακτίνων Χ στον επιταχυντή του Ευρωπαϊκού Συγχρότρου (ESRF)– τα μοτίβα ανάπτυξης που είχαν αποτυπωθεί στα απολιθωμένα οστά τους. Σε συνδυασμό με την ανάλυση στοιχείων για τα ισότοπα άνθρακα στα οστά των ψαριών, η «ετυμηγορία» ήταν ότι η καταστροφή επήλθε την άνοιξη.
Μεταξύ άλλων, η πρόσκρουση του μεγάλου μετεωρίτη είχε ως συνέπεια να προκληθούν τεράστια κύματα στις θάλασσες, στις λίμνες και στα ποτάμια, θάβοντας ζωντανά πολλά ψάρια. Τα ψάρια είχαν θραύσματα από την πρόσκρουση μέσα στα βράγχια τους, αλλά όχι χαμηλότερα στο πεπτικό σύστημά τους, κάτι που αποτελεί ένδειξη ότι ο θάνατός τους ήταν σχεδόν ακαριαίος και συνέβη σε λιγότερο από μία ώρα μετά την πρόσκρουση.
Η πτώση του αστεροειδούς την άνοιξη –εφόσον επιβεβαιωθεί– θα συνέπεσε με ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο στάδιο για πολλά είδη που αναπαράγονταν και αναπτύσσονταν εκείνη την εποχή του έτους, κάτι που συνέβαλε στην κατοπινή μαζική εξαφάνισή τους. Από την άλλη, τα είδη του νοτίου ημισφαιρίου, όπου θα υπήρχε τότε φθινόπωρο, φαίνεται στη συνέχεια να ανέκαμψαν με διπλάσια ταχύτητα σε σχέση με εκείνα του βορείου ημισφαιρίου, σύμφωνα με τους ερευνητές.