Ίσως να ‘ναι το μεράκι για προσφορά ή ίσως η Κοινωνία των Πολιτών εν δράσει επιτέλους ή ακόμη ακόμη απλώς ευαισθησία και καλλιτεχνική ανησυχία… Όποιο κι αν είναι το όνομα και το κίνητρο, όταν μια ομάδα ανθρώπων αποφασίζει να πετάξει το υπηρεσιακό της πρόσωπο και να πει «πάμε να δείξουμε τι επιπλέον μπορούμε» εκτός ωραρίου και συμβατικών υποχρεώσεων, εκτός του βραδινού ενδύματος και του καθιερωμένου «σοβαρού χώρου» της και μάλιστα μαζί με την πρώτη θεραπευτική κοινότητα της χώρας για χρήστες ουσιών, την ΙΘΑΚΗ, οφείλουμε να είμαστε πλάι και κοντά.
Για τέταρτη φορά φέτος ο Σύλλογος Μονίμων Υπαλλήλων της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης (Κ.Ο.Θ.), το ΚΕ.Θ.Ε.Α Ιθάκη και το Ειδικό Ταμείο Οργάνωσης Συναυλιών της Κ.Ο.Θ. διοργανώνουν στο Block 33, στη Θεσσαλονίκη, το Φεστιβάλ έκφρασης και δημιουργίας «Κ.Ο.Θ. underground» από 20 ως 22 Σεπτεμβρίου 2013 (εδώ το πρόγραμμα) με ελεύθερη είσοδο.
Έτυχε -παρακινημένος από φίλες και φίλους καλλιτέχνες που συμμετείχαν- να πάω τα προηγούμενα χρόνια και μου αποκαλύφθηκε μικρό θαύμα της διπλανής πόρτας. Οι ατομικές αναφορές θα αδικούσαν την πολυφωνία και τη σπάνια αισθητική του Φεστιβάλ. Οφείλω όμως να σταθώ στην αισιοδοξία που σε γεμίζει αυτή η νέα γενιά μουσικών, τριάντα παρά τριάντα συν, με τις ξεχωριστές σπουδές και επιδόσεις στο κύριο έργο της, με τις περικοπές αμοιβών και την επιμονή να μη μεταναστεύει αλλά και με την απόσταση από τα κολλήματα του αρτηριοσκληρωτικού «σοβαρού» παρελθόντος. Μια Μουσική υπάρχει, η καλή Μουσική, κι όποιος θέλει να την τεμαχίσει είναι σα να θέλει «…να πάρει ένα κύμα απ’ τη θάλασσα σπίτι του», όπως έλεγε κι ο Χέντριξ.
Το φετινό πρόγραμμα εκπλήσσει πάλι με την ευρεία γκάμα του. Από κλασσική μέχρι ρεμπέτικο, από τζαζ έως σύγχρονες συνθέσεις, από εικαστικά μέχρι δρώμενα για παιδιά – ο φιλότεχνος διαλέγει και πηγαίνει χωρίς να πληρώσει ευρώ, μια και κάτι θα έχει πάρει το αυτί του (τα καλά νέα κυκλοφορούν…). Υψηλό παραμένει το επίπεδο του εγχειρήματος παρά τις κάποιες οργανωτικές ατέλειες του παρελθόντος – εθελοντισμός παντού, ακόμη και στα μικρολάθη.
Δεν ξέρω αν o όρος «Underground» του τίτλου του Φεστιβάλ σηματοδοτεί την κάτω του εδάφους, δράση άσε που είναι κι εντελώς υποκειμενικό το τι και πού είναι το έδαφος. Λέω όμως πως αν οι διοργανωτές διάλεξαν τη συγκεκριμένη λέξη για να τονίσουν την ανάγκη να γίνει εδάφους-εδάφους και εδάφους-αέρος όλη αυτή η δημιουργικότητα και η φαντασία, το αίσθημα ελευθερίας και η συνέργια, η συνύπαρξη και το πλησίασμα των ετερογενών που μας συνιστούν, τότε βαριά ευθύνη πέφτει στους ώμους όσων έχουν να διαχειριστούν και ν’ αναδείξουν τέτοιας ποιότητας καλλιτεχνικό δυναμικό. Η Θεσσαλονίκη μπορεί να αισιοδοξεί κι οι διαχειριστές των κοινών της οφείλουν τουλάχιστον να αγρυπνούν…
Υ.Γ.: Δεν κάνει να μη μοιραστώ το απρόσμενο κι ας κάνω διάκριση: Υπάρχει και παίζει στο Φεστιβάλ κουαρτέτο με βιόλες με το άφθαστο όνομα: «Ένα μάτσο βιόλες»…