«Καλό παιδί, αλλά έχει μείνει δυο χρόνια Αιγάλεω», έγραψε ένας ωραίος τύπος στο #Έμενα_ Αιγάλεω, το hashtag που άνοιξε στο Twitter για να γιορτάσει την επική ατάκα του κυβερνητικού εκπροσώπου, σε βάρος -και καλά- του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος δεν είναι ένας Δημήτρης Μαρούδας, ένας Βύρων Πολύδωρας, ούτε καν ένας Θοδωρής Ρουσόπουλος, όταν βρίσκεται στο καζάνι του press room ∙ έχει την ατυχία, στην εποχή του, τα social media να υπόσχονται καζούρα σκληροπυρηνική, ευρηματική, ανελέητη.
«Μα, καλά τι είπα;» θα αναρωτήθηκε ο Τζανακόπουλος μπρος στον καθρέπτη του σπιτιού του. Που αν ήταν μαγικός θα του απαντούσε ότι άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε, αλλά καλό θα ήταν να παραλείπουμε τους πολλούς προσωπικούς τόνους όταν κάνουμε αντιπολίτευση. Διότι ο προσωπικός τόνος από τα χείλη δημοσίων προσώπων είναι που κλείνει σπίτια, και κάνει το twitter να… παρτάρει.
«Όταν τον είδα πρώτη φορά νόμιζα ότι ήταν μπούλης», είπε ο Αλέξης Τσίπρας σε μια αλήστου μνήμης ατάκα – βόμβα οικειότητας, που εκτοξεύθηκε στη Νίσυρο, στην κάψα του καλοκαιριού, κάνοντας τον «μπούλη», δηλαδή τον Πάνο Καμμένο, παραδίπλα να χλωμιάσει, γελώντας αμήχανα.
Ο Τζανακόπουλος δεν είναι βεβαίως Τσίπρας, να έχει την αίγλη, το φως, την αύρα του Πρωθυπουργού στα social media. Ο ενικός στην επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα, το φιλικό ταπ-ταπ στην πλάτη, η αξάν στην αγγλική έχουν απογειώσει τον Πρωθυπουργό στη συλλογική συνείδηση και οι συγκρίσεις περιττεύουν.
Η άνοδος δεν ήλθε απότομα. Χρειάστηκε σκληρή δουλειά προηγουμένως: διέκρινε τη Μυτιλήνη από τη Λέσβο, για να μη μπερδευόμαστε, ενέταξε το Ιράν στις αραβικές χώρες, έκανε στροφή 360 μοιρών -που αν ήταν 180 θα ‘ταν και πιο πετυχημένη-, μπέρδεψε τη συγγραφέα και δημοσιογράφο Ναόμι Κλάιν με τη μαύρη και δύστροπη γαζέλα του catwalk Ναόμι Κάμπελ, ευχήθηκε «Καλά Χριστούγεννα» σε μουσουλμάνους πρόσφυγες, και τέλος πάντων έκανε ό,τι μπορούσε για να εκτοξευθεί στην κορυφή.
Αμαρτία είναι βέβαια να ξεχνάει κανείς άλλα μέλη της θηριώδους κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Υπάρχει ο μπρούτος Πολάκης με τον ιό του ΧΙΒ (HIV) και το κόπι – πάστε (copy – paste), γιατί δεν είμαστε και φλώροι να μιλάμε τώρα στ΄ αγγλικά, υπάρχει ο Τσακαλώτος και το ραντεβού του με τη ζουμερή, ερωτική, χολιγουντιανή Σκάρλετ (Γιόχανσον), υπάρχει ο Γιάνης -με ένα «ν»- Βαρουφάκης που είπε στη σύζυγο Δανάη το θρυλικό «αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες», υπάρχει η γιγάντια Ζωή με την ερώτηση –μούτα- θρίλερ «τι είπατε;», υπάρχει η βαριανασαίνουσα και θυμωμένη με το κακό το ΣτΕ Όλγα Γεροβασίλη και τα 15.000 παιδάκια που έμειναν έξω από την πόρτα παιδικών σταθμών… Κάμερες και πληκτρολόγια κατέγραψαν το προσωπικό τους στιλ, με αυτό θα καταφέρουν να περάσουν στην Ιστορία.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι φίλοι του Τζανακόπουλου θα ‘χουν να λένε, να τον παρηγορούν. «Μην κάνεις έτσι, εδώ την πάτησε μία Άννα-Μισέλ, εσένα θα θυμούνται;» Και είναι αλήθεια. Δεν έφθαναν οι φωτό με τα νυχτερινά μπάνια στο facebook, τα δεκάδες ενσταντανέ με μέλη τοπικών οργανώσεων της ΝΔ και τα απανταχού χαμόγελα τύπου Τζόκερ, ήλθε και η προσωπική εξομολόγηση της βουλευτή Άννας-Μισέλ Ασημακοπούλου στην ιδανική για εκμυστηρεύσεις τηλεόραση του Alpha.
Για το τάμα που τη βοήθησε στο προξενιό, που της έκανε μια φίλη, που της έφτιαξε τη ζωή, που δεν θέλει πια να αλλάξει. Γιατί είναι ερωτευμένη, φουλ. «Κατάλαβα ότι είναι ο άνθρωπός μου την πρώτη φορά που ακούμπησα το κεφάλι μου στο μπράτσο του», είπε η Άννα-Μισέλ σε μια ροζουλί αποστροφή, που θα τη ζήλευε και η διάσημη συγγραφέας ρομαντικών ιστοριών Μπάρμπαρα Κάρτλαντ.
Απολύστε τους συμβούλους
Και να ‘ταν μόνο ο προφορικός λόγος… Κακοπαθημένος είναι και ο γραπτός, στα χέρια συμβούλων, λογογράφων, ghost writers. Στις αρχές Απριλίου, έγραφε ο Αλέξης Τσίπρας –προφανώς κάποιος χαρισματικός του σύμβουλος – σε έναν από τους λογαριασμούς του στα social media: «Η Εθνική οδός Αθηνών – Κορίνθου ήταν θρυλική για την επικινδυνότητα που εξασφάλιζε, ιδιαίτερα σε συνθήκες μαζικής εξόδου». Δυο λάθη σε μία απλή πρόταση. Του Πρωθυπουργού της χώρας – Prime Minister GR που λέει κι η «ταμπελίτσα» από πάνω. Ποιος πεφωτισμένος νους πιστεύει ότι η επικινδυνότητα μπορεί να είναι θρυλική, δηλαδή μυθική, ένδοξη, ξακουστή, και να… εξασφαλίζεται κι από πάνω;
Στον Κανονισμό της Βουλής, στο άρθρο 66 «Τρόπος αγορεύσεων», γίνεται σαφές ότι οι γραπτoί λόγoι δεν επιτρέπoνται (εκτός αν πρόκειται για πρoγραμματικές ή άλλες δηλώσεις της κυβέρνησης), επιτρέπεται μόνο η χρήση σημειώσεων για υπόμνηση ή επισήμανση ειδικών θεμάτων, ιδίως στις συζητήσεις για τον Πρoϋπoλoγισμό. Ελάχιστοι είναι αυτοί που ανεβαίνουν στο βήμα και τηρούν τον κανόνα, προφανώς αυτοί που διαθέτουν άνεση, ρητορική δεινότητα, αυτοπεποίθηση στον λόγο, ο Βενιζέλος δηλαδή. Οι υπόλοιποι διαβάζουν. Και παρόλα αυτά ασελγούν στη γραμματική, τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, την κοινή λογική.
Κορυφαίος θα είναι στον αιώνα τον άπαντα ο πρώην υφυπουργός (Ν.Δ.) Θανάσης Μπούρας όταν ανακοίνωνε από βήματος της Βουλής τη συνάντηση του υπουργού Οικονομικών με την κυρία Κρούγκμαν, αλλάζοντας φύλο στον γνωστό νομπελίστα. Αλησμόνητη θα μείνει και η παράφραση που επεχείρησε -μάλλον by heart και με άγνοια κινδύνου- ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μιχελογιαννάκης στη ρήση «δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται»: «Ανδρός πεσούσης, πας ανήρ ανδρεύεται», είχε πει αφήνοντας ξερό το Κοινοβούλιο.
Εκτός συναγωνισμού παραμένει ο βουκόλος character του Κοινοβουλίου Μιχάλης Ταμήλος (ΝΔ) ο οποίος κάποια στιγμή θέλησε να πάρει δάνειο από τη Μυθολογία. «Θα διώξουμε την Τρόϊκα, όπως ο Οδυσσέας την Κλεοπάτρα», είχε εκστομίσει σε μια μπαρούφα ολκής, που θα τη ζήλευε ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ.
Λάθη δεν λείπουν και από λόγους αξιώσεων, άλλου βεληνεκούς. Είναι νωπό το σφάλμα του λογογράφου του Κυριάκου Μητσοτάκη που απέδωσε την αρχή της διάκρισης των εξουσιών στον Ζαν Ζακ Ρουσώ, αντί στον Μοντεσκιέ ∙ αν είναι πάντως ο ίδιος με αυτόν που στη συζήτηση για τη διαπλοκή τον Οκτώβριο του 2016, είχε την έμπνευση του «Κοσκωτάς – Τσίπρας – ένας Μαντζουράνης δρόμος», συγχωρεμένος. Διότι η ατάκα έγραψε. Από δημοσιογραφικής απόψεως, πάντα.
Τείνει να γίνει πλέον πιστευτό ότι οι λογογράφοι ως ιδιότυπη κατηγορία επαγγελματιών που βγάζει το ψωμί της μένοντας πάντα στη σκιά των διασήμων, εκδικούνται τους τελευταίους βάζοντας στο στόμα τους πράγματα που ηχούν ακατέργαστα, απλοϊκά, ανάρμοστα για τα δικά τους χείλη, πράγματα που ουδέποτε θα επέλεγαν οι ίδιοι να πουν, ως εκ τούτου δεν μπορούν να τα πουν και καλά. Εξαίρεση μοναδική, όπως υποστηρίζουν όσοι γνωρίζουν το τοπίο, ο Ανδρέας Παπανδρέου, στον οποίο και τον τηλεφωνικό κατάλογο να έδινε κανείς, θα τον απέδιδε με χρώμα. Ο Παπανδρέου έχει άλλωστε και την πατέντα του «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», την οποία ουδέποτε έγραψε λογογράφος.
Το χειρότερο είναι ότι οι ghost – writers έχουν εμμονές, μεγαλύτερες κι απ’ αυτές του Ζουράρι: με παροιμίες, στίχους από ποιήματα, τσιτάτα μεγάλων ανδρών.
Μια αραβική παροιμία από το στόμα του Αλέξη Τσίπρα, «τα σκυλιά αλυχτάνε, το καραβάνι προχωρά», έμελλε να συζητηθεί πολύ – τις αραβικές παροιμίες τις παίζει στα δάχτυλα, με τις αραβικές χώρες δεν τα πάει καλά.
Στη συζήτηση για την Παιδεία, σε μια ομιλία 25 λεπτών, τόλμησε αναφορές στον Χέγκελ, τον Χαλίλ Γκιμπράν, τον Μπρωντέλ, τον Πρωταγόρα. Τέρας μορφώσεως (ο λογογράφος). Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι έλληνες πολιτικοί δεν είναι οι μόνοι που κρέμονται από τις πένες του παρασκηνίου. Σάμπως ο Τζον Κένεντι σκέφθηκε μόνος του το «Μην κοιτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου»; Ή το «είμαστε όλοι Βερολινέζοι»; Ας είναι καλά, ο Τεντ Σόρενσεν, τότε λογογράφος του αμερικανού προέδρου.
Η ειδική περίπτωση Καρανίκα
Σε κάθε περίπτωση, άξια λόγου, καθότι στιγμιαίας έμπνευσης, ήταν η στιχομυθία Τσίπρα – Βενιζέλου το 2013 στη Βουλή, με άρωμα σπαγγέτι – γουέστερν.
-Τσίπρας: «Στην πρόσκληση για μονομαχία εγώ ένα θα απαντήσω. Πήγα στο Τέξας για να μάθω πως μονομαχούν στο Ελ Πάσο. Στη μονομαχία αυτή λοιπόν θα είμαι παρών»
-Βενιζέλος: «Σας συγχαίρω, γιατί έχετε προσφύγει στην αμερικανική βοήθεια προκειμένου να σας εκπαιδεύσουν οι Αμερικάνοι. Αυτό που βάλατε ως στόχο στο Τέξας, είναι τρύπιο δολάριο»
-Τσίπρας: «Δεν θέλω να σχολιάσω την προηγούμενη σύγκρουση γιατί θα γίνει πάλι ροντέο η Βουλή».
Ανατρεπτικό -σε αντίστιξη και με το πολιτικά άκαμπτο κοστούμι τους- είναι ενίοτε το χιούμορ των γραμματέων του ΚΚΕ. Ακαταμάχητη υπήρξε η ατάκα της Αλέκας Παπαρήγα για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο ήταν ακόμη αξιωματική αντιπολίτευση: «Είναι σαν την άχνη στον κουραμπιέ ∙ άμα την τινάξεις, δεν μένει τίποτα».
Στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, τον Ιούλιο του 2015, ο Δημήτρης Κουτσούμπας προσπαθώντας να πείσει τους υπόλοιπους να τον αποδεσμεύσουν, έσπασε το πρωτόκολλο: «ρε παιδιά, ό,τι και να πείτε, θα διαφωνήσω ∙ δεν μ’ αφήνετε να φύγω;».
Παρότι δεν είναι βουλευτής ή υπουργός, ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Νίκος Καρανίκας κατέχει επαξίως θέση στο πάνθεον, ιδίως μετά την παρέμβασή του με άρθρο του στην «Αυγή», με την οποία και θέλησε επιτέλους να αναδείξει την ανωτερότητα της Αριστερής φυλής έναντι της Δεξιάς μπαναλαρίας: «Εμείς διαβάζαμε Τολστόι, Βάρναλη, Ρίτσο, Λένιν, Μαρξ, Μπακούνιν. Αγαπούσαμε τον Ντοστογιέφσκι, προτιμούσαμε να ανιχνεύσουμε τον Διαφωτισμό από τον Ρουσσώ ή τον υλιστή και άθεο Ντιντερό (…) Εκείνοι διαβάζανε «4 τροχούς», «Moto» και «Marie Claire», όταν εμείς διαβάζαμε φιλοσοφία. Τους κοροϊδεύαμε ως αντιδραστικούς και αυτοί με τη σειρά τους μας κορόιδευαν ως γραφικούς και κουλτουριάρηδες (…) Κάναμε κουβέντες τα διαβάσματα μας και βγάζαμε συμπεράσματα από τον Πασκάλ και τον Μπρυκνέρ».
Τι κι αν ο ίδιος υποστήριξε ότι γνώριζε ότι ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είναι ένα και το αυτό πρόσωπο, αλλά έκανε λάθος η διόρθωση της εφημερίδας… Το hashtag #vivliothiki_karanika του επεφύλαξε χοντρή πλάκα:
-«Πασκάλ και Μπρυκνέρ, όπως Στιβ και Τζομπς;»
-«Ελένη μου, τρέλα τα μποτάκια σου σήμερα. Λέων Τολστόι».
-«Ναι βιβλιοθήκη εκεί; Έχετε το Εκκρεμές;»
-«Συγγραφέα πείτε μας».
-«Του Φουκώ, κύριε μου. Μήπως είστε Δεξιός;»
ΥΓ: Ο όγκος των στοιχείων για τον Βύρωνα -τοτέμ- Πολύδωρα, με κορυφαία στιγμή τον «στρατηγό άνεμο», δεν επέτρεψε εκτενείς αναφορές σε αυτό το δημοσίευμα, ίσως σε βιβλίο στο μέλλον.