Ξέρετε ότι υπάρχει νερό το οποίο έχει υποστεί επεξεργασία με δονήσεις ηλεκτρομαγνητικών συχνοτήτων; Τι, δεν το έχετε ακουστά; Κι όμως υπάρχει. Το παράγει στην Αυστραλία η εταιρεία Frequency H20 και μπορεί να το βρει κανείς σε περισσότερα από 500 καταστήματα της χώρας έναντι 3,35 δολαρίων Αυστραλίας (2,09 ευρώ) το λίτρο.
Ιδρυτής της εταιρείας είναι ο Στερτ Χίντον, ο οποίος το 2015 άρχισε να πουλάει φιάλες με νερό από τον υδροφόρο ορίζοντα μιας άκρως μυστικής τοποθεσίας στο Βόρειο Κουίνσλαντ, εμπλουτισμένο με «συχνότητες αγάπης, ήχου και φωτός». Οι τρεις πολύ φευγάτες «γεύσεις» του είναι οι «Love» (528Hz), «Lunar» (210.42Hz) και «Rainbow» (430-770THz), μάλιστα το «Love» είναι το πρώτο νερό της Αυστραλίας που κατέκτησε πέρσι την πρώτη θέση στην κατηγορία των εμφιαλωμένων νερών στον διάσημο διαγωνισμό Berkeley Springs International Water Tasting.
Ο Χίντον υπέφερε από κατάθλιψη για πολλά χρόνια πριν ιδρύσει την εταιρεία του και εμπνεύστηκε τη δημιουργία αυτού του μοναδικού νερού υψηλής ποιότητας θέλοντας να κάνει κάτι για να φτιάξει τη διάθεσή του και τη διάθεση άλλων ανθρώπων: «Μπορούν να νιώσουν τη διαφορά. Είναι καθαρό, είναι ελαφρύ. Ο κόσμος αγάπησε την ιδέα. Υπέροχο concept. Όμορφο νερό», λέει στον Guardian.
Πράγματι οι 25.000 followers του νερού του Χίντον στο Instagram, ανάμεσά τους και σελέμπριτι όπως η Κέιτι Πέρι και η Πάρις Χίλτον, έχουν γίνει ήδη οι καλύτεροι πρεσβευτές του.
Η ιδέα του «εξαιρετικού νερού» μπορεί να φαίνεται σαν κάτι σχετικά καινούργιο, στην πραγματικότητα, όμως έχει τις ρίζες της στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι Ρωμαίοι προτιμούσαν ορισμένα υδραγωγεία ή τα θεωρούσαν θεϊκά, ενώ επίσης έκαναν εισαγωγή φυσικού ανθρακούχου νερού από τη Γερμανία σε πήλινους αμφορείς.
Ο Ιπποκράτης γνώριζε ότι το νερό των υδραγωγείων της εποχής του δεν είχε την απαιτούμενη καθαρότητα και είχε κάνει πολλά πειράματα για τον καθαρισμό του. Σχεδίασε, μάλιστα, μια μεμβράνη από ύφασμα την οποία χρησιμοποιούσε ως φίλτρο του νερού που είχε προηγουμένως βράσει.
Αργότερα, η βιομηχανική επανάσταση στην κυριολεξία θα δηλητηρίαζε τα πηγάδια, και το πόσιμο νερό θα γινόταν φορέας ασθενειών όπως ο τύφος και η χολέρα. Οι πλούσιοι, βέβαια, μπορούσαν να προμηθεύονται καθαρό νερό από μακρινές πηγές ενώ οι φτωχοί απλά πέθαιναν μέχρις ότου η χλωρίωση, που άρχισε να εφαρμόζεται στις αρχές του 20ού αιώνα, βοήθησε τους ανθρώπους να ζουν περισσότερο.
Εμφιαλωμένο ή από τη βρύση, καταναλώνεται πλέον περισσότερο νερό από ποτέ πριν, και η κλιματική αλλαγή θα μπορούσε απλά να συμβάλει σε μια αυξανόμενη έλλειψή του με μεγαλύτερες και πιο έντονες ξηρασίες.
Η ιστορία του νερού είναι η ιστορία του κόσμου και η βιομηχανία των πολυτελών ειδών έχει το δικό της μερίδιο κέρδους από αυτό. Το νερό του Χίντον δεν είναι παρά ένα κομμάτι της, η «κορυφή του παγόβουνου», αν θέλετε. Εξάλλου, εμφιαλωμένο νερό από πάγο υπάρχει επίσης! Μερικά premium νερά, όπως για παράδειγμα το νορβηγικό Svalbarði (η φιάλη των 750ml κοστίζει περίπου 100 ευρώ) προέρχονται κυριολεκτικά από παγόβουνα που συλλέγονται σε αποστολές στον Αρκτικό Ωκεανό.
Βέβαια δεν είναι το πιο ακριβό νερό του κόσμου. Αυτή η αποκλειστικότητα ανήκει στο Acqua di Cristallo Tributo a Modigliani, ένα μπουκάλι 750ml του οποίου, σύμφωνα με το βιβλίο Guiness, πουλήθηκε σε δημοπρασία το 2010 περίπου 45.000 ευρώ… Η φιάλη ήταν βέβαια διακοσμημένη με φύλλο χρυσού 24 καρατίων και εμπνευσμένη από έργο του Μοντιλιάνι. Για το νερό που περιείχε δεν γνωρίζουμε τίποτα.
Μια άλλη τάση είναι τo νερό σε γυάλινα μπουκάλια με κρυστάλλους όπως το Glacce, που δημιούργησαν δύο νεαρές από τη Νέα Ορλεάνη, οι Σάρον Λέσλι και Τζούλια Σον, αλλά και το ανθρακούχο Madam Dry της Αυστραλίας που παράγεται με εκχύλιση κρυστάλλων, και υποτίθεται ότι τονώνει το ανοσοποιητικό σύστημα.
Τα premium, πολυτελή ή εκλεκτά νερά έχουν δανειστεί ένα μεγάλο μέρος της ορολογίας τους από εκείνη του κρασιού. Χρησιμοποιούνται, λοιπόν και για το νερό όροι όπως «ποικιλία», «αίσθηση στο στόμα» και «τερουάρ», ενώ επίσης έχουν εισαχθεί και δικοί τους, που έχουν σχέση με τη σύσταση και τα διάφορα μέταλλα και ιχνοστοιχεία που περιέχουν ανάλογα με την προέλευσή τους, και τα οποία διαφοροποιούν τη γεύση τους.
Τα «Ολικά Διαλυμένα Στερεά» (TDS), για παράδειγμα, είναι το σύνολο των διαλυμένων ουσιών μέσα στο νερό με μέγεθος μικρότερο από δύο χιλιοστά του χιλιοστού (2μm micron). Πρόκειται για κλίμακα μέτρησης που μας βοηθάει να καταλάβουμε που οφείλεται η συγκεκριμένη γεύση και η υφή κάθε νερού. Ετσι το νερό από τα νησιά Φίτζι με TDS 222, λέγεται ότι είναι απαλό και βελούδινο, ενώ το Vichy Catalan από την Ισπανία, με TDS 3054, εξαιρετικά αλμυρό και περίπλοκο.
Το φαινόμενο δεν είναι ιδιαίτερα νέο. Το 2005, ο Μάρτιν Ρίζε, ο πρώτος «σομελιέ νερού» και απόλυτος ειδικός στο να διακρίνει τις διαφορετικές γεύσεις του, τάραξε κυριολεκτικά τα νερά στη Γερμανία με τη δημιουργία μιας λίστας νερών για το εστιατόριο «First Floor», στο Μίτε του Βερολίνου, όταν ένας πελάτης διαμαρτυρήθηκε για τη γεύση του νερού που του είχαν σερβίρει.
Τρία χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Die Welt des Wassers» («Ο κόσμος του νερού»), το 2010 ο Ρίζε πιστοποιήθηκε ως εμπειρογνώμων από τη Γερμανική Ενωση Εμπόρων Μεταλλικού Νερού και το 2013 προσγειώθηκε στο Λος Άντζελες -αφού έλαβε ειδική άδεια που δίδεται μόνο σε «άτομα με εξαιρετικές ικανότητες»- όπου άρχισε αμέσως να δουλεύει ως σομελιέ νερού, ο μοναδικός στις ΗΠΑ.
Πρίν από μερικούς μήνες, μάλιστα, ο Μάρτιν Ρίζε ίδρυσε στις ΗΠΑ την πρώτη σχολή για πιστοποιημένους σομελιέ νερού η προσφέρει και online μαθήματα τρίμηνης διάρκειας, ενώ υπάρχουν άλλες πέντε: δύο στη Γερμανία (η γερμανική Doemens είναι η πρώτη που ιδρύθηκε στον κόσμο), και από μία στην Ιταλία, την Κίνα και τη Νότια Κορέα.
«Στην Αμερική, οι άνθρωποι δεν ξέρουν καν από πού προέρχεται το νερό. Νομίζουν ότι το πόσιμο νερό είναι το ίδιο με το νερό της πηγής», λέει o Ρίζε στον Guardian. Δεν γνωρίζουν καν ότι το νερό είναι παλιότερο και από τον ήλιο, μας θυμίζουν οι New York Times. Εν τω μεταξύ σε ταμπέλες βιομηχανικά επεξεργασμένων και εμφιαλωμένων νερών κάποιοι δεν διστάζουν να αναγράφουν τη λέξη «υγιεινό». Μην το πιστεύετε: « Όταν λέει “υγιεινό” στη συσκευασία, πιθανότατα δεν είναι», λέει ο Μάικλ Πόλαν, συγγραφέας του βιβλίου «Διατροφή, μύθοι και προπαγάνδα» (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κέδρος). Το καλύτερο νερό προέρχεται από πηγές σε παρθένες περιοχές, συνήθως απομακρυσμένες και δεν έχει υποστεί απολύτως καμία επεξεργασία.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση σύμφωνα με τη νομοθεσία υπάρχουν τρεις αναγνωρισμένες κατηγορίες:
- Επιτραπέζιο νερό. Επιτρέπεται να είναι οποιασδήποτε προέλευσης (π.χ. από γεώτρηση, λίμνες, ποτάμια, ακόμη και αφαλατωμένο θαλασσινό νερό) και απολυμαίνεται. Πρακτικά είναι το ίδιο με το νερό της βρύσης αλλά εμφιαλώνεται.
- Φυσικό μεταλλικό νερό. Είναι συνήθως νερό γεώτρησης και σε αντίθεση με το επιτραπέζιο απαγορεύεται οποιαδήποτε επεξεργασία του ή απολύμανση.
- Νερό πηγής. Είναι κάτι ενδιάμεσο ανάμεσα στα δύο παραπάνω (που είναι συνήθως τα ελληνικά νερά). Εχει, μεν υπόγεια προέλευση, δεν δέχεται καμιά κατεργασία και εμφιαλώνεται πάντα στην πηγή του αλλά η σύστασή του είναι παρόμοια με αυτή του επιτραπέζιου.