Μπορείς να βάλεις μάσκα σε έναν χορό όλο πάθος, με σώματα που αγγίζουν συνεχώς το ένα το άλλο;
Το πιο αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό του τανγκό, η αγκαλιά των χορευτών, που δεν «σπάει» όσο παίζει η μουσική, είναι πια από τα πλέον ύποπτα για τη διάδοση του κορονοϊού. Δεύτερο, επίσης ύποπτο, χαρακτηριστικό: οι παρτενέρ αλλάζουν συχνά.
Οι εποχές κορονοϊού που ζούμε μάλλον δεν σηκώνουν ρομαντισμούς και στενές επαφές. Το τανγκό, από χορός όλο πάθος, έγινε υγειονομικός κίνδυνος προς απογοήτευση των Αργεντινών.
Στο Μπουένος Αϊρες υπάρχουν περί τα 200 κέντρα για τανγκό (milongas) τα οποία αναγκαστικά μένουν άδεια λόγω των περιορισμών.
Οι ιδιοκτήτες περίμεναν ότι όλο αυτό θα τελείωνε σε τρεις εβδομάδες, μετράνε όμως έξι μήνες από τις 11 Μαρτίου, όταν αποφάσισαν να τους βάλουν λουκέτο. Οσο, μάλιστα, και αν προσπάθησαν να τηρήσουν κανόνες για ένα υγειονομικά ασφαλές τανγκό, δυστυχώς η πραγματικότητα τους διέψευσε: «Τα σώματα είναι πιο δυνατά από τα πρωτόκολλα», παραδέχονται στην Monde.
Η πανδημία οδήγησε πάντως σε ευρηματικές λύσεις. Τα μαθήματα γίνονται πλέον εξ αποστάσεως. Ο δάσκαλος δείχνει τα βήματα μέσω βιντεοσύνδεσης και οι μαθητές ακολουθούν χορεύοντας μαζί με ένα σκουπόξυλο. Δεν χρειάζεται μάλιστα να τηρούν τον κανόνα του τανγκό που θέλει να τον άνδρα να οδηγεί και τη γυναίκα να ακολουθεί.
Ωστόσο, οι επαγγελματίες του τανγκό είναι σε δύσκολη θέση. Στην ούτως ή άλλως επισφαλής επαγγελματικά ζωή τους, ήλθαν να προστεθούν η αναγκαστική αδράνεια του κορονοϊού και η απουσία κάποιας κρατικής ενίσχυσης. (Υπάρχει πάντως κάποια ενίσχυση από την πόλη του Μπουένος Αϊρες.)
Βρήκαν λύση στον συνδικαλισμό, συστήνοντας το πρώτο σωματείο που στεγάζει δασκάλους χορού, μουσικούς, χορευτές και άλλους επαγγελματίες του κλάδου. Κάποιοι αρνήθηκαν, πάντως, να λάβουν μέρος στο ετήσιο φεστιβάλ που γίνεται κάθε Αύγουστο – φέτος, μόνο ηλεκτρονικά, όσο μπορεί να γίνει με τον τρόπο αυτόν ένα φεστιβάλ αυτού του χορού.
Τέκνο της αργεντίνικης κοινωνίας που εκτιμά την επαφή, το τανγκό υποφέρει από τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. Οι επαγγελματίες λένε ότι χάνεται η μαγεία του χορού και ότι θα περάσει καιρός μέχρι να την ξαναβρεί ο κόσμος, αλλά είναι αισιόδοξοι ότι –τουλάχιστον– τίποτα δεν χάθηκε οριστικά.