Το ελληνικό καλοκαίρι του 2018 που διανύουμε με κόπο ύστερα από τα όσα φριχτά συνέβησαν με τις φονικές πυρκαγιές, βρίσκει κινηματογραφική παρηγοριά σε μία άλλου είδους φιλμογραφία, που δεν εστιάζει στην ψυχαναγκαστική ανεμελιά αυτής της εποχής, αλλά σε πιο σκοτεινά συναισθήματα, που έρχονται να κοντραριστούν με τον εκτυφλωτικό ήλιο. Ακολουθούν πέντε ελληνικές ταινίες που για τους δικούς της λόγους η καθεμία, αποκαλύπτουν ότι το καλοκαίρι ίσως για κάποιους να είναι η πιο δύσκολη εποχή του χρόνου.
«Suntan» (2016): ο psycho της διπλανής ξαπλώστρας
Ο σκηνοθέτης Αργύρης Παπαδημητρόπουλος έκανε κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον: πήρε την κλειστοφοβική ιστορία ενός πολύ μοναχικού τύπου (Μάκης Παπαδημητρίου) και αντί να την τοποθετήσει μέσα στους τέσσερις τοίχους φτιάχνοντας ένα θρίλερ δωματίου, προτίμησε να την λούσει κάτω από το εκτυφλωτικό φως του ελληνικού καλοκαιριού. Γυρισμένη στην Αντίπαρο, εκεί όπου πηγαίνει ως γιατρός του νησιού ο κεντρικός ήρωας, η ταινία προκάλεσε δικαίως αίσθηση και στα διεθνή φεστιβάλ, αποτελώντας ταυτόχρονα μία πρώτης τάξεως διαφήμιση των τοπικών παραλιών και της ξέφρενης νυχτερινής ζωής, αλλά και ένα καταπληκτικό ψυχογράφημα για το πόση απελπισία μπορεί να προκαλέσει αυτή η εποχή σε έναν άνθρωπο με ψυχική διαταραχή, που τυχαίνει να ερωτευτεί το ομορφότερο κορίτσι (Ελλη Τρίγγου) που κάνει εκεί τις διακοπές του.
«Φτηνά τσιγάρα» (2000): βαδίζοντας ανενόχλητοι στη μέση της οδού Ακαδημίας
Αν υπάρχει μία ταινία που αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο παράδοξη, απόκοσμη και αυτοσαρκαστική είναι η Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο, αυτή είναι χωρίς αμφιβολία τα «Φτηνά τσιγάρα» σε σενάριο και σκηνοθεσία Ρένου Χαραλαμπίδη. Ο ίδιος, κρατώντας τον ρόλο του αφηγητή και του πρωταγωνιστή, υποδύεται έναν μπατίρη τυχοδιώκτη που ερωτεύεται το κορίτσι (Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους) το οποίο μαλώνει και χωρίζει μέσω τηλεφωνικού θαλάμου που λειτουργεί με τηλεκάρτα-ωραίες εποχές…Οι βόλτες που κάνουν και οι κουβέντες που ανταλλάσσουν μέσα στην εντελώς άδεια Αθήνα, με την οδό Ακαδημίας να προσφέρεται ακόμα και για να κοιμηθείς στρωματσάδα στη μέση του δρόμου, έχουν έναν υπέροχο αστικό ρομαντισμό. Από αυτόν που μπορείς να βιώσεις με κάποιον, μόνο όταν έχουν φύγει όλοι οι άλλοι. Η φράση «πίνεις ποτό για να ξεχάσεις και καφέ για να θυμηθείς» είναι από τις ωραιότερες που έχω ακούσει στο σινεμά.
«Δεκαπενταύγουστος» (2002): σπονδυλωτές ιστορίες για ασπόνδυλες σχέσεις
Το καλοκαίρι, και ειδικά η εποχή του Δεκαπενταύγουστου που θεωρείται παραδοσιακά το διάστημα της μαζικής φυγής, αν δεν είσαι καλά, μπορεί να σε κάνει ακόμη χειρότερα. Μέσα από παράλληλες ιστορίες ανθρώπων που νιώθουν απελπιστικά μόνοι στις σχέσεις τους, η ταινία αυτή σε σενάριο και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Γιάνναρη αναρωτιέται πόσο εφικτό είναι το θαύμα, το σπάσιμο από τα δεσμά και τους δεσμούς. Με ένα υπέροχο καστ (Ελένη Καστάνη, Ακύλλας Καραζήσης, Αμαλία Μουτούση, Αιμίλιος Χειλάκης, Θεοδώρα Τζήμου, κ.ά), η ταινία αποτυπώνει πόσο σκληραίνει η ανθρώπινη ψυχή, αντί να μαλακώσει, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
«Οι απέναντι» (1981): ο έρωτας στο αντικρυστό μπαλκόνι
Οσοι ξεμένουν στην Αθήνα τον Αύγουστο, δεν έχουν και πολλές επιλογές. Και όταν δεν έχουν δωμάτιο με θέα, φροντίζουν να την ανακαλύψουν μόνοι τους. Ενας νεαρός άνδρας (Αρης Ρέτσος) εφοδιασμένος με τηλεσκόπιο για να χαζεύει τα άστρα από το μίζερο διαμέρισμά του, αποφασίζει να το στρέψει πιο χαμηλά, και για την ακρίβεια, στο απέναντι μπαλκόνι. Εκεί θα εντοπίσει και θα ερωτευθεί τη μελαγχολική γυναίκα (Μπέτυ Λιβανού) που επίσης δεν βρίσκεται εκτός Αθήνας. Το όνομά της είναι Στέλλα, που σημαίνει αστέρι στα ιταλικά. Ο Γιώργος Πανουσόπολος σκηνοθέτησε με ευαισθησία και κατανόηση τις ιστορίες των ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο του αθηναϊκού καλοκαιριού των αρχών της δεκαετίας του ’80. Οταν τα τηλέφωνα είχαν καντράν και η ανθρώπινη επαφή απαιτούσε να κοιτάζεις τον άλλο στα μάτια. «Αυτό είναι ένα ζευγάρι αστέρες που φαίνεται ότι ταξιδεύουν μαζί, αλλά στην πραγματικότητα απέχουν πάρα πολλά χιλιόμετρα μεταξύ τους. Και αυτοί δεν θα συναντηθούν ποτέ…».
«Ησυχες μέρες του Αυγούστου» (1991): νιώθεις κι εσύ μόνος αυτό το καλοκαίρι;
Μια γυναίκα θα γνωρίσει το alter ego της στην ηλικιωμένη γειτόνισσα της, ένας άνδρας θα σώσει μια γυναίκα στον ηλεκτρικό και ένας τραπεζικός υπάλληλος θα προσπαθήσει να ανακαλύψει την ταυτότητα της φωνής που κάθε μέρα την ίδια ώρα του απευθύνει ένα αναπάντεχο ερωτικό κάλεσμα. Τρεις ιστορίες γραμμένες και σκηνοθετημένες από τον Παντελή Βούλγαρη και ντυμένες με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Ο Θανάσης Βέγγος, η Χρυσούλα Διαβάτη, η Θέμις Μπαζάκα και η Αλέκα Παϊζη πρωταγωνιστούν στην ταινία με τον πιο μελαγχολικό καλοκαιρινό τίτλο.
