Αν ανήκουμε στους τυχερούς, δύο -άντε το πολύ τρεις- από τούτες τις γιορτινές μέρες θα μας χαριστούν για να τις περάσουμε ρέμπελα, μακριά από υποχρεώσεις και ζόρικα πρωινά ξυπνήματα. Εντός σπιτιού, κάτω από το στολισμένο δέντρο, με φίλους και οικείους να γεμίζουν καναπέδες και σκαμπό, λέω να φροντίσουμε παραπανίσια -και ολιγοέξοδα- όχι μόνο ό,τι φάμε αλλά και ό,τι πιούμε.
Ξεκίνημα από το πρωί με τον καφέ για «πιο Χριστούγεννα»: ο καφές που συνηθίζουμε (γαλλικός ή εσπρέσο), κανέλα, πορτοκάλι, λίγο γάλα παραπάνω, όλα ζεσταμένα σε άνετο μπρίκι και κάπως έτσι έρχεται το Christmas spirit από την κουζίνα. Σαντιγί και κανέλα σε κάθε κούπα!
Οχι καφέ; Και σοκολάτα έχουμε – όχι όμως εκείνο το σοκολατί γάλα ετοιμασμένο από σκόνη σοκολάτας, μα σκοτεινή και πηχτή, καλύτερη κι από ψέμα: η κουβερτούρα λιώνει μέσα σε ζεσταμένο γάλα σπασμένη σε μικρά κομμάτια και το ανακάτεμα δεν σταματά ποτέ. Αρωματίζουμε με ένα ξύλο κανέλας όσο το γάλα ζεσταίνεται ή, αν το σηκώνει η τσέπη μας, ανοίγουμε έναν λοβό βανίλιας και γδέρνουμε τα σπόρια του να πέσουν μέσα.
Αργότερα, μια κούπα με ζεστό και μυρωδάτο κρασί. Η ιδέα ξεκίνησε πριν από αιώνες, ελλείψει σωστής εμφιάλωσης, ως τεχνική για να διατηρείται το κρασί επί μακρόν, εξελίχθηκε όμως σε κοσμαγάπητο ρόφημα. Κρασί, πορτοκάλι, ζάχαρη και κανέλα η βάση του, όλα μαζί ζεσταμένα σε μέτρια φωτιά και έτοιμο το mulled wine κατά τους Βρετανούς, glühwein για τους Γερμανούς, vin brulé για τους Γάλλους, κρασί των Χριστουγέννων για εμάς.