Οσοι νομίζουν ότι το πανούργο μυαλό του Ρίτσαρντ Νίξον είχε εκμεταλλευτεί μόνο τις έριδες του κινεζικού ΚΚ για να προκαλέσει ρήγμα στο εσωτερικό του, μεσούσης τής σφόδρα αντιαμερικανικής Πολιτιστικής Επανάστασης, απατώνται. Η επίσκεψή του στο Πεκίνο, η τελική προσέγγιση με την Κίνα, το γεωπολιτικό deal με τον Μάο, ο διωγμός του Λιν Πιάο και ο εκ μέρους τού αμερικανού προέδρου επιδέξιος χειρισμός των Κινέζων (ώστε να στραφούν οριστικά και αμετάκλητα εναντίον των Σοβιετικών) ήταν παιχνιδάκι – piece of cake, καλύτερα.
Η προβοκατόρικη μαεστρία του Νίξον απογειώθηκε με ένα άλλο deal, πιο δύσκολο από το προαναφερθέν, αφού σε αυτό έπρεπε να συνεννοηθεί όχι με πολιτικούς, «κόκκινους» έστω, αλλά με ερασιτέχνες και, επιπλέον, καλλιτεχνικά ψώνια – fruit cakes ήταν η έκφραση που χρησιμοποιούσαν για αυτούς οι συντηρητικοί της εποχής.
Ο Νίξον εκμεταλλεύτηκε την αντιπάθεια που ένιωθαν ο ένας για τον άλλον δύο ποπ είδωλα: ο Ελβις Πρίσλεϊ και ο Τζον Λένον. Φυσικά, και ο ίδιος ο Νίξον σιχαινόταν εκ βάθους καρδίας τον βρετανό τραγουδοποιό που τότε διένυε τη χίπικη περίοδό του, εκείνη του πολυτελούς φρικιού, του εγκατεστημένου σε παλάτια της Νέας Υόρκης.
Ο πρόεδρος κατέστρωσε σχέδιο για την υλοποίηση του οποίου πλησίασε τον αμερικανό καλλιτέχνη, δεξιότατο εθνικόφρονα της Ντίξιλαντ, ο οποίος όμως διέθετε και οξυμένα αντανακλαστικά όσον αφορά τις κινήσεις και τις προόδους των σφετεριστών της βασιλείας του στη σόου μπιζ. Εκείνη την εποχή, οι μόνοι που είχαν τολμήσει να αμφισβητήσουν τα πρωτεία του Πρίσλεϊ στην αγγλοσαξονική ποπ ήταν οι Beatles. Ετσι ο Πρίσλεϊ ανέλαβε την κατασκόπευση του Λένον. Ολα αυτά συνέβησαν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70.
Οι σχετικές με το θέμα πληροφορίες γνωστοποιήθηκαν από τον παλαίμαχο μουσικό παραγωγό Μπομπ Χάρις, 75 ετών σήμερα, ο οποίος προέβη στις αποκαλύψεις επικαλούμενος μία συνέντευξη που του είχε δώσει ο Λένον. Τότε, λέει ο Χάρις, ο Λένον μου είχε πει ότι ο Νίξον τον σιχαινόταν επειδή ο ίδιος ασκούσε κριτική στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο Νίξον είχε ενοχληθεί και από την παραμονή του Λένον στις ΗΠΑ και ήθελε να τον ξαποστείλει στην πατρίδα του και να μην ξαναγυρίσει όσον καιρό στον Λευκό Οίκο βρισκόταν αυτός.
«Το τηλέφωνό μου έχει κοριό, με παρακολουθούν παντού» είχε καταγγείλει ο Λένον, και όντως έτσι ήταν τα πράγματα λέει τώρα ο Χάρις. Και στον Ελβις πώς κατέληξε ο πρόεδρος; Ο Χάρις μας διαφωτίζει: «Ο Νίξον και ο Πρίσλεϊ ήταν στενοί φίλοι. Ετσι ο Νίξον έδωσε εντολή στον Ελβις να συγκεντρώσει όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε για τον Τζον».
Ο Νίξον κυβέρνησε κατά το διάστημα 1969-1974 και είχε αποπειραθεί να απελάσει τον Λένον από τις ΗΠΑ το 1972 αφού τον θεωρούσε «πολιτισμικό εχθρό» της Αμερικής. Ως γνωστόν, τελικά ο Λένον σκοτώθηκε από επίθεση μανιακού στο Μανχάταν το 1980.
Μένει να μάθουμε πώς και γιατί οι Πρίσλεϊ και Λένον ανέπτυξαν την αμοιβαία αντιπάθεια που τους έκανε συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Να τι λέει ο Χάρις: «Πρωτοσυναντήθηκαν το 1965 στο Λος Αντζελες. Το μίσος, που αμοιβαίως ένιωσαν με την πρώτη ματιά που αντάλλαξαν, τους ένωσε για πάντα. Ετσι οι διαφορές τους εξελίχθηκαν σε αρρωστημένη αντιπαλότητα».
Οι υπόλοιπες πληροφορίες του Χάρις έχουν και αυτές τη σημασία τους: «Ο Τζον απογοητεύτηκε πολύ διότι αγαπούσε τα άλμπουμ του Ελβις. Οταν ανακάλυψε ότι ήταν ένας φανατικός δεξιός του αμερικανικού Νότου, τότε έπαθε μεγάλο σοκ». Οσο για το μίσος του Πρίσλεϊ, ήδη τα είπαμε: «Είδε τον Λένον σαν τον ξερόλα από το Λίβερπουλ που σφετερίστηκε τη βασιλική εξουσία του. Ηταν φοβερά δυσαρεστημένος».