Υστερα από μια μνημειώδη καριέρα στο σινεμά, δύο βραβεία Οσκαρ και συμμετοχή σε εμβληματικά φιλμ, έπειτα από μια πολυκύμαντη ζωή –όπως άλλωστε ήταν ο 20ός αιώνας τον οποίο διέτρεξε– η Ολίβια ντε Χάβιλαντ απεβίωσε στο Παρίσι, σε ηλικία 104 ετών.
Πριν από 67 χρόνια, στο απόγειο της καριέρας της και φρέσκια από τις επιτυχίες των Οσκαρ, είχε συνομιλήσει με τον δημοσιογράφο Αλέκο Λιδωρίκη στο σπίτι της στο Χόλιγουντ για τη ζωή της, τα σχέδιά της, ακόμη και για τη σχέση της με την ελληνική γλώσσα. Αυτή τη συνέντευξη ανέσυρε το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
«Τι ακριβώς ζητάτε από τη ζωή σας», είχε ρωτήσει ο Λιδωρίκης την Ολίβια ντε Χάβιλαντ στις αρχές του 1953: «Αυτό που κάνει την ύπαρξή μας ν’ αξίζει. Αυτό που, ευτυχώς, βρήκα στην τέχνη μου: ικανοποίηση, ολοκλήρωση. Μα που δεν μπόρεσα να το βρω στη ζωή μου. Για μια γυναίκα, τι υπάρχει πιο μεγάλο από το να συνδέσει τη ζωή της με τη ζωή ενός άνδρα; Να αναπνέει μαζί του χαρές και λύπες; Να συμμερίζεται τον κάθε αγώνα του, όπως κι εκείνος να συμπαθεί και να βοηθεί κάθε δικό της… Σωματική και ψυχική αδελφοσύνη που να χαρακτηρίζεται από αγάπη και αρμονία… Ολα τα αλλά είναι ψεύτικα και πρόσκαιρα. Μα με τον έρωτα, τον τίμιο, τον βαθύτερο, φθάνει κανείς ως τον Θεό. Εγώ τον ονειρεύτηκα, μα, δυστυχώς, ήταν μοιραίο να μην το φθάσω» […].
Στη συνομιλία της με τον Αλέκο Λιδωρίκη, η Ολίβια ντε Χάβιλαντ είχε αναφερθεί στην προσωπική της ζωή, στον πρώτο της γάμο, σε ανθρώπους που μέχρι τότε είχε γνωρίσει στη ζωή της.
«Τα χρόνια, η πείρα, οι προσωπικές ατυχίες, μας κάνουν να ξεχνούμε τα πάθη που κάποτε κυριαρχούσαν μέσα μας. Επιθυμούμε να μας συγχωρέσουν, αν κάναμε κάτι κακό, ή συγχωρούμε εμείς αυτούς που κατά βάθος αγαπούμε, όσο κι αν κάποτε μας πλήγωσαν».
Μίλησε όμως και για τους νέους που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί του κινηματογράφου, δίνοντάς τους τη συμβουλή: «Μην προχωρήσετε ποτέ προς ένα στούντιο, αν πρώτα δεν αποκτήσετε, έστω και τη μικρή, πείρα του θεάτρου. Τα θέατρο είναι το άλφα και το ωμέγα για να μπορέσει ένα καλλιτέχνης να επιβληθεί με σοβαρότητα, ακόμη κι αν εκλέξει για επίδοσή του, όχι το θέατρο, αλλά τον κινηματογράφο ή και την τηλεόραση».
H σχέση της με τα ελληνικά
Αποχαιρετώντας τον Αλέκο Λιδωρίκη, η Ολίβια ντε Χάβιλαντ, όπως αναφέρει ο ίδιος, πηγαίνει σε μια μικρή βιβλιοθήκη στο καλλιτεχνικό σαλόνι της και φέρνει ένα χρυσοπράσινο άλμπουμ. Το ανοίγει. Βγάζει αποκόμματα, παλιά γράμματα και μερικά χειρόγραφα.
«“Διαβάστε”, λέει. “Για εσάς δεν θα είναι δύσκολο…”
Κοιτάζω με ευχάριστη έκπληξη.
“Μα αυτά είναι ελληνικά!”
“Διαβάστε”, επιμένει η Ολίβια… “Θέλω να σας ακούσω…”
-“Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ… Ιχθύς…”
Και παρακάτω:
“Θάλαττα”, “Σοφοκλής”, “Αναξαγόρας”, “Αναξίμανδρος”. “Μα, τι είναι όλα αυτά;”
-“Είναι από του πατέρα μου τις σπουδές. Είχε μανία με τα ελληνικά. Και όταν το ξαναείδα, έπειτα από τόσα χρόνια, ξέρετε τι μου είπε;.. Ολίβια, φιλώ σε…’”
Χαμογελάει και μου εξηγεί:
– “Αυτό θα πει: Ολίβια, σ’ αγαπώ’. Ετσι δεν είναι;”».