Την περαιτέρω φτωχοποίηση των κοινωνιών στις νότιες και ανατολικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία που δημοσιοποίησε η Eurostat και αφορούν την παρατεταμένη συγκατοίκηση των νέων με τους γονείς τους. Στο ερώτημα «γιατί συμβαίνει αυτό;» η απάντηση είναι μάλλον απλή: στην πλειονότητά τους τα παιδιά μας δεν είναι «μαμόθρεφτα», «βουτυρόπαιδα» ή «χαραμοφάηδες», αλλά απαξιωμένο εργατικό δυναμικό, χωρίς θέση στην καινούργια αγορά εργασίας.
Πέρα από τα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά του ευρωπαϊκού Νότου, ορθοδόξου και ρωμαιοκαθολικού, τα οποία και αυτά παίζουν τον ρόλο τους στην επιμήκυνση του κοινού βίου γονέων και ενηλίκων τέκνων υπό την αυτή οικογενειακή σκέπη, η οικονομική κρίση και η διάλυση της εργασίας όπως τη γνωρίζαμε πριν από το 2010 απέβησαν καθοριστικοί παράγοντες διόγκωσης του εν λόγω φαινομένου.
Η κρίση δημοσίου χρέους δεν ήταν ο μόνος οδοστρωτήρας, αφού μέρος των παραγωγικών δυνάμεων καταστράφηκε και θα συνεχίσει να καταστρέφεται και εξαιτίας της αλματώδους προόδου της τεχνολογίας. Ετσι ο συνδυασμός της ύφεσης, της αποβιομηχάνισης, της ανεργίας και της εξέλιξης του τρόπου παραγωγής σχεδόν εκμηδένισαν και την εργατική δύναμη.
Δίχως εργασία και «μέλλον» μπροστά της, η νεολαία (της εργατικής τάξης) χάνει ακόμη και την αναπαραγωγική δύναμή της: οι νέοι δεν κάνουν δική τους οικογένεια και μένουν με τους γονείς τους μέχρι τα 30 τους. Από μία άποψη, ευτυχώς που στον (κατά πάσα έννοια θερμό) ευρωπαϊκό Νότο υπάρχουν γονείς οι οποίοι από το υστέρημά τους ταΐζουν και στεγάζουν τα άνεργα ή κακοπληρωμένα παιδιά τους.
Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος παραμονής των τέκνων στην οικογενειακή εστία είναι τα 25,9 έτη. Στο ένα άκρο βρίσκονται οι Βόρειοι, ενώ στο άλλο οι Μεσογειακοί και οι Ανατολικοί.
Στη Σουηδία οι νέοι εγκαταλείπουν την οικογένειά τους ακόμη και στα 17,8 έτη τους, δηλαδή προτού καν ενηλικιωθούν. Φαίνεται ότι εκεί «λεφτά υπάρχουν» με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όπως και στη Δανία (21,1 έτη) στη Φινλανδία (21,8), στο Λουξεμβούργο (20,1). Ακολουθούν οι υπόλοιπες βόρειες και πλουσιότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης: η Εσθονία (22,2 έτη), η Γαλλία (23,6 έτη), η Γερμανία και η Ολλανδία (23,7).
Στο άλλο άκρο, καταρρίπτονται ρεκόρ: στην οικογενειακή εστία μένουν περισσότερο από όλους τους άλλους οι νέοι της Κροατίας, μέχρι τα 31,8 έτη τους, και από κοντά έρχονται οι νέοι της Σλοβακίας (30,9 έτη), της Ιταλίας (30,1), της Βουλγαρίας (30), της Μάλτας (29,9), της Ισπανίας (29,5), της Πορτογαλίας (29) και της χώρας μας (28,9). Αν συγκρίνει κανείς τα σημερινά στοιχεία με αυτό που συνέβαινε προ δεκαετίας, θα διαπιστώσει ότι η κατάσταση επιδεινώθηκε, αφού τα παιδιά καθυστερούν ακόμη περισσότερο τον «απογαλακτισμό» από το οικογενειακό σπίτι.
Πέρα από τα αδιαμφισβήτητα οικονομικά στοιχεία που φωτίζουν επαρκώς το φαινόμενο, υπάρχουν και οι λεγόμενες «ψυχολογικές» εξηγήσεις του, οι οποίες επικεντρώνουν στην έλλειψη ωριμότητας και στην «παρατεταμένη εφηβεία». Σε κάποιον βαθμό, αυτή όντως υπάρχει, θρέφει το ίδιο το φαινόμενο και θρέφεται από αυτό. Οι ειδικοί του κλάδου λένε ότι εγκυμονεί ο κίνδυνος αυτή η παρατεταμένη εφηβεία να καταστεί ατέρμονη, να δημιουργήσει δυσάρεστες καταστάσεις μέσα στην οικογένεια και προβλήματα ψυχικής υγείας σε όλους.