Μπορεί οι πιο διάσημοι flâneurs να είναι οι Παριζιάνοι και η αστική περιπλάνηση (flânerie) στα βουλεβάρτα μια τέχνη γαλλική, όπως πολλά άλλα πράγματα που έχουν να κάνουν με το ευ ζην μας, ωστόσο και άλλοι ευρωπαϊκοί πολιτισμοί έχουν περιπατητική παράδοση. Από την ιταλική «passeggiata» και την ισπανική «paseo», μέχρι τη «Wandelust», τη γερμανική απόλαυση της πεζοπορίας, και φυσικά το δικό μας «πάμε βόλτα», παντού οι άνθρωποι κάνουν περιπάτους για να πάρουν τον αέρα τους. Και ίσως η πιο κατάλληλη ώρα παντού να είναι όταν πέφτει το σούρουπο.
Ωστόσο, τίποτα δεν αποκαλύπτει καλύτερα μια πόλη από μια μεγάλη βόλτα με τα πόδια. Είναι ο μόνος τρόπος για να κατακτήσεις ένα μέρος και να ανακαλύψεις πράγματα, που δεν αναφέρονται σε οδηγούς ή εφαρμογές, γράφει ο Κρις Μος στον Guardian. Θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τον ταξιδιωτικό δημοσιογράφο της βρετανικής εφημερίδας, θα θέλαμε, όμως, να προσθέσουμε και μερικές δικές μας διαδρομές σε αυτές που εκείνος προτείνει: Τον υπέροχο περίπατο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου γύρω από την Ακρόπολη μέχρι το Θησείο και περιπλανήσεις κατόπιν στα στενά της Πλάκας, τα πέντε απολαυστικά χιλιόμετρα της Νέας Παραλίας της Θεσσαλονίκης με στοπ για να θαυμάσεις τις διάσημες «Ομπρέλες» του Γιώργου Ζογγολόπουλου και λίγο πιο κάτω το «Φεγγαράκι στην Ακτή» του Παύλου Βασιλειάδη, τη διαδρομή γύρω από τη λίμνη των Ιωαννίνων, τις βόλτες στις παλιές πόλεις των Χανίων, του Ρεθύμνου, της Ρόδου ή της Κέρκυρας. Αλλά σίγουρα θα έχετε στο μυαλό σας και άλλες σπουδαίες διαδρομές για περιπάτους μαγικούς. Δοκιμάστε να τις φρεσκάρετε, έστω στο όνειρό σας. Ο Κρις Μος μάς προτείνει τα εξής:
Βερολίνο: Σταυροδρόμι της σύγχρονης ιστορίας
Αν και ήταν προορισμός μοδάτος και αγαπημένος πριν από την πανδημία, ακόμη και για ταξιδιώτες του Σαββατοκύριακου, το Βερολίνο παραμένει μια πόλη παράξενη και μερικές φορές ψυχρή, που σε αποξενώνει, γράφει ο Κρις Μος (και πόσο δίκιο έχει…). Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην ιστορική καρδιά του, εκεί όπου υψωνόταν το Τείχος του Βερολίνου από το 1961 έως το 1989. Η ενωμένη Γερμανία έριξε πολλά δισ. μάρκα-ευρώ στο Βερολίνο και προσπάθησε να γεμίσει αυτό τον πρώην τόπο κατασκόπων, έντασης και τραύματος, με νέα κτίρια και επιδεικτικές αναβαθμίσεις, όπως ο γυάλινος θόλος του Ράιχσταγκ που σχεδιάστηκε από τον βρετανό αρχιτέκτονα Νόρμαν Φόστερ. Ωστόσο, μεγάλο μέρος της περιοχής παραμένει άχτιστο, πράγμα που τονίζει ένα αίσθημα κενού σε μια όχι και τόσο πολυάνθρωπη πρωτεύουσα –έχει 3,6 εκατ. κατοίκους– και επιτρέπει στα πολλά φαντάσματα του Βερολίνου να ξυπνήσουν…
Περίπατοι στο πρώην Ανατολικό και στο Δυτικό Βερολίνο εξακολουθούν να αποκαλύπτουν διαφορές και να προκαλούν συγκρίσεις –για παράδειγμα, ανάμεσα στην κατάλληλη για παρελάσεις τανκς Λεωφόρο Καρλ Μαρξ με τα ογκώδη κτίρια όπου έμεναν οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, από τη μία, και την πολυσύχναστη Κουρφίρστερνταμ, από την άλλη, με τα λαμπερά καταστήματα. Οι βόλτες, ωστόσο, είναι πιο ενδιαφέρουσες στη Χάνσα (Hansaviertel), μια συνοικία που καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ξαναχτίστηκε με μοντερνιστικά κτίρια κατοικιών που σχεδίασαν 53 διάσημοι αρχιτέκτονες από 13 χώρες (μεταξύ άλλων οι Αλβαρ Αλτο, Βάλτερ Γκρόπιους, Αρνε Γιάκομπσεν και Οσκαρ Νιμάγιερ), στο αστικό πάρκο Τίεργκαρτεν (Tiergarten), στην Αλεξάντερπλατς (Alexanderplatz) στο Μίτε, που εξακολουθεί να αποπνέει κάτι από το παλιό Ανατολικό Βερολίνο, και στο Πρεντσλάουερ Μπεργκ (Prenzlauer Berg), μια περιοχή που έγινε πολύ της μόδας μετά την Πτώση του Τείχους, με ωραία καφέ και εστιατόρια, ειδικά γύρω από τις πολύ δημοφιλείς πλατείες Κόλβιτσπλατς (Kollwitzplatz) και Χέλμχολτσπλατς (Helmholtzplatz).
Τεργέστη: Στα βήματα του Τζέιμς Τζόις
Ενώ φανταζόταν τις δουβλινέζικες περιπλανήσεις του Λέοπολντ Μπλουμ και του Στέφαν Ντένταλους, των πρωταγωνιστών του «Οδυσσέα» του, ο Τζέιμς Τζόις έκανε πραγματικούς περιπάτους στο εντυπωσιακό –πλην όμως παραγκωνισμένο– λιμάνι της Τεργέστης στην Αδριατική, με τα ιστορικά καφέ και τους σπουδαίους καφέδες. (Σημειώστε ότι η Τεργέστη ήταν ανέκαθεν κέντρο εισαγωγής και επεξεργασίας καφέ.)
Ενα από τα μεγαλύτερα και ιστορικά καφέ της πόλης, το Caffè degli Specchi βρίσκεται στην κεντρική πλατεία Πιάτσα Ουνιτά ντ’ Ιτάλια (Piazza Unità d’Italia), και είναι το κατάλληλο σημείο για να αρχίσετε μια βόλτα που θα σας οδηγήσει στο Μουσείο Joyce, στη συλλογή έργων μοντέρνας τέχνης του Museo Revoltella, το χαριτωμένο Μπόργκο Τερεζιάνο (Borgo Teresiano), μια από τις πιο παλιές και ιστορικές περιοχές στο κέντρο της Τεργέστης, που πήρε το όνομά της τον 18ο αιώνα από τη Μαρία Θηρεσία των Αψβούργων, κόρη του αρχιδούκα της Αυστρίας-Εστε η οποία μετά τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Σικελίας. Αξίζει επίσης να επισκεφτείτε το Caffè San Marco, ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο-εστιατόριο με διακόσμηση στο στιλ του βιεννέζικου ζετσεσιονισμού και περισσότερα από 50 είδη καφέ. Από το κέντρο, θα κάνετε έναν σύντομο (ανηφορικό) περίπατο μέχρι τη Βίλα Οπιτσίνα, ένα προάστιο με υπέροχη θέα στον κόλπο της Τεργέστης, και αν αντέχετε, ακολουθήστε το μονοπάτι Στράντα Ναπολεόνικα (Strada Napoleonica) προς το Προσέκο ((Prosecco). Αν κάνετε όλη τη διαδρομή (είναι 5 χιλιόμετρα) θα συναντήσετε το Μουσείο Castello di Miramare, κάποτε εξοχικό του αρχιδούκα Φερδινάνδου Μαξιμιλιανού και της συζύγου του Σαρλότ, χτισμένο στην άκρη του γκρεμού. Και μπορείτε να επιστρέψετε από διαφορετικό μονοπάτι.
Μασσαλία: Μαυριτανικές αγορές και θαλάσσιες συνδέσεις
Αρχαία ελληνική αποικία και ίσως η πιο πολυεθνική πόλη της Γαλλίας με παλιές κοινότητες Ελλήνων, Τούρκων, Ισπανών, Αρμενίων, Εβραίων και κυρίως Αφρικανών και Αράβων, που αποτελούν το 25% του πληθυσμού της*, η Μασσαλία έχει τα πάντα: το Παλιό Λιμάνι (Vieux-Port) είναι ένα από τα σύμβολά της, όπως και οι στενοί, φιδογυριστοί δρόμοι της Πανιέ (Le Panier), της πιο παλιάς συνοικίας της, η πανοραμική θέα από τη Βασιλική Νοτρ Νταμ ντε λα Γκαρντ (Notre-Dame de la Garde) και η συνοικία με τα μεγαλοπρεπή κτίρια γύρω από τη μυθική Rue de la République, που κατασκευάστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα για να ενώσει το παλιό με το νέο λιμάνι.
Μόλις τρία τετράγωνα πάνω από το λιμάνι, στη λαϊκή συνοικία Νοάιγ, μπορείτε να περιπλανηθείτε στη λαϊκή αγορά Marché des Capucins, να μυρίσετε μπαχαρικά, να πιείτε τσάι μέντας ή να απολαύσετε αυθεντικό κεμπάπ και κουσκούς. Κάντε μια στάση στο Mucem (Μουσείο Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών Πολιτισμών), αλλά φροντίστε να επισκεφτείτε και μερικά από τα μικρότερα μουσεία της πόλης. (*Και αν θέλετε να ονειρευτείτε, διαβάστε την «Τριλογία της Μασσαλίας» του Ζαν Κλοντ Ιζό και την «Κόκκινη Μασσαλία» του Μορίς Ατιά, από τις εκδόσεις Πόλις, και θα είναι σαν να περπατάτε στους δρόμους και στη νεότερη ιστορία της.)
Λισαβόνα: Ψάρια και θαλασσινά το μεσημέρι, φάδος το βράδυ
Οι πόλεις που απλώνονται σε απόκρημνους λόφους μπορούν να κάνουν δύσκολη την περιπέτεια, ειδικά όταν ο ήλιος καίει. Μην παραλείψετε λοιπόν να φορέσετε αθλητικά παπούτσια και καπέλο πριν ξεκινήσετε, αν υπάρχει έντονη ηλιοφάνεια. Ευτυχώς οι στενοί δρόμοι που ανεβοκατεβαίνουν στην Αλφάμα, μια από αρχαιότερες γειτονιές της Ευρώπης, στην Μπάιρο Αλτο. την αριστοκρατική συνοικία των αρχών του 16ου αιώνα και το Σιάντο, που σε διακτινίζει στην Μπελ Εποκ, προσφέρουν την αναγκαία σκιά.
Σημειώστε ακόμη ότι η Λισαβόνα είναι μια από εκείνες τις πόλεις όπου τα πιο ταπεινά εστιατόρια σερβίρουν μερικά από τα καλύτερα φαγητά. Αξίζει, λοιπόν, να βρείτε πού τρώνε οι ντόπιοι. Τα ψάρια και τα θαλασσινά είναι συνήθως εξαιρετικά και δύσκολα θα δοκιμάσετε αλλού τόσο νόστιμα πιάτα όπως «bacalhau à brás» (παστός μπακαλιάρος με αυγά και πατάτες), «sardinhas grelhadas» (ψητές σαρδέλες) ή «cataplana» (μια πηχτή σούπα θαλασσινών). Αποφύγετε τα πολύ τουριστικά μέρη. Στις περιπλανήσεις σας, θα συναντήσετε υπέροχα μπαρ και καφέ και όταν πέσει το σκοτάδι σε μερικά από αυτά θα ακούσετε live μελαγχολικά φάδος.
Κοπεγχάγη: Μια πόλη για λόγιους
Ο Κίρκεγκορ, γράφει ο Κρις Μος στον Guardian, απολάμβανε πάντα το περπάτημα στη σκιερή πλευρά του δρόμου. Η πατρίδα του δανού φιλόσοφου και θεολόγου μπορεί να φημίζεται για τη φιλική της στάση απέναντι στους ποδηλάτες, ωστόσο είναι επίσης ευγενική και με εκείνους που προτιμούν το περπάτημα. Ξεκινήστε τη βόλτα σας από το νεκροταφείο Assistens. Σας φαίνεται καταθλιπτική η ιδέα; Δεν είναι καθόλου. Οι ντόπιοι έρχονται εδώ για να χαλαρώσουν, να κάνουν πικ-νικ και να απολαύσουν το πλούσιο πράσινο. Εδώ είναι οι τάφοι του Κίρκεγκορ και του ακόμη πιο διάσημου κατοίκου της Κοπεγχάγης, Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Εξω από τους τοίχους του βρίσκεται η ζωντανή περιοχή Νοαρμπρό, γεμάτη καταστήματα ρούχων και γκαλερί, γκράφιτι και μπυραρίες, δηλαδή το είδος των επιφανειακών, διασκεδαστικών πραγμάτων που θα μισούσε ο Κίρκεγκορ.
Από εδώ, μπορείτε να κατευθυνθείτε προς την περιοχή του λιμανιού, να περπατήσετε στον υπέροχο Κήπο της Βασιλικής Βιβλιοθήκης (Det Kongelige Biblioteks Have) να μπείτε στη Βασιλική Βιβλιοθήκη της Δανίας (Det Kongelige Bibliotek), τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη των Σκανδιναβικών Χωρών και μία από τις μεγαλύτερες του κόσμου, που λέγεται και «Μαύρο Διαμάντι», λόγω της μορφής της. Για να φάτε ή να πιείτε ένα ποτό, διαλέξτε ανάμεσα στο παραδοσιακό βιβλιοπωλείο και εστιατόριο Paludan Bogcafé και το πολυτελές Library Bar στο ξενοδοχείο Plaza, γνωστό για τις πολυθρόνες Chesterfield, τις συναυλίες τζαζ και τα εξαιρετικά κοκτέιλ του.
Σεβίλλη: Ιεροί περίπατοι σε θεϊκούς κήπους
Ο ιστορικός πυρήνας της Σεβίλλης είναι αρκετά συμπαγής, αλλά τα πράγματα διαφέρουν στη νησίδα Ντε λα Καρτούχα, που φιλοξένησε την Expo 1992, και στην Τριάνα, ίσως μια από τις πιο όμορφες ιστορικές γειτονιές της πόλης, στην απέναντι όχθη του Γουαδαλκιβίρ, όπου μπορείτε να απολαύσετε ρομαντικά τον καφέ σας με θέα τη γέφυρα «Puente de Isabel II». Οπως σε όλα τα τουριστικά μέρη της Ανδαλουσίας, η πρωτεύουσά της, η Σεβίλλη, έχει το δικό της μερίδιο σε επαίτες και πλανόδιους πωλητές σουβενίρ. Είναι πολύ εύκολο να χαθεί κανείς μέσα στο πλήθος. Ενας τρόπος για να το αποφύγετε είναι να ακολουθήσετε τη διαδρομή για την οποία είναι διάσημη η πόλη, την πομπή της Μεγάλης Εβδομάδας.
Οι θρησκευτικές αδελφότητες (φανατικοί Καθολικοί που επιδιώκουν τη μετάνοια για τις αμαρτίες τους, με τους χιτώνες, τις κουκούλες και τα μυτερά καπέλα τους) ξεκινούν από τις ενορίες τους σε όλη την πόλη και συγκεντρώνονται σε αυστηρά προκαθορισμένα σημεία στο κέντρο. Η επίσημη διαδρομή ξεκινάει από την Κάγιε Καμπάνα, συνεχίζει στην Κάγιε Σιέρπες, τον κεντρικό δρόμο του ιστορικού κέντρου, περνάει από την Πλάθα ντε Σαν Φρανθίσκο, πίσω από το Δημαρχείο βγαίνει στην Αβενίδα ντε λα Κονστιτουθιόν και κατευθύνεται στον καθεδρικό ναό. Εκεί δίπλα βρίσκεται το Real Alcázar, το Αλκαζάρ, ένα εκπληκτικό σύμπλεγμα από παλάτια, μαυριτανικές οχυρώσεις, εσωτερικές αυλές, σιντριβάνια, πισίνες, κήπους και ελαιώνες και ένα περίπλοκο μείγμα αρχιτεκτονικής Μουδεχάρ και άλλων ευρωπαϊκών αρχιτεκτονικών στυλ.
Αθήνα, ο μεγάλος περίπατος γύρω από την Ακρόπολη
Βγαίνοντας από το μετρό Ακρόπολης, βρίσκεσαι σε μια από τις περιοχές την οποία εκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον πλανήτη ονειρεύονται να επισκεφτούν κάποια μέρα στη ζωή τους. Και θέλουν επίσης, σαν ταξιδευτές και όχι σαν τουρίστες, να πάνε σε μέρη όπου συχνάζουν οι ντόπιοι. Ιδού, λοιπόν, τι θα προτείναμε στον Κρις Μος και σε σας, αν τυχόν δεν έχετε κάνει αυτή τη βόλτα:
Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου μαζί με τη συνέχειά της, την Αποστόλου Παύλου (συναντιούνται στον λόφο του Φιλοπάππου) είναι σίγουρα ο πιο επιβλητικός ελληνικός πεζόδρομος και ίσως ένας από τους πιο ωραίους του κόσμου, αφού σε όλη τη διαδρομή μέχρι το Θησείο και το Μοναστηράκι απολαμβάνεις μια εξαιρετική βόλτα μέσα στη γαλήνη του πράσινου, αρχαίων μνημείων και κτιρίων νεοκλασικής ομορφιάς. Ο πεζόδρομος σχεδιάστηκε και απέκτησε τη σύγχρονη μορφή του το 1955 από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, που σχεδίασε επίσης τα πεζοδρομημένα μονοπάτια της Ακρόπολης και του Φιλοπάππου. Το εμβληματικό νέο Μουσείο της Ακρόπολης δεν το χορταίνεις φυσικά, όσες φορές και αν το επισκεφτείς. Ωστόσο δεν είναι το μοναδικό, αξίζουν μια επίσκεψη και τα μικρά μουσεία της περιοχής. Λίγο πιο κάτω, στη διασταύρωση Καρυατίδων 4α και Καλλισπέρη 12, βρίσκεται το Μουσείο Κοσμήματος Ηλία Λαλαούνη, ένα μουσείο-κόσμημα, με τις μόνιμες συλλογές του ιδρυτή του, συναρπαστικές περιοδικές εκθέσεις και εργαστήρια για όλες τις ηλικίες.
Προχωρώντας προς το Θησείο, το Μουσείο Ηρακλειδών, που στεγάζεται σε δύο νεοκλασικά κτίρια, στην Αποστόλου Παύλου 37 και στον πεζόδρομο Ηρακλειδών 16, ιδρύθηκε το 2004 από το ζεύγος Πολ και Μπελίντας Φυρού και έχει εξελιχθεί σε διαδραστικό κέντρο εκλαΐκευσης της επιστήμης. Το Μουσείο των Ψευδαισθήσεων, Ερμού 119 (είσοδος από Αστιγγος 12), υπόσχεται στους επισκέπτες του ανεξαρτήτως ηλικίας μια αξέχαστη εμπειρία. Δύο λεπτά από την μικρή βυζαντινή εκκλησία των Αγίων Ασωμάτων, στη διασταύρωση Αγίων Ασωμάτων 22 και Διπύλου 12, το Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης (με ένα από τα ωραιότερα καφέ της πόλης) έχει μια από τις πιο σημαντικές συλλογές Ισλαμικής Τέχνης στην Ευρώπη. Σε αυτή την περιοχή υπάρχουν επίσης εβραϊκά αξιοθέατα όπως η Σεφαραδίτικη Συναγωγή Μπεθ Σαλώμ (Μελιδώνη 5).
Μιας και βρεθήκατε στου Ψυρρή, ένα ευεργετικό λουτρό στο Polis Hamam υπόσχεται ιδανική αναζωογόνηση, ωστόσο χρειάζεται να έχετε κλείσει ραντεβού γιατί είναι το μοναδικό παραδοσιακό χαμάμ της Αθήνας. Σε αυτή την πλευρά της παλιάς Αθήνας, το «Λοκάλι» (Σαρρή 44) θα σας αποζημιώσει (το λέει κι η λέξη, είναι το μέρος όπου τρώνε οι ντόπιοι, οι locals). Μάλιστα, ακόμη κι αν παραγγείλετε κεφτεδάκια… με τζιν τόνικ, δεν πρόκειται να σας στραβοκοιτάξουν. Οταν λέει ο Δημήτρης Κιάκος, λάτρης του τζιν και ένας από τους καλύτερους έλληνες bartenders, ότι ταιριάζουν, δεν έχεις παρά να το δοκιμάσεις.
Για κάτι πιο παραδοσιακό, ωστόσο, το ψαρομάγαζο «Ο Ατλαντικός», Αυλητών 7 στου Ψυρρή, είναι ό,τι πρέπει. Η ψαρόσουπά του (παχουλή και πεντανόστιμη) τα σπάει, όπως και το ψαροσάντουιτς (αυθεντικό ελληνοπρεπέστατο fish & chips), μέσα σε μαλακό ψωμάκι, με ό,τι ψαράκι διαλέξεις να σου τηγανίσει η Δήμητρα στη στιγμή, που εν ανάγκη το παίρνεις και στο χέρι.
Το ιστορικό παστουρματζίδικο της Ευριπίδου, «Καραμανλίδικα του Φάνη» (εστιατόριο και εργαστήριο), τώρα και Ερμού 119, είναι αυτό που θέλουν οι μερακλήδες, με αλλαντικά παλαίωσης, ΠΟΠ τυριά και μεζέδες με άρωμα Ανατολής.
Η πιο hot άφιξη, πάντως, είναι το Diego, Αδριανού 1, στο Θησείο, ένα στέκι χαλαρό και πολυεθνικό, που σε διακτινίζει από τη Λατινική Αμερική στο Βιετνάμ και στην Ταϊλάνδη, ενώ πίνεις το κοκτέιλ σου με θέα την Ακρόπολη, και απολαμβάνεις street food (λέμε τώρα, γιατί όταν υπεύθυνη του μενού είναι η σεφ Ελένη Σαράντη με θητεία πλάι στον Αλέν Παροντί και στη Σπονδή, δεν μιλάμε για «βρώμικο»).
Επιστρέφοντας προς την Αποστόλου Παύλου, θα πρότεινα στον περιπατητή, Ελληνα ή ξένο, να κάνει μια μικρή στάση στην πεζογέφυρα πάνω από τον σταθμό του τρένου στο Θησείο, γιατί από το σημείο αυτό, η θέα στην Ακρόπολη την ώρα που δύει ο ήλιος (χειμώνα – καλοκαίρι) είναι μοναδική.
Αν, πάλι, θέλετε να μείνετε στη νότια πλευρά της Ακρόπολης και να πάτε εκεί όπου απολαμβάνουν λιχουδιές οι ντόπιοι (γιατί αυτοί ξέρουν), υπάρχουν πράγματι μερικά πολύ ωραία spot.
Το «Caravin wine and wanderlust», Ακάμαντος 11 (δύο βήματα από την Αποστόλου Παύλου και την τουριστική Ηρακλειδών) είναι δημιούργημα της Αννας Χρισκιώτη (μια φαρμακοποιός που προτίμησε τον δρόμο της sommelière), και προσφέρει μια τεράστια λίστα κρασιών, διεθνείς λιχουδιές και μερικές φορές τις Κυριακές live μουσική.
Το Wine with Eleni, σε ένα «κρυφό» παρκάκι των οδών Παρθενώνος και Μισαραλιώτου 20 (ανοικτό κάθε Κυριακή από τις 6 μ.μ.) είναι το μικρότερο wine bar της πόλης (όπου επίσης μπορείς να αγοράσεις κρασί για το σπίτι σε τιμή κάβας) με χαλαρωτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν το πράσινο, οι ήχοι της τζαζ, τα κεριά και τα μαξιλαράκια στο πεζούλι. Είναι δημιούργημα της δημοσιογράφου οίνου Ελένης Κεφαλοπούλου, που θα σας δώσει επίσης πληροφορίες για το κρασί που θα διαλέξετε.
Προχωρώντας πιο κάτω, μην παραλείψετε να κάνετε μια στάση στον φούρνο «Αρτοποιότης του Τάκη», Μισαραλιώτου 14, με περισσότερα από 30 είδη ψωμιού, υπέροχα σάντουιτς και μια εντυπωσιακή ποικιλία γλυκών. Σχεδόν απέναντι, στο στενάκι της Ζήτρου, που αρχίζει από το σημείο αυτό, βρίσκεται το Drupes & Drips, μια Spritzeria ανοικτή από το πρωί με χυμούς και καφέ, και από τη 1 μ.μ. μέχρι τις 7 μ.μ. (αλλά μερικές φορές και πιο αργά) με κρασί και spritz και εκλεκτούς μεζέδες, που ετοιμάζονται στον φούρνο της οικογένειας απέναντι.
Επόμενος σταθμός το «Tuk Tuk», Βεΐκου 40, είναι το πιο μικρό πλην όμως ίσως το πιο νόστιμο ταϊλανδέζικο της πόλης. Δημιουργός του ο Μπάμπης Ασκερίδης, που αυτοχαρακτηρίζεται μαθητής και λάτρης της Τάι κουζίνας από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Μπανγκόκ.
Θα κλείσω σήμερα την περιπλάνησή μου (ιερή, κάθε φορά που βρίσκομαι στην Αθήνα) με το «Monsieur Barbu», Φαλήρου 59 (και αφού κάνω μια επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο παλιό Φιξ, που είναι στο ίδιο ύψος επί της Συγγρού) γιατί είναι νεανικό, χαλαρό, οικείο, ένα στέκι φίλων με ατμόσφαιρα σπιτική και φανατικούς πελάτες, που πάνε για να απολαύσουν μπίρες από μικρά ελληνικά ζυθοποιεία και αβγά τηγανητά σε χειροποίητο πιτάκι, πέστο λιαστής ντομάτας και αρωματισμένο γιαούρτι, πατατοκροκέτες και μπρουσκέτες και άλλες λιχουδιές. Ανάμεσά τους είναι παιδιά φίλων μου, που δεν ξέρουν ότι η οικοδέσποινα –η φωτογράφος μόδας Ναταλία Δοκουμετζίδη–, είναι ανιψιά μου για την οποία είμαι πολύ υπερήφανη.