Τον περασμένο Μάρτιο ήταν ο άνθρωπος που θα λύτρωνε το ελληνικό ποδόσφαιρο από τις αμαρτίες του. Αυτός που «μόνον αυτός» μπορούσε να βάλει την ΕΠΟ στον ίσιο δρόμο.
Ηταν ο δοξασμένος αρχηγός της Εθνικής του 2004. Προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας, που έχαιρε της καθολικής εκτίμησης των ελλήνων φιλάθλων.
Γνώστης του ποδοσφαίρου, με μεγάλη εμπειρία στη διοίκηση (από την, περίπου, τετραετή θητεία του στην προεδρία της ΠΑΕ ΠΑΟΚ).
Τον αποδέχονταν όλοι οι «μεγάλοι» σύλλογοι της χώρας -αν και είναι χαρακτηρισμένος ως ΠΑΟΚτσής- και τον στήριζε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Η FIFA και η UEFA ήταν στο πλευρό του.
Μόλις 165 μέρες μετά, είναι πρώην πρόεδρος – ο πλέον βραχύβιος που πέρασε, ποτέ, από την Ομοσπονδία. «Το έβαλε στα πόδια», την ώρα που η Εθνική μας ομάδα έδινε αγώνα επιβίωσης (με τη Σουηδία) στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022. Ο Θεόδωρος Ζαγοράκης, ο πολιτικός, μας απογοήτευσε. Μα, πρωτίστως, «πρόδωσε» τον άλλο του εαυτό: τον εμβληματικό «κάπτεν» Θοδωρή Ζαγοράκη. Εκείνος, ουδέποτε άφησε έναν αγώνα στη μέση. Οσο κι αν φαινόταν «χαμένος από χέρι».
Ολοι γνωρίζαμε πως η αποστολή του δεν θα ήταν εύκολη. Το ήξερε και ο ίδιος, πού πήγαινε να μπλέξει – δεν είναι… χθεσινός. Οι έντιμοι, ντόμπροι, οραματιστές και ανυστερόβουλοι άνθρωποι δεν είναι ευπρόσδεκτοι στην ΕΠΟ, εδώ και δεκαετίες. Ηταν βέβαιο οτι δεν θα έβρισκε πολλούς πρόθυμους να του συμπαρασταθούν. Δεν είχε τη δυνατότητα να διαλέξει άτομα της εμπιστοσύνης του για το διοικητικό συμβούλιο, ή να προσλάβει έναν τεχνοκράτη για CEO. Τις αποφάσεις τις παίρνει η Εκτελεστική Επιτροπή. Αλλά ήταν πρόεδρος. Ηταν ο Ζαγοράκης. Ο λόγος του θα «μετρούσε», όπως αποδείχτηκε και στην υπόθεση του Αρη. Οταν ο «Τεό» διαφώνησε, δημοσίως, με την τιμωρία του συλλόγου της Θεσσαλονίκης, το «σύστημα» ταρακουνήθηκε. Αρχισε, αμέσως, να αναζητεί τρόπους διόρθωσης (αναψηλάφησης).
Ο αρχηγός Ζαγοράκης έβαζε τις φωνές στα αποδυτήρια, κι όλοι τον άκουγαν με δέος. Ο πολιτικός – πρόεδρος της ΕΠΟ Ζαγοράκης δεν τόλμησε ούτε μια φορά να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι. Στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης της Σούπερ Λιγκ 2, για παράδειγμα, όχι μόνο δεν απαίτησε να συζητηθεί στην Επιτροπή Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου, αλλά και δεν εμφανίστηκε στη συνεδρίασή της, την περασμένη Τρίτη. Για κάποιο περίεργο λόγο, ο αρχηγός που «δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του» επέδειξε μια υποχωρητικότητα ξένη προς τον χαρακτήρα του.
Εχασε αρκετές «μάχες». Θα έχανε κι άλλες. Αλλά, ασφαλώς, θα κέρδιζε και μερικές, αν δεν αποφάσιζε να αποχωρήσει τόσο γρήγορα με σκυμμένο το κεφάλι. Αξιζε τον κόπο να τις δώσει, γιατί είχε μεγάλα σχέδια. Ανάμεσά τους, την κατασκευή προπονητικών εγκαταστάσεων για την Εθνική ομάδα (με κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης), την επιλογή μόνιμης έδρας για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, τη σύσταση Τεχνικής Επιτροπής με μέλη διεθνείς του 2004, την αναβάθμιση των σχολών προπονητών με ξένους καθηγητές, και την αναδιάρθρωση του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου και του Κυπέλλου Ελλάδας (κατά τα αγγλικά πρότυπα).
Αξιζε να παραμείνει στη θέση του προέδρου της ΕΠΟ, ακόμη κι αν κατόρθωνε μόνο λίγα απ’ όσα είχε στο μυαλό του. Γιατί, τουλάχιστον, δεν θα ήταν μαριονέτα κανενός. Κανένας δεν τον «κρατούσε στο χέρι», κανένας δεν είχε… φροντίσει για την εκλογή του, και κανένας δεν θα μπορούσε να ζητήσει χάρες, με αντάλλαγμα την επανεκλογή του.
Θα μπορούσε να προσφέρει υπηρεσίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ακόμη και με την αποχώρησή του από την Ομοσπονδία. Αν, όπως πολλοί περίμεναν, στην ανακοίνωση της παραίτησής του αποκάλυπτε τι τον έκανε να εγκαταλείψει… τρέχοντας το αξίωμά του (αντί να αναφέρεται σε «διαφορά αντίληψης για το ποδόσφαιρο»), αλλά και ποιοί τον εμπόδισαν να κάνει τη δουλειά του (αντί να τους κρύβει πίσω από τη «συλλογική ευθύνη»). Δυστυχώς, προτίμησε να σωπάσει. Ποτέ δεν ήταν ομιλητικός, ούτε ως παίκτης, όμως τώρα είχε καθήκον -απέναντι σε όσους τον εμπιστεύτηκαν- να ξεμπροστιάσει όσους τορπίλισαν την τελευταία ευκαιρία εξυγίανσης της ΕΠΟ.
Η άτακτη φυγή του Ζαγοράκη θα αποθαρρύνει, πιθανότατα, και τις άλλες παλιές δόξες των γηπέδων, να δοκιμάσουν να τα βάλουν με το «θηρίο» του παλαιοπαραγοντισμού.