• Στο βασίλειο των Κάτω Πατησίων
Οταν ήμουν μικρή, μου άρεσε να μεγαλοπιάνομαι. Οσο πιο μικρό το πατρικό δυάρι στα Κάτω Πατήσια, τόσο πιο φαντεζί ήθελα να είναι η αποκριάτικη φορεσιά μου. Αφηνα για τις συμμαθήτριές μου στολές χαβανέζας, σπανιόλας, παπαρούνας και χανούμισσας και εγώ διάλεγα πάντα κάτι μακριά φορέματα με λουλούδια, φιόγκους και δαντέλες, που συνοδεύονταν από βαρύγδουπους τίτλους, όπως «η βασίλισσα της Αυγής», «μαρκησία σε περίπατο», «πριγκίπισσα της άνοιξης», κτλ, κτλ. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, σίγουρα θα επέλεγα κάτι πιο άνετο, ίσως ένα ολόσωμο γατοκουστούμι, που θα μου επέτρεπε να χορεύω πιο ανέμελα, χωρίς να ανησυχώ μήπως μου τσαλακωθεί ή λερωθεί το φόρεμα. Μοιραία, στις αποκριάτικες γιορτές του σχολείου, περιφερόμουν μόνη και μελαγχολική, ανάμεσα σε ινδιάνους και καουμπόιδες. Στεκόμουν στη μέση της αυλής, σαν τούρτα από δαντέλα και αναλογιζόμουν πόση μοναξιά βιώνουν οι κυρίες των τιμών και οι αίθουσες του θρόνου.
• Ζωή πατίνι στην Αθήνα, από την Καλιφόρνια
Και ξαφνικά, όπου και αν γυρίσεις το βλέμμα, σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο της πόλης, πέφτεις πάνω σε ένα ή και περισσότερα κομψά πατίνια – σκούτερ, που σε περιμένουν να τα ξεκλειδώσεις ηλεκτρονικά μέσα από έναν ειδικό κωδικό, να πας όπου θέλεις μαζί τους, και όταν ολοκληρωθεί ο διαθέσιμος χρόνος της βόλτας, να τα αφήσεις κάπου για να τα πάρει ο επόμενος -σε δύο τροχούς- ταξιδιώτης. Τα συναντήσαμε να στέκουν υπερήφανα μπροστά από την Παλιά Βουλή, έξω από το Μετρό «Μέγαρο Μουσικής», στην περιοχή Ψυρρή που ευτυχώς αναβίωσε με μεγάλη επιτυχία τη νυχτερινή ζωή της, και σε πολλά ακόμη σημεία. Στον λεπτό κορμό του, το κάθε πατίνι, μας πληροφορεί ότι είναι σχεδιασμένο στην Καλιφόρνια.
Αυτές τις ημέρες, με τον τόσο εκτυφλωτικό και σωτήριο ήλιο, όσοι το χρησιμοποίησαν για τις μετακινήσεις τους, ίσως να ένιωσαν σαν ανέμελα Αμερικανάκια. Είτε ζεις στην Αθήνα, είτε την επισκέπτεσαι ως τουρίστας, είναι πολύ απελευθερωτικό ξαφνικά να ανακαλύπτεις ένα τόσο εναλλακτικό μεταφορικό μέσο, που μοιάζει λίγο στο σουλούπι με ιπτάμενη σκούπα μάγισσας των παραμυθιών. Που την καβαλάς και πετάς πάνω από την ακινητοποιημένη «κίνηση» των δρόμων, πάνω από τη σαρδελοποίηση στα βαγόνια του Μετρό και νιώθεις σαν παιδί που έκανε κοπάνα από το σχολείο μία μέρα που είχε ήλιο.
• Λουλούδια στο μπαλκόνι
Η οδός Ευτυχίδου στο Παγκράτι είναι από τους πιο αγαπημένους μου δρόμους. Απέναντι από το Αλσος Παγκρατίου, είναι γεμάτη από όμορφα μαγαζιά κάθε είδους και σου δίνει μία πολύ ζεστή αίσθηση γειτονιάς. Σε μία πολυκατοικία που βρίσκεται εκεί, εντοπίζω -ευτυχώς- εδώ και χρόνια, κάθε φορά που περνάω από εκεί, το αγαπημένο μου μπαλκόνι, που είναι στολισμένο με λουλούδια. Πλαστικά πολύχρωμα λουλούδια, διακοσμούν τα κάγκελά του, δεν μαραίνονται ποτέ, και δεν βαριέμαι ποτέ να τα χαζεύω. Μου θυμίζουν installation κάποιου εκκεντρικού καλλιτέχνη, που κάτι θέλει να μας πει για τη μοναξιά και την ελπίδα που κρύβει κάθε μεγαλούπολη. Με έναν αγαπημένο μου φίλο, το έχουμε ονομάσει «το μπαλκόνι του Αλμοδόβαρ». Επειδή ακριβώς, έχει κάτι από την πομπώδη, εξόφθαλμη ομορφιά που έχουν οι ταινίες του μεσογειακού Πέδρο.
• Βγήκαν οι φράουλες!
Πώς καταλαβαίνεις ότι κοντοζυγώνει η άνοιξη; Η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει, ο ήλιος γίνεται πιο επίμονος, οι άνθρωποι πιο χαμογελαστοί και οι μανάβηδες βγάζουν τον άσσο από το μανίκι – και ας μην είναι ακόμη κοντομάνικο: μία κατακόκκινη εισβολή κάνει κατάληψη στα τελάρα. Από μικρή, ήξερα ότι με το που άκουγα από κάποιον συμμαθητή μου τη συνθηματική φράση, αυτό σηματοδοτούσε και την έλευση της άνοιξης: «Βγήκαν οι φράουλες!!!». Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι επρόκειτο για μία ελληνική συνήθεια, αυτή η ιαχή που αλλάζει όλη σου τη σχέση με τα φρούτα. Οταν όμως κάποια στιγμή βρέθηκα στην Ελβετία γύρω στα μέσα Μαρτίου, είδα με μεγάλη μου έκπληξη έξω από ένα καφέ, γραμμένο στον μαυροπίνακα και με πολλά θαυμαστικά να ακολουθούν και τη γαλλική, αντίστοιχη εκδοχή: «Les fraises sont arrivées!!!». Και κάπως έτσι, κατάλαβα ότι ο φραουλένιος ενθουσιασμός είναι συναίσθημα πανευρωπαϊκό. Ισως και παγκόσμιο…
