Διαλέγετε και παίρνετε! Θέλετε Μέριλιν ή Ντίλαν; Μήπως τον σύντροφο Φιντέλ; Τα πάντα υπάρχουν. Το φωτογραφικό πρακτορείο Magnum έδωσε προς 100 δολάρια σημαντικά καρέ του, που τα ονομάζει «σημαδιακά», ότι χαρακτηρίζουν δηλαδή όχι μόνο το εικονιζόμενο πρόσωπο ή τα εικονιζόμενα πρόσωπα, αλλά και τη συγκεκριμένη εποχή. Τα έσοδα από τις πωλήσεις θα διατεθούν για την καταπολέμηση της πανδημίας του κορονοϊού.
Μέριλιν Σίλβερστοουν: Αεροδρόμιο Δελχί, 1968
Ο Τζον Λένον και ο Τζορτζ Χάρισον φωτογραφίζονται πανευτυχείς επί ινδικού εδάφους. Οι Ινδοί όχι μόνο είχαν απαλλαγεί προ πολλού από τη βρετανική αυτοκρατορική διοίκηση, αλλά έκαναν και εξαγωγή κουλτούρας (γιόγκα) στον ανθό της βρετανικής νεολαίας. Αυτά είναι τα καλά της ανεξαρτησίας.
Φίλιπ Χάλσμαν: Η Μέριλιν Μονρόε το 1949
Το καρέ τραβήχτηκε για το αμερικανικό περιοδικό LIFE. Το ζουμερό κορίτσι έπρεπε να δείχνει προκλητικό, αλλά όχι και ξετσίπωτο. Τα κατάφερε. Πέθανε 13 χρόνια αργότερα στο Λος Αντζελες, πλήρης εμπειριών, και από υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών.
Ελι Ριντ: Μητέρα με παιδιά, όλοι τους άστεγοι. Σεντ Λούις του Μιζούρι, 1987
Ενα δημοσιογραφικό καρέ, μία ψηφίδα από την πλήρη εικόνα του οικογενειακού δράματος που δεν βλέπουμε, ωστόσο ξεσπίτωσε τη μάνα με τα παιδιά της. Οι τρεις τους ζούσαν μέσα σε ένα αυτοκίνητο
Μπαρτ Γκλιν: Ο Κάστρο σηκώνει ένα κορίτσι κατά την πορεία προς την Αβάνα, το 1959
Οταν η επανάσταση αρχίζει, όλα είναι όμορφα και δροσερά, ο λαός ευτυχής, ο επαναστάτης επαναστάτης. Με τη διακυβέρνηση στραβώνουν τα πράγματα, όταν μπλέκονται στην υπόθεση οι «μεγάλοι» (ΗΠΑ και Σοβιετική Ενωση, τότε). Και κόβονται οι γλύκες
Iνγκε Μόρατ: Παράδοση ξύλου και άνθρακα στη Βενετία, το 1955
Ηταν νωρίς για το «Θάνατος στη Βενετία», ωστόσο μόλις έναν χρόνο πριν ο Λουκίνο Βισκόντι είχε κυκλοφορήσει το αριστουργηματικό φιλμ «Senso». To μεροκάματο ήθελε μπράτσα και έβγαινε δύσκολα στην ξεχασμένη και αλησμόνητη Ιταλία του ’50: νεορεαλισμός.
Μπρους Γκίλντεν: Φελίνι, Κόνεϊ Αϊλαντ Νέας Υόρκης, 1969
Αρτίστικο βλέμμα του φωτογράφου, επηρεασμένου από το ανθρώπινο σκηνικό στις ταινίες του ιταλού σκηνοθέτη που εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησε το φιλμ «Satyricon».
Πολ Φούσκο: Το τρένο του Ρόμπερτ Κένεντι, 1968
Ηταν καλοκαίρι όταν ο Δημοκρατικός γερουσιαστής και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ δολοφονήθηκε. «Ο κόσμος έπεφτε σχεδόν πάνω στο τρένο που μετέφερε τη σορό του Μπόμπι», θυμάται ο φωτογράφος, «για να εκδηλώσει τον θρήνο του».
Ελιοτ Λάντι: Ο Μπομπ Ντίλαν στο Γούντστοκ, το 1968
Ο τροβαδούρος της αμερικανικής νεολαίας του ’60 φωτογραφίζεται δύο χρόνια μετά το εμβληματικό και αξεπέραστο διπλό άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει το 1966 και έφερε τον τίτλο «Blonde on Blonde». Ο επόμενος δίσκος του ύστερα από αυτή τη φωτογράφιση θα ήταν έκπληξη (όχι εξ ορισμού ευχάριστη): στο άλμπουμ Nashville Skyline ο Ντίλαν θα τραγουδούσε… κάντρι – «εναλλακτική», βέβαια.