Το να ακούς μέσα στην Ελλάδα της κρίσης να μιλάνε άνθρωποι για νέες και πετυχημένες επαγγελματικές πορείες μοιάζει σαν ανέκδοτο. Κι όμως υπάρχουν, και σε αυτούς που καταφέρνουν να ξεπερνούν τις δυσκολίες και να ξεχωρίζουν, επικεντρώνονται οι «Φάροι», παραγωγής COSMOTE TV. Δύο τέτοιες περιπτώσεις είναι η εταιρεία της Ευαγγελίας Κουτσοβούλου, Daphnis and Chloe και o Master of Wine, Κωνσταντίνος Λαζαράκης. Η Ευαγγελία και ο Κωνσταντίνος είναι δύο νέοι άνθρωποι, που εμπνεύστηκαν από την πατρίδα μας και αποφάσισαν να τολμήσουν αυτή την έμπνευσή τους να την κάνουν επάγγελμα. Όχι ακριβώς επάγγελμα, διασκέδαση. Και τα δύο. Αυτό το μείγμα που συνήθως οδηγεί στην επιτυχία, ο κόσμος να χαλάσει: δουλειά και ευχαρίστηση. Ευχαρίστηση και δουλειά. Να κάνεις δουλειά σου αυτό που αγαπάς και σε διασκεδάζει.
Το ταξίδι των ελληνικών βοτάνων
Η Ευαγγελία Κουτσοβούλου είναι μόλις 30 ετών, δημοσιογράφος, η οποία έχει ζήσει στο Μιλάνο. Το Μιλάνο, μάλλον, στάθηκε η πρώτη αφορμή για την ιδέα Daphnis and Chloe. Όταν πήγε εκεί, αισθάνθηκε ότι το φαγητό που μαγείρευε δεν ήταν τόσο αρωματικό, όσο ήταν στην Ελλάδα. Τότε σκέφτηκε για πρώτη φορά, πόσο ωραίο θα ήταν, τα ελληνικά βότανα, που είναι τα πιο αρωματικά, να ταξίδευαν παντού, να μοσχομύριζαν μέσα στις κουζίνες του κόσμου, να γίνονταν τα μεγάλα αστέρια στους διαγωνισμούς μαγειρικής.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, η ιδέα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά και η Ευαγγελία άρχισε τα ταξίδια σε όλη τη χώρα για να βρει παραγωγούς και να συμφωνήσει μαζί τους τα τι και τα πώς. Η παραγωγή των βοτάνων Daphnis and Chloe πρέπει να είναι ήπια, να τους δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξουν όλο τους το άρωμα. Η συγκομιδή πρέπει να γίνεται με το χέρι, για να μην καταστρέφονται τα φυτά και να μοιάζουν σαν να είναι μόλις κομμένα από το βουνό. Και μετά η συσκευασία πρέπει να είναι απλή, λιτή, όπως είναι η καθαυτή ελληνική αισθητική και επίσης να είναι και μοντέρνα, μέσα στο πνεύμα της εποχής, ή καλύτερα της σύγχρονης κουζίνας του κόσμου, στην οποία απευθύνεται…
Το μοντέλο όπως βλέπετε είναι απλό. Όμως η ιδέα για να γίνει πράξη με τον σωστό τρόπο θέλει πολλή δουλειά και η Ευαγγελία ως προς αυτό δεν έκανε πίσω. Ιδρυσε τη Daphnis and Chloe το 2013 και έκτοτε προσπάθησε, πάλεψε, έτρεξε, κυνήγησε, και τελικά ανέπτυξε την επιχείρησή της. Σήμερα εξάγει μέσα από το διαδικτυακό κατάστημά της σε χώρες της Ευρώπης και των ΗΠΑ από δάφνη και ρίγανη μέχρι θυμάρι και φασκόμηλο. Εδρα της, ένας λιτός, όμορφος και φιλόξενος χώρος, στους πρόποδες του Φιλοπάππου, στην Αθήνα. Μα πού αλλού θα μπορούσε να είναι; Τι καλύτερο για έναν συλλέκτη βοτάνων από το να μπορεί να τα μυρίσει στο φυσικό τους περιβάλλον, μπροστά στην πόρτα του; Κ.Σ
Στον μαγικό κόσμο του κρασιού
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άνθρωπος που σχετίζεται με οποιονδήποτε τρόπο με το κρασί στην Ελλάδα αλλά δεν έχει ακουστά το όνομα Κωνσταντίνος Λαζαράκης. Και καταλήγω ότι αποκλείεται. Οινοχόος, οινικός σύμβουλος αγοραστής οίνου στην εταιρεία Aiolos, ιδιοκτήτης του Οινικού Εκπαιδευτικού Οργανισμού WSPC, που εκπροσωπεί στην Ελλάδα δύο κορυφαίους εκπαιδευτικούς οργανισμούς, σεβαστούς σε όλο τον κόσμο, Πρόεδρος του Διεθνούς Διαγωνισμού Οίνου και Αποσταγμάτων της Θεσσαλονίκης και μέλος του ΔΣ του Ινστιτούτου των Masters of Wine, ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης θεωρείται ο πιο σημαντικός Έλληνας στο πεδίο της γευσιγνωσίας του κρασιού. Είναι μάλιστα ο πρώτος Έλληνας Master of Wine. Να σημειώσουμε ότι η «χρυσή ομάδα του κρασιού» αριθμεί μόλις 340 μέλη σε όλο τον πλανήτη.
Καλά όλα αυτά αλλά πώς προέκυψε η σχέση του με το κρασί; Γνώριζα ότι είναι παθιασμένος Πειραιώτης που από μικρός ήθελε να γίνει Κουστό στη θέση του Κουστό (στην πορεία όμως άφησε τον ρόλο αυτό στον γιο του μεγάλου εξερευνητή των ωκεανών) ή και ροκ σταρ αλλά κατέληξε να σπουδάζει μηχανολόγος μηχανικός στο Μετσόβιο. Μετά τι έγινε; «Έβγαλα τα πρώτα μου λεφτά όταν ακόμη ήμουν φοιτητής, διδάσκοντας μουσική αλλά ούτε το επάγγελμα του μουσικού ούτε το μηχανικού μπορούσαν να με ικανοποιήσουν», μας λέει τηλεφωνικά ανάμεσα σε δυο ταξίδια του.
Περαστικός κάποτε από μια κάβα στον Πειραιά είδε στη βιτρίνα έναν Μέγα Οίνο του Σκούρα, είδε και την τιμή και «φρίκαρε». Πώς είναι δυνατόν να κοστίζει 3.200 δραχμές ένα μπουκάλι κρασί, αναρωτήθηκε. «Εξωπραγματικό, σα να βλέπεις σήμερα ένα πουκάμισο των 4.000 ευρώ». Ήταν όμως το 1991 και εκείνος μόλις 21 ετών. Όχι, ο ιδιοκτήτης της κάβας δεν είχε προσθέσει αυθαίρετα ένα μηδενικό στην τιμή, όπως νόμισε ο νεαρός φοιτητής του Πολυτεχνείου. Τον κάλεσε μάλιστα να πάει στην εκδήλωση που θα είχε σε μερικές ημέρες και να ρωτήσει ο ίδιος τον Σκούρα γιατί είναι τόσο ακριβό το κρασί του. Αυτό ήταν. Πήγε, τον άκουσε να μιλάει για το αμπέλι, την πλαγιά και άλλα μαγικά και κόλλησε με το κρασί.
«Στην αρχή ήταν χόμπι, δεν μου πήγαινε καν στο μυαλό ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το κρασί», λέει. Και όμως συνέβη γιατί «είχε το μυαλό». Μυαλό ή οξυμένη όσφρηση και γεύση, τον ρωτάω. «Δεν είμαι οπαδός αυτής της θεωρίας, όταν μιλάς για κρασί δεν μιλάς απαραίτητα για την ευαισθησία, πιστεύω ότι όταν υπάρχει αγάπη όλα γίνονται» , λέει και μου φέρνει ένα παράδειγμα από τη μουσική. «Ένας άνθρωπος που ακούει την κατσαρίδα να περπατάει στα 20 μέτρα δεν σημαίνει ότι απαραίτητα είναι και καλός κριτικός μουσικής, αντίθετα κάποιος άλλος που δεν έχει τη δική του ευαισθησία μπορεί να γίνει ο κορυφαίος μουσικοκριτικός του πλανήτη», υποστηρίζει, οπότε δείτε την αναλογία.
«Αν μιλήσουμε για την παραγωγή, αν για παράδειγμα ο Παρασκευόπουλος πρέπει να δοκιμάσει κρασί από 200 βαρέλια για να βρει τα τρία που θα βάλει στο reserve του και τα υπόλοιπα στο απλό κρασί του, εκεί θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έχει σημασία η ευαισθησία. Αλλά αν η δουλειά σου είναι να κρίνεις κρασιά, είναι πιο σημαντικό να έχεις μνήμη παρά ευαισθησία. Σα να λέμε ότι μπορείς να ακούσεις ένα τραγούδι και μετά από δύο χρόνια που θα το ξανακούσεις να μπορείς να πεις ότι αυτό είναι το συγκεκριμένο των Rolling Stones»
Το παράδειγμα είναι καταπληκτικό βέβαια αλλά είναι τόσο εύκολο να θυμηθείς ένα κρασί όπως ένα τραγούδι; Δεν χρειάζεται εξάσκηση η γεύση μας; «Ενώ η όσφρηση ήταν κάποτε πολύ πιο σημαντική από την ακοή, αφού με αυτή βρίσκαμε τον σύντροφο, τον εχθρό, την τροφή, ο πολιτισμός μας μάς έχει αποκόψει από τη σημασία της. Δεν είναι εύκολο να το βρούμε. Έτσι πιθανότατα κάποιος που αγαπάει το κρασί θα πρέπει να ακονίσει πολύ τη μύτη και τον ουρανίσκο του. Αλλά και πάλι μέσα σε αυτό πρέπει να βάλουμε την αγάπη, κάτι που αγαπάς το παιδεύεις, ασχολείσαι μαζί του περισσότερο, ακόμη και όταν βρεις τα σκούρα», τονίζει ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης, «Η δουλειά του κριτικού δεν θέλει πολλά λεπτά σημεία. Είναι σα να λέμε ότι πρέπει να ακούσω ένα τραγούδι και να καταλάβω αν θα γίνει hit. Όταν κάποιος δοκιμάζει κρασιά επαγγελματικά όπως το κάνω εγώ δεν έχει σημασία να βρει ποιο είναι το καλύτερο αλλά να μπορεί να πει ότι αυτό μπορεί να κουμπώσει εκεί, το άλλο παρακάτω και το τρίτο δεν κουμπώνει πουθενά. Το να είσαι κριτικός σημαίνει ότι έχεις αναπτύξει μια αίσθηση για το κρασί αν και πιστεύω ότι είναι ναζιστικό να λέμε ότι αυτό το κρασί είναι καλό και το άλλο κακό».
Πράγματι στην γευσιγνωσία του κρασιού μπαίνει πολύ το προσωπικό στοιχείο και το τι μας αρέσει, παρόλα αυτά υπάρχει μια βάση και κάποια κριτήρια που διαφοροποιούν τα κρασιά ποιοτικά. Ο Λαζαράκης μου απαντάει και πάλι με ένα εντυπωσιακό μουσικό παράδειγμα. «Η Αντζελα Δημητρίου κάνει μουσική, οι U2 άλλη μουσική και ο Μπετόβεν επίσης διαφορετική μουσική. Η Δημητρίου μπορεί να είναι εξαιρετική σε αυτό που κάνει, όπως ο καθένας από τους τρεις στο είδος του. Επίσης υπάρχουν στιγμές που θα θέλαμε να ακούσουμε Δημητρίου, U2 ή Μπετόβεν. Όμως ο κοινός νους μπορεί να καταλάβει ότι η μουσική της Δημητρίου είναι πιο ρηχή από τη μουσική των U2 και αντίστοιχα των U2 είναι πιο ρηχή από τη μουσική του Μπετόβεν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουμε να ακούμε αποκλειστικά Μπετόβεν» Κ.Τ
*Στο 2ο επεισόδιο της εκπομπής «Φάροι» θα δούμε τον Κωνσταντίνο Λαζαράκη και την Ευαγγελία Κουτσοβούλου να ξεδιπλώνουν τις ιστορίες επιτυχίας τους στο κανάλι Cosmote History την Κυριακή, 19 Φεβρουαρίου στις 23.00.