Η παγκοσμίου φήμης ρωσίδα πρίμα μπαλαρίνα Ιρίνα Κολεσνίκοβα κατηγορεί τις μεγάλες ομάδες μπαλέτου παγκοσμίως, για το γεγονός ότι υποχρεώνουν τους χορευτές τους σε αχρείαστες βάναυσες πρακτικές. Η 35χρονη χορεύτρια του μπαλέτου της Αγίας Πετρούπολης καλεί τους υπεύθυνους να εκπαιδεύσουν σωστά τους χορευτές αντί να τους πιέζουν να παραμένουν αδύνατοι, πιέζοντας τους εαυτούς τους σε επικίνδυνα επίπεδα.
Οι εμφανίσεις της Κολεσνίκοβα στο Royal Albert Hall και στην Οπερα του Λονδίνου ήταν sold out, ενώ τον Αύγουστο επιστρέφει στην Οπερα του Λονδίνου την ίδια ώρα που το Μπαλέτο Μπαλσόι της Μόσχας φτάνει στο Κόβεντ Γκάρντεν. Ενόψει αυτών των εμφανίσεων δήλωσε στον Observer: «Οι μεγάλες ομάδες και σκηνές μπαλέτου απαιτούν από τους χορευτές τουλάχιστον 10 ώρες πρόβες την ημέρα, 10 ώρες απαιτητικής σωματικής απόδοσης. Δεν είμαι η μοναδική που νομίζει πως κάτι τέτοιο είναι αντιπαραγωγικό. Σε κάποιο σημείο το σώμα σβήνει.»
Αποφεύγοντας να καταγγείλει συγκεκριμένα ονόματα είπε: «Στην καριέρα μου με το μπαλέτο της Αγίας Πετρούπολης, έχω χορέψει σχεδόν 1.000 φορές τη «Λίμνη των κύκνων». Το 2015 χόρεψα στην Οπερα του Λονδίνου επτά φορές τη «Λίμνη των Κύκνων» και δύο φορές «Mπαγιαντέρα» σε 11 ημέρες. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν υπερβολικός φόρτος εργασίας αλλά πιστεύω ότι μπορώ να είμαι τόσο παραγωγική ακριβώς επειδή μπαίνω σταδιακά στις πρόβες».
Η Κολεσνίκοβα πιστεύει ότι κάποιες ομάδες ή σκηνές χορού ενδιαφέρονται περισσότερο για τη φήμη τους και λιγότερο για τους χορευτές τους. «Ο κόσμος τους μπαλέτου συνοφρυώνεται για την ατομική ελευθερία των χορευτών. Το καλό όνομα της ομάδας προηγείται –όχι η ελευθερία του χορευτή. Σε πολλές περιπτώσεις το στάτους των χορευτών είναι όμοιο με εκείνο των ηθοποιών του μεσαιωνικού θεάτρου. Δουλοπρεπές. Υπάρχουν λίγες προσωπικές ελευθερίες και οι χορευτές πρέπει να ακοουθούν σκληρές πρακτικές».
Η Κολεσνίκοβα έχει δεχθεί πιέσεις για το βάρος της από την παιδική της ηλικία. Λέει ότι οι δάσκαλοί της στο Λένινγκραντ την έκαναν να αισθάνεται σαν το ασχημόπαπο του μπαλέτου λέγοντάς της συνέχεια «Κοίτα τη φιγούρα σου. Σαν τι μοιάζεις; Ποτέ δεν θα γίνεις μια μπαλαρίνα»…
Η υπερβολική πίεση που επιβάλλεται στους χορευτές «είναι σύνηθες πρόβλημα όχι μόνο στη Ρωσία ή στη Βρετανία αλλά παγκοσμίως», λέει η Κολεσνίκοβα. «Μια ευαίσθητη και με πνεύμα συνεργασίας σχέση ανάμεσα στον χορευτή και τον χορογράφο μπορεί να βγάλει το καλύτερο δυνατό από τον περφόρμερ… Κάποτε ήταν κανονικό για τον σκηνοθέτη να είναι η μόνη μορφή εξουσίας στο δωμάτιο, ο ηθοποιός ήταν απλώς μια ανθρώπινη μαριονέτα. Σήμερα, αυτή η προσέγγιση δεν θα γινόταν αποδεκτή από τον περφόρμερ. Η κουλτούρα στο μπαλέτο θα πρέπει να αλλάξει. Είναι αναπόφευκτο.»
Η Κολεσνίκοβα έχει δεχθεί πιέσεις για το βάρος της από την παιδική της ηλικία. Λέει ότι οι δάσκαλοί της στο Λένινγκραντ την έκαναν να αισθάνεται σαν το ασχημόπαπο του μπαλέτου λέγοντάς της συνέχεια «Κοίτα τη φιγούρα σου. Σαν τι μοιάζεις; Ποτέ δεν θα γίνεις μια μπαλαρίνα»… «Υποτιμώντας μας μέσα στην τάξη οι δάσκαλοί μας δεν μας βοηθούσαν να διορθώσουμε τις ατέλειές μας και δεν καταλάβαιναν ότι το μόνο που έκαναν ήταν να καταστρέφουν την αυτοπεποίθησή μας… τραυμάτιζαν ψυχολογικά το παιδί και ακόμα και με το πέρασμα του χρόνου κανένας δεν το ξεπερνούσε. Μερικές φορές αυτές οι απαιτήσεις γίνονται εμμονή και ελάχιστα έχουν να κάνουν με την πραγματική απόδοση στη σκηνή».
Η Εριν Σάντσεζ της One Dance UK που εκπροσωπεί επαγγελματικές ομάδες αλλά και ατομικά χορευτές, λέει ότι η Κολεσνίκοβα θέτει προς συζήτηση πολύ σημαντικά θέματα : «Η One Dance UK έχει δουλέψει περισσότερο από 30 χρόνια για να κάνει αξιοσημείωτες βελτιώσεις για την ψυχική και φυσική υγεία των χορευτών και είμαστε ενήμεροι για τις πιέσεις που οι χορευτές, οι εταιρείες και τα θέατρα αντιμετωπίζουν. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζεται συνυπευθυνότητα και συνεργασία μεταξύ των χορευτών και των ομάδων χορού ή των θεάτρων για να προωθήσουν την υγεία και την απόδοση των χορευτών. Εχουμε δει προόδους στην εκπαίδευση και διαθέσιμες κλινικές υπηρεσίες για τους χορευτές. Ωστόσο πρέπει να γίνει περισσότερη δουλειά».
Η Κολεσνίκοβα φέρνει στην Οπερα του Λονδίνου μια νέα απόδοση της Κάρμεν με τίτλο «Το όνομά της ήταν Κάρμεν», με την παραγωγή στημένη σε καταυλισμό προσφύγων. Συνεργάστηκε με την Oxfam για να εγείρει την ευαισθητοποίηση για τα προσφυγόπουλα ενώ τον προηγούμενο μήνα επισκέφθηκε τον καταυλισμό προσφύγων Ταμπανόβτσε κοντά στα σύνορα Σκοπίων και Σερβίας. Οπως μάλιστα είπε η ίδια, συγκλονίστηκε όταν ένα μικρό κορίτσι φόρεσε στο δάχτυλό της ένα πλαστικό δαχτυλίδι. «Θα φοράω αυτό το δαχτυλίδι στην Κάρμεν και δεν θα το βγάλω μέχρι να μάθω ότι τα μικρά κορίτσια σαν αυτήν έχουν ένα μέρος στον κόσμο. Εναν κόσμο που είναι δικός τους όσο και δικός μου».