Ξεχάστε τα κουβανέζικα μοχίτο και τις βραζιλιάνικες καϊπιρίνιες κι ας ήταν φέτος η χρονιά του Ρίο. Εχουν μεν σούπερ γεύση αλλά ο συνδυασμός του δυνατού αλκοόλ με τη ζάχαρη τα κάνει βόμβες αλκοολικές, πράγμα βέβαια επιθυμητό αν θέλεις να κάνεις γρήγορα κεφάλι, στο δεύτερο ποτήρι όμως έχεις ήδη αρχίσει να μπερδεύεις τον δυόσμο με τον μαϊντανό. Αυτά τα κοκτέιλ με την «ψυχρή» εμφάνιση αλλά με τόση φλόγα στην ουσία τους που έκαναν γκραν σουξέ τα προηγούμενα καλοκαίρια έχουν περάσει φέτος σε δεύτερη μοίρα μετά την πρόσφατη επέλαση των σπριτς τα οποία αφού κατέκτησαν πρώτα το Λονδίνο έφτασαν και στα δικά μας μπαρ, με καθυστέρηση 2-3 χρόνων όπως συνήθως.
Το φετινό καλοκαίρι λοιπόν σε όλη την επικράτεια, από τα λουσάτα μπαρ εστιατόρια της Αθήνας μέχρι τα μπαρ της άμμου στα νησιά, είναι αφιερωμένο στα ελαφριά κοκτέιλ με τις φυσαλίδες και το υπέροχο πορτοκαλοκόκκινο χρώμα του πάθους. Σερβίρονται συνήθως με μια φέτα πορτοκάλι (αλλά μας αρέσει και η εκδοχή με τη σερπαντίνα αγγουριού) και με την πρώτη γουλιά σε διακτινίζουν στη Βενετία. Γιατί τα καλύτερα σπριτς εκεί θα τα πιεις. Μπορεί να έχουν γερμανικό όνομα αφού Spritz στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει, ένα σπλας, μια σταλιά δηλαδή αλλά η καταγωγή τόσο της συνταγής όσο και των υλικών της είναι βόρειο-ιταλική. Θα σας πω, όμως τη ιστορία με τη σειρά γιατί μ’ αρέσει.
Τον 19ο αιώνα οι Αψβούργοι, κύριοι της Βενετίας από το 1815 μέχρι το 1867, σύμφωνα με την αυστρο-ουγγρική συνήθεια φρόντιζαν να αραιώνουν τα κρασιά της Βόρειας Ιταλίας με ένα Spritz, με άλλα λόγια μια ιδέα νερό γιατί παραήταν δυνατά για τα γούστα τους. Με τον καιρό το απλό νερό αντικαταστάθηκε από ανθρακούχο (ανέκαθεν το προτιμούσαν οι Γερμανοί) ενώ προστέθηκαν και διάφορα λικέρ για να δώσουν ένταση στο χρώμα, τη γεύση και τα αρώματα του ποτού. Τελικά στις αρχές του 20ου αιώνα, ο ορισμός του σπριτς οριστικοποιήθηκε. Είναι ένα κοκτέιλ με βάση το λευκό κρασί στο οποίο προστίθεται σόδα και λικέρ, από αυτά τα υπέροχα γλυκόπικρα στα οποία αναμφίβολα ειδικεύονται οι Ιταλοί.
Το πιο διάσημο είναι το Aperol Spritz, ένα απεριτίφ με πολύπλοκα αρώματα από πορτοκάλι, ραβέντι, γεντιανή, κινίνη και άλλα πολλά που κρύβει η συνταγή του Aperol, ένα ποτό που δημιούργησαν το 1919 στην Πάδοβα οι αδελφοί Μπαρμπιέρι. Το 2003, η εταιρεία τους εξαγοράστηκε από τον όμιλο Campari που έκτοτε έχει δώσει τεράστια ώθηση στο ποτό το οποίο γευστικά θυμίζει το εμβληματικό νεγκρόνι, είναι όμως πολύ πιο ελαφρύ. Στη Βενετία το φτιάχνουν με λευκό κρασί, σύμφωνα όμως με την επίσημη συνταγή γίνεται με 3 μέρη αφρώδες κρασί (Prosecco), 2 μέρη Aperol και λίγη σόδα. Σερβίρεται σε μεγάλο ποτήρι κρασιού (με πόδι) με μια φέτα πορτοκάλι και πάγο. Η ιστορία λέει ακόμα ότι σχεδιάστηκε ως απάντηση (πιο υγιεινή και πιο ελαφριά) στο νεγκρόνι που γίνεται με Campari. (Το Aperol έχει αλκοολικό βαθμό 11% σε αντίθεση με το Campari που έχει 20%). Το νεγκρόνι που δημιουργήθηκε και αυτό το 1919, γίνεται με τζιν, καμπάρι και μαρτίνι σε ίσα μέρη. Αυτό όμως θα το ξαναπιούμε το χειμώνα. Γιατί μας αρέσουν τα πικρά, που είναι και ορεκτικά και χωνευτικά.