Οποιον και αν ρωτήσεις θα σου πει ότι θέλει να ζήσει έναν έρωτα κινηματογραφικό, «όπως γίνεται στο σινεμά». Ομως πέρα από τις ρομαντικές κομεντί, η παγκόσμια βιομηχανία του κινηματογράφου έχει βγάλει ταινίες, που όπως συχνά συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, δεν έχουν αίσιο τέλος και απεικονίζουν τον ανεκπλήρωτο έρωτα τόσο ρεαλιστικά που σχεδόν πονάει να το βλέπεις.
Μεγάλοι έρωτες που χωρίστηκαν λόγω συνθηκών, εποχής, προκαταλήψεων, ατυχίας, χάθηκαν στη μετάφραση ή στη λήθη, ξεπεράστηκαν ή απλώς δεν βρήκαν ανταπόκριση είναι ένα θέμα που πάντα θα έχει απήχηση στο κοινό γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην του έχει ραγίσει η καρδιά, έστω και μία φορά.
Πρώτη στη λίστα η ταινία «Μαζί Ποτέ» με κεντρικούς ήρωες δύο αυτοκαταστροφικούς Τούρκους, τον Καχίτ και την Σιμπέλ, που ζουν στην Γερμανία. Η Σιμπέλ θέλει να ξεφύγει από την αυστηρή, θρήσκα οικογένεια της και ο Καχίτ, ο οποίος επιζητά την εξιλέωση, δέχεται να την παντρευτεί για να την βοηθήσει. Ενας λευκός γάμος που μετατρέπεται σε έναν φλογερό έρωτα που διαπερνά την οθόνη, αλλά καταλήγει σε τραγωδία. Και σαν ελληνική τραγωδία, στην διάρκεια της ταινίας εμφανίζεται ένα παραδοσιακό τούρκικο συγκρότημα να τραγουδάει στις όχθες του Βόσπορου, σαν ο χορός που υπερτονίζει το κεντρικό νόημα της πλοκής και προσθέτει ακόμα περισσότερο δράμα. Η ταινία του Φατίχ Ακίν αγγίζει τον θεατή με έναν πρωτόγνωρο τρόπο, αφήνοντας του μια μελαγχολική γεύση που τον ακολουθεί για μέρες και κάνοντας τον να αναλογίζεται την εύθραυστη φύση του έρωτα και της ζωής και το άδοξο τέλος της σχέσης των δύο πρωταγωνιστών, λες και συνέβη στον ίδιο.
«Θα έχουμε πάντα το Παρίσι», η ατάκα ορόσημο της θρυλικής ταινίας «Καζαμπλάνκα», αναφέρεται σε εκείνες τις στιγμές στον έρωτα, που πρέπει να υποχωρήσεις και να φανείς αντάξιος των περιστάσεων ακόμα και αν σου φαίνεται αδύνατο. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Ρίκ (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) όταν εμφανίστηκε ο παλιός μεγάλος του έρωτας, Ισλα (Ινγκριντ Μπέργκμαν), έπειτα από χρόνια, συνοδευόμενη από τον σύζυγο της και την άφησε να φύγει για το καλό το δικό της και για τη καλή έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ταινία της Σοφία Κόπολα «Χαμένοι στη Μετάφραση», «Η Εκλειψη» του Αντονιόνι της εποχής μας, είναι από τις πιο πιστές μεταφορές της έννοιας του άδοξου και άτυχου έρωτα, στη μεγάλη οθόνη. Μια νεαρή γυναίκα, η Σάρλοτ (Σκάρλετ Τζόχανσον), περιπλανιέται στο Τόκιο και δημιουργεί έναν παράξενο, συναισθηματικό δεσμό με τον μεσήλικα ηθοποιό, Μπομπ (Μπιλ Μάρεϊ), που γνωρίζει στο ξενοδοχείο που διαμένουν. Εγκλωβισμένοι και οι δύο σε αποτυχημένους γάμους, έρχονται πολύ κοντά, χωρίς όμως να συμβεί τίποτα μεταξύ τους. Μια γλυκόπικρη ταινία για τις χαμένες ευκαιρίες, την μοναξιά και το αίσθημα ευθύνης, αλλά πάνω από όλα για τα ανεκπλήρωτα ειδύλλια που χαράζονται στη μνήμη.
Με την μνήμη και τον έρωτα καταπιάνεται και ο σκηνοθέτης Μισέλ Γκοντρί στην πρωτότυπη ταινία αισθηματικής φαντασίας, «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού», όπου ο Τζόελ (Τζιμ Κάρεϊ) και η Κλεμεντάιν (Κέιτ Γουίνσλετ) διαγραφούν όλες τις αναμνήσεις της σχέσης τους για να καταφέρουν να την ξεπεράσουν. Μια αριστουργηματική σπουδή πάνω στην πορεία μιας σχέσης, το τέλος του έρωτα και τον πόνο του χωρισμού.
Ενας διαφορετικός έρωτας, ανάμεσα σε δύο ομοφυλόφυλους καουμπόηδες στη δεκαετία του ’60 είναι το θέμα της βραβευμένης ταινίας του Ανγκ Λι, «To Μυστικό του Brokeback Mountain». Ο Λι χειρίζεται με μοναδική ευαισθησία και λεπτότητα την δύσκολη φύση του απαγορευμένου έρωτα που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. Ο Ενις (Χιθ Λέτζερ) και ο Τζακ (Τζέικ Τζίλενχαλ) ερωτεύονται σε ένα βουνό στο Γουαόμινγκ όπου φυλάνε πρόβατα, και όσο και αν προσπαθούν μετά -παντρεύονται, κάνουν παιδιά, περνάνε είκοσι χρόνια- δεν μπορούν να ξεχάσουν ο ένας τον άλλον.
Για το τέλος, η ταινία «Ερωτική Επιθυμία» του Γουόνγκ Καρ Βάι, μια ελεγεία για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, με θέμα δύο γείτονες που γίνονται φίλοι, αρχίζουν να ερωτεύονται και μαθαίνουν ότι οι σύζυγοι τους έχουν σχέση μεταξύ τους αλλά συνειδητοποιούν πως θα ήταν ανήθικο να κάνουν και αυτοί το ίδιο. Η απίστευτη διεύθυνση φωτογραφίας του διάσημου Κρίστοφερ Ντόιλ απoγειώνει την ταινία με τη χρήση χρωμάτων, τη νοσταλγική ατμόσφαιρα, τον φωτισμό και την ποιητική χρήση κάδρων που «συλλαμβάνει» όλη την προσπάθεια των πρωταγωνιστών να μην ενδώσουν στον έρωτα.
