Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν επιφέρει μόνο τις γνωστές σε όλους αρνητικές συνέπειες στην ενέργεια και γενικώς στο εμπόριο, στην πραγματικότητα διαταράσσει την παγκοσμιοποιημένη οικονομία όπως τη γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες – η οποία, εξάλλου, απεδείχθη εξαιρετικά ευάλωτη σε συνθήκες ακόμη και υγειονομικής κρίσης όπως ήταν αυτή του κορονοϊού.
Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας και τα δικά της αντίποινα θα έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στον πληθωρισμό, στη διαθεσιμότητα πολλών προϊόντων και σίγουρα θα αλλάξουν τον τρόπο παραγωγής και διακίνησης προϊόντων, δηλαδή τη λειτουργία των εφοδιαστικών αλυσίδων – μία κατάσταση δύσκολη, η οποία θα προκαλέσει ζημία και στην εμπορική ναυτιλία, σε ένα τομέα δηλαδή με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα.
Η ευρύτατα διαδεδομένη άποψη ότι τα οικονομικά συμφέροντα υπερισχύουν των πολιτικών, άρα πνίγουν τις όποιες διαφωνίες, τραυματίστηκε από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και έδωσε τη θέση της στην απαισιοδοξία – και αυτή με τη σειρά της διογκώνεται όσο αυξάνεται η κινεζική επιθετικότητα και ο δικός της γεωπολιτικός αναθεωρητισμός που δεν αποκλείει μελλοντικές «Ουκρανίες» (στην Ταϊβάν, ας πούμε).
Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο, και ο αντίλογος δεν είναι εύκολος. Ωστόσο ο φακός της Corriere della Sera εστίασε σε έναν ήδη πληττόμενο τομέα, σχετικώς αφανή, στην αυτοκινητοβιομηχανία. Οπως έγραψε ο Μάσιμο Γκάτζι, δεν είναι το μοναδικό αρνητικό σημάδι το γεγονός ότι έκλεισαν τα ρωσικά εργοστάσιά τους η Renault-Nissan, η Volkswagen, η Mercedes και η BMW.
Η ευπάθεια της (παγκοσμιοποιημένης) αυτοκινητοβιομηχανίας είχε ήδη εμφανιστεί με τη General Motors, τη Mercedes, την Tesla και με άλλους κατασκευαστές πολύ εκτεθειμένους στην Κίνα. Είχε φανεί με τον ασιατικό γίγαντα που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής μπαταριών για ηλεκτρικά αυτοκίνητα, όπως και την εξόρυξη των υλικών που είναι απαραίτητα για την παραγωγή τους, σαν το λίθιο λόγου χάρη.
Το πολιτικό συμπέρασμα που έβγαλε ο ιταλός συντάκτης είναι ότι οι δυτικές δημοκρατίες πρέπει να αναθεωρήσουν τη θέση τους περί παγκόσμιων συναλλαγών, αφού στην Ουκρανία διαμορφώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο οι κίνδυνοι τους οποίους συνεπάγεται το δούναι και λαβείν με «αυταρχικές χώρες».
Επιστρέφοντας στο θέμα του, στα αυτοκίνητα, ο Γκάτζι έγραψε ότι η μετατροπή της Ουκρανίας σε πεδίο μάχης έχει γίνει σοβαρό πρόβλημα για πολλές ευρωπαϊκές βιομηχανίες οι οποίες αγοράζουν από εκεί διάφορα εξαρτήματα αυτοκινήτων. Είναι, βέβαια, τμήματα των οχημάτων χωρίς μεγάλη αξία, παραδείγματος χάριν όπως αυτά που αφορούν τις ηλεκτρικές καλωδιώσεις, ωστόσο τόσο απαραίτητα για την τελική μορφή και λειτουργία του προς πώληση προϊόντος. Εναλλακτική λύση για την αλλαγή του προμηθευτή υπάρχει, είναι η Τυνησία, ωστόσο δεν είναι άμεσης εφαρμογής, αφού απαιτείται πολύς χρόνος μέχρι την ομαλοποίηση της διαδικασίας.
Και έτσι ο Γκάτζι κατέληξε με το συμπέρασμα ότι πρόκειται για μείζον πρόβλημα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, δηλαδή για μείζον πρόβλημα της ευρωπαϊκής οικονομίας και μέχρις ενός βαθμού και της αμερικανικής.